USA 2014 - 9 Augustus: naar Yosemite

We konden vanochtend nog eens tot een normaal uur slapen, namelijk 8u. Papa stond al wat vroeger op, omdat hij nog de auto moest gaan halen. Toen hij een uur later terug kwam, hadden wij al ingepakt en ontbeten. Nadat papa ook nog snel iets gegeten had, konden we de auto gaan 'uitchecken'. Papa had ons al verteld dat we een Chrysler CT (Country and Town) hadden, maar ja, daar ben ik dus niet echt iets mee... 
Wel, het is echt een superauto! De binnenkant is zò ruim! Alle koffers konden in de koffer, en binnen zijn er twee rijen voor passagiers. Vlak achter de bestuurder staan twee aparte stoelen die elk armleuningen hebben, en daarachter is dan nog eens een driezitsbank. Voor mij en Niels betekent dit dus dat we superveel beenruimte hebben, want we hebben de voorste stoelen ingeklapt zodat we onze benen er kunnen opleggen. Hemels!
We hadden vandaag ook al ruim de tijd om al het comfort van de auto uit te testen, we hadden namelijk een rit van 8u voor de boeg! Dit was ook de eerste keer dat we het echte Amerikaanse landschap te zien zouden krijgen. And let me tell you, het is echt zoals in die trage films die zoveel focussen op de landschappen.
Vanaf dat we San Fransisco uit waren, begon het landschap te veranderen. Eerst waren er overal gele heuvels, maar het landschap veranderde echt van seconde tot seconde. Eerst was er echt niets van begroeiing behalve een soort van geel gras, maar nog geen mijl verder waren er opeens wel bosjes. De heuvels hadden ook soms echte kliffen, die plotseling opdoken in het landschap. Soms zag je ook heel erg grote kuddes schapen of koeien, die allemaal verkoeling zochten in de schaduw van de weinige bosjes die in hun (heel erg grote) wei stonden. De kuddes bevatten echt honderden dieren. Plots doken er achter de heuvels kleine dorpjes op, met echt Amerikaanse huisjes. Je kent ze wel uit de cowboyfilms, laagbouw met een veranda. Ook het landschap veranderde terug achter de dorpen: opeens doken er rotsblokken op tussen de heuvels. Deze verdwenen even snel als ze gekomen waren, en werden vervangen door kleine loofbomen. 
De lucht was ook stralend blauw, en hoe verder we de heuvels introkken, hoe warmer het werd. Op een gegeven moment was het zelfs 97° Fharenheit! 
De Amerikanen zijn echte patriotten. Overal zie je Amerikaanse vlaggen. Het lijkt trouwens ofdat ze een wedstrijdje om ter grootste auto houden: overal zie je SUV's en Jeeps. De meeste auto's hebben ook, net zoals de onze, getinte achterruiten, waardoor iedereen er een beetje als een beroemdheid uitziet die niet herkend of gezien wilt worden. Of zo voel ik me toch... 
In een echt Amerikaans shoppingscomplex (denk: grote, gele gebouwen met een heel erg grote parking vol gigantische auto's) sloegen we eten in voor de middag en ons ontbijt voor morgen, samen met water voor als we morgen gaan wandelen. 
Daarna reden we weer verder. Het viel me trouwens op dat dieren hier echt enorme weides hebben, en dus veel meer plaats dan hun lotgenoten bij ons in België. Het zou me echt niet verbazen als ze soms verloren lopen in hun weide! We hebben ook een echte ranch gezien. Het was een soort van boerderij, helemaal opgetrokken uit roodgeverfd hout met witte hekken die het erf en de omliggende weides omheinden. Weeral net zoals in de film dus!
Hoe verder we reden, hoe meer het landschap veranderde: de bomen waren nu gemengd met de rotsen. Opeens dook er tussen al het gele, verdorde gras een fris groen veld op. Dit kwam doordat doorheen het veld overal sprinklers verspreid stonden. De omliggende velden waren wel geel, wat voor een vreemd contrast zorgde. De houtopslag die wat verderop werd opgeslagen werd door grote sproeiers nat gehouden, waarschijnlijk om te voorkomen dat deze door de hitte in brand zou vliegen. 
Nu zagen we opeens lage, grote huizen verspreid over het landschap, en ook grote caravannen waarin mensen woonden. Af en toe vlogen er heel grote vogels door de lucht; adelaars zijn echt magnifieke en imposante vogels!
Amerika is echt het land van contrast: op een terrein dat net afgebrand was, zagen we dat er wel nog heel mooi groene bomen stonden. Wij hebben hier niet echt een verklaring voor, als je er wel één hebt mag je die altijd reageren (hint hint). 
Opeens dook er vanuit het niets een appelblauwzeegroene rivier op, die het landschap als het ware in twee sneed. Wat verder zagen we een groot, geel lint zich door de nu beboste heuvels slingeren: een brandweg, speciaal aangelegd om het verspreiden van bosbranden tegen te houden. Op de tonen van 'We Are the Champions' van Queen reden we over een slingerend wegje helemaal naar de top van één van de heuvels. Hier stopten we aan een tankstation om het brood en de sardientjes die we al eerder gekocht hadden op te eten. Daar zagen we in een kwartier tijd twee jeeps arriveren, die geen deuren hadden. De convoyeurs hielden zich vast aan het dak. Macho's... 
Toen we weer verder op weg gingen, zagen we een echt saloon, het oudste van Californië zelfs: the Iron Door Saloon. Toen we erlangs reden zagen we dat het grote en hoge deuren had, en dat er binnen zo'n grote, hoge en oude bar stond. 
Na het dorp werden de kleine loofbomen vervangen door grote dennebomen, maar het gebied bleef heel erg droog. Het enige verschil was dat de heuvels nu niet meer geel door het verdorde gras, maar groen door de dennebomen zag. Wat verderop zagen we ook een veld vol verbrande dennebomen, vlak naast een veld vol groene dennebomen. Weer zo'n vreemd contrast.
We zijn verder gereden, tot aan het gebied van de Rimfire. Dit was een heel erge bosbrand, alle bomen zo ver je kon kijken waren verbrand. Om het landsschap tijd te geven om terug te herstellen is het gebied nu niet meer toegankelijk, tot november. Toen we weer verder reden tussen de verbrande bomen, doken er opeens weer groene dennen op, en waren alle sporen van de Rimfire verdwenen. 
Eindelijk kwamen we aan bij Yosemite. De verkoopster was hier ook heel erg enthousiast, en zong ons zelfs een goede reis toe. Rare meisjes, die Californische... Yosemite is heel bekend om zijn sequoia's, en deze waren ook ons uiteindelijke doel voor vandaag. Na een halfuur gewacht te hebben op de shuttle, kwam deze eindelijk aan. Alleen vertelde de chauffeur ons dat er zoveel volk was boven, dat hij ons wel naar boven kon doen, maar dat we uren zouden moeten wachten om een shuttle te krijgen die ons ook weer naar beneden zou brengen. De parking boven stond ook vol, dus daar konden we alleen parkeren als er toevallig iemand wegreed. 
We besloten het erop te wagen, en reden met de auto naar boven. Opeens begonnen er tussen de dennebomen ook sequoia's op te duiken. Deze exemplaren waren nog erg dun, maar ook al heel groot. Opeens begonnen er ook dikkere sequoia's zichtbaar te worden. Deze lijken eigenlijk wel op dennenbomen, alleen zijn hun soort van naalden groener (het is eigenlijk niet goed te zien of het wel naalden zijn, omdat de takken veel te hoog zijn) en is hun stam goudrood met dikkere en diepere groeven. Boven vonden we uiteindelijk gelukkig toch parking, dus besloten we een wandelijk van 3km te maken. Vooral de onderkant van de stam van sequoia's is dik, en als je er vlak onder staat, kan je niet eens de top zien, zo groot zijn ze! Het zijn echt heel erg imposante bomen. 
Na deze wandeling reden we naar ons hotel. Dit bleek echt een reusachtig complex te zijn. Het was ons eerder deze reis al opgevallen dat we zeer weinig Nederlanders zagen. Dit gemis wordt nu meer dan goed gemaakt, zo te horen! Overal horen we Nederlands, en ook best wel veel Frans. We besloten om nog een pizza te gaan eten, maar mama was zo moe dat ze er maar één hap heeft van kunnen eten, en dan is ze gaan slapen. Ook Niels en ik hebben maar de helft van onze pizza opgegeten, maar dit kwam vooral doordat we hem niet zo lekker vonden; bbq-saus is blijkbaar niet zo ons ding... 
Morgen gaan we verder met onze verkenning van Yosemite, maar nu is het dik tijd om te gaan slapen. Dit zal wel pas een dag later geüploadt worden, omdat we momenteel geen wifi hebben... 
Groetjes vanuit Yosemite!
Eline