USA 2014 - 10 Augustus: El Portal: Yosemite National Park

10 augustus
Vanochtend zijn we om 7u opgestaan, en snel een ontbijtje gegeten. Hier in Amerika hebben ze trouwens geen normaal brood, alleen brood dat men moet toasten voordat het eigenlijk echt eetbaar is. Gelukkig hebben we op deze kamer wel een broodrooster, want dat geven ze niet in elk hotel. Ik persoonlijk vind het brood niet zo erg, maar ik ken mensen die er anders over denken (de rest van het gezin eigenlijk...). 
Daarna vertrokken we met de auto naar de Sentinel Dome Trail, een pad dat ons naar de top van een berg leidde. Maar voordat we daar aankwamen, reden we door naar Glacier point. Dit punt staat bekend om zijn panoramisch vergezicht, en daar hebben we (lees: papa) dus een heel aantal foto's getrokken. 
Toen we terug naar Sentinel Dome Trail waren gereden, was het nog een hele opdracht om parking te vinden. In het boekje stond dat de parking nooit volstond, maar dat was dus duidelijk niet het geval. Uiteindelijk vonden we een clandestiene plaats, helemaal aan het einde van de parking. Na deze klus konden we onze bergschoenen aandoen en beginnen aan de wandeling. 
Aan het begin stond dat het zo'n 1,1 mijl (zo'n 1,8 km) was tot aan de top van de berg, die we in de verte zagen liggen. De moed zakte Niels en mij al tot in de broek (we hadden nog een klein beetje moed over, tussen onze broek en onze schoenen). Maar we vertrokken dus. Het pad was heel hobbelig en leidde ons tussen allemaal dennebomen en witte rotsen. Soms was het absoluut niet duidelijk waar het pad liep, omdat we over een rotsterras liepen. Tussen de bomen was het pad al helemaal uitgesleten, maar dit was niet het geval over de rotsen. Een tijdje zagen we heel weinig mensen, ondanks de overvolle parking. Toen we uiteindelijk tegenliggers tegenkwamen, die dus al naar de top waren geweest, grepen we onze kans en vroegen hen hoe lang zij over de hele tocht gedaan hadden. En wat bleek? Zij hadden er, met kleine kinderen zelfs, maar een halfuur tot drie kwartier over gedaan om aan de top te geraken. We zagen het opeens een stuk beter zitten!
Onderweg hadden we ook vaak een prachtig zicht op de omliggende bergen, die vaak bedekt waren met dennebomen en waar je soms ook de sleetsporen van een waterval in zag. Veel watervallen zijn afhankelijk van gletjsers, en daarom vallen de meesten droog tijdens de zomer. Het bleef wel nog een spectaculair zicht. 
Na een halfuur kwamen we aan aan de top. Wauw. Het zicht was echt ongelooflijk, we hadden een 360° paronama! Er zat ook een soort van bergmarmot, die helemaal niet bang was van mensen, integendeel! Hij ging op zijn dooie gemakje naar alle rugzakken om te checken of deze dicht waren. Op zijn missie naar voedsel zag hij er duidelijk geen graten in om mensen te beroven! Maar het was wel een heel erg schattig diertje, dus we vergeven het hem. We hadden ook een heel mooi zicht op El Capitan, de rots die de meeste mensen wel kennen als de rots die Tom Waes heeft beklommen voor Tom Testerom.
Zo'n 1 819 348 foto's later waren we klaar voor de terugtocht. Deze verliep heel voorspoedig, ondanks het feit dat mensen ongetwijfeld gedacht zullen hebben dat we toch wel een aantal glazen teveel op hadden. Het was namelijk een beetje gevaarlijk om recht naar beneden te wandelen, dus zigzagden we de hele tijd... Maar ja, we zijn heelhuids beneden aangekomen, en dat is wat telt, nietwaar? 
Terug aan de auto besloten we om daar te lunchen, met brood en sardientjes. Na ons buikje rond te hebben gegeten, trokken we naar de Vernal Fall, een waterval die ook tijdens de zomer nog 'werkt'. Tijdens de 50-minuten durende rit probeerden Niels en ik wat broodnodige slaap in te halen, maar we konden alleen maar rusten aangezien de slaap maar niet wou komen. Dit had wel als resultaat dat, toen we aan de parking aankwamen, we helemaal groggy waren. 
Het eerste wat ons opviel was de warmte, pardon, de hitte. We vertrokken dus in de richting waarvan dat we dachten dat het begin van de wandeling was, want we wisten eigenlijk niet zo goed waar we waren op de kaart. Gelukkig zagen we dan een bordje, dat zei dat we inderdaad goed op weg waren, en dat het begin van de wandeling ons over 0.8 mijl (zo'n 1.2 km) opwachtte. Dit weggetje voerde ons tussen allemaal dennebomen, langs een gigantische camping vol toeristen, naar een brug over een rivier. Hier begon onze wandeling. Daar bleek trouwens ook dat we evengoed een shuttle konden hebben genomen, en ons heel die wandeling bespaard konden hebben. Altijd leuk als je dat op voorhand weet, want nu hadden we echt niets meer aan die kennis... 
De hitte begon intussen al zwaar op ons te wegen, dus besloten papa en Niels om hun T-shirt nat te maken in de rivier, en dan weer aan te doen. Na deze effectieve verkoeling trokken we de berg op. Niels en ik gingen al snel op kop, omdat mama het rustig aan deed, en papa de hele tijd foto's trok. We zigzagden tussen alle toeristen, en kwamen zo als eersten aan bij de brug aan de voet van de watervallen. Eigenlijk waren het watervalletjes, want zo groot waren ze niet. We namen een paar foto's, en papa besloot dat hij 'een klein beetje meer naar boven wilde gaan, om te kijken wat men daar kon zien'. Wij leidden daaruit af dat hij maar 2min weg zou zijn, maar een kwartier later was duidelijk dat dit niet het geval was. Ik had het intussen echt veel te warm, en had al een paar vrouwen in hun loopbeha gezien. Aangezien ik deze zelf ook aanhad, en het meer op een kort topje lijkt dan op een loopbeha, besloot ik hun voorbeeld te vormen. Ha, veel beter qua warmte!
Nadat papa eindelijk terug was, trokken we nog was foto's, vulden onze waterflessen bij aan de waterfonteintjes, en vingen de terugtocht aan. Niels en ik spurtten (niet al te letterlijk nemen a.u.b.) er weer vandoor, en mama en papa volgden wat gemoedelijker. Toen we ons achter een paar rotsen hadden verstopt om hen anoniem te volgen, was dat buiten mijn rood petje gerekend. Ze hadden ons gezien nog voordat we onze schuilplaats konden verlaten... Mislukt dus! 
Nadat we terug aan de auto waren gekomen, weeral te voet, weeral niet gezien dat er ook een shuttle was die terug reed, besloten we dat het tijd was om naar onze lodge terug te keren. Het zwembad wachtte op ons! 
Na een relatief korte rit, arriveerden we terug aan onze verblijfplaats. Het was hier wel  97° Fahrenheit (bijna 37° C)! Een zwembad konden we dus echt wel gebruiken. Ons complex is trouwens echt gigantisch!! Overal staan er lange gebouwen van 2 verdiepingen, en er zijn wel 4 zwembaden, waarvan 3 outdoors. Niels en ik kleedden ons direct om, en trokken naar het dichtsbijzijnde zwembad. 
Daar aangekomen deed zich een probleempje voor: we vonden wel 2 poortjes, maar ze waren allebei op slot! Uiteindelijk vroegen we aan iemand die er al inzat hoe zij in godsnaam was binnengeraakt. Groot was onze verbazing toen dat deze in het Vlaams antwoordde! Hallo mede-Vlamingen! Nadat bleek dat we niet het slot in het midden, maar een klein haakje aan de zijkant van de poort moesten opendoen, konden we eindelijk binnen. We sprongen direct in het zwembad natuurlijk! Alleen, dat was wel heel koud! We waren direct afgekoeld! 
Na een tijdje rondzwemmen besloten we dat we ons verveelden. Het zwembad was namelijk nogal klein, en we hadden niets bij waarmee we ons konden bezighouden. We gingen dus maar op zoek naar een ander zwembad. 
Wat verderop lag een iets groter zwembad, waar helemaal niemand inzat. Aan de kant lag een koppel te lezen, maar ja, daar stoorden we ons niet aan. We sprongen er direct in (het aantal bommetjes dat ik gemaakt heb, is niet meer bij te houden) aan de kant die het verst van het koppel verwijderd was, en zwommen een beetje rond. Dit zwembad was ook dieper: het ging tot 6ft, in plaats van 5ft. Even later kwamen mama en papa ook aan, en zwommen we even met z'n allen. Na een tijdje gingen we in het bubbelbad, waarvan het water zalig warm was. 
Toen het 18u was, besloten we dat we dat we wilden gaan eten. Gisteren waren we pas heel laat gaan eten, en hadden we bijna geen plaats, maar dit zou ons niet nogmaals overkomen! We maakten ons dus in een recordtijd klaar, en wandelden naar het restaurant. Daar aangekomen, wilden we op het terras eten. De serveerster gaf ons een heel mooie tafel aan de rand van het terras, vlak aan de rivier. Er vlogen ook ongeloofelijk veel kollibries rond, waar papa natuurlijk weer een ton foto's van nam. 
Na een heerlijk soep, en een lekkere zwaardvis, aten we nog een dessertje en wandelden weer naar onze kamer (na betaald te hebben natuurlijk...). Daar zitten we nu nog altijd, te genieten van een zeldzamen rustpauze.
Morgen hebben we weer een heel lange autorit voor de boeg, dus gaan we vanavond vroeg slapen. Het kan zijn dat we weer niet direct internet hebben, dus sorry als onze update weer een dagje te laat is! 
Nogmaals groetjes uit Yosemite!!
Eline