Andalusië 2015 - 18 april 2015 - via Ronda naar Málaga

Vandaag vertrekken we na een alweer zeer uitgebreid ontijt voor de laatste keer naar een ander hotel. We hebben een hotel vlakbij de luchthaven geboekt omdat we niet nog helemaal naar Malaga willen rijden in de vroege ochtend. Na alles ingepakt te hebben en het gewicht al zo goed mogelijk verdeeld te hebben, vertrekken we eerst naar Ronda. 
Ronda is een hoge bergstad, en hij ligt niet echt op onze weg, maar we hebben er al een paar mooie dingen over gehoord. De autorit duurt meer dan 3u, waarvan een groot deel door de bergen, maar er is genoeg te zien onderweg. Het landschap verandert vaak en doet ons soms aan Toscane denken, met zijn glooide heuvels en cypressen,  dan weer aan Amerika, met zijn rauwe bergen en wilde bodems. De weg naar Ronda loopt langs verschillende andere dorpjes, die in één groot natuurpark liggen, en in één dorpje is er juist een Kaasfeest aan de gang. Villalengua is een klein dorpje, maar zo te zien loopt het helemaal vol op deze dagen. Er staan ook superveel motors, zeker door de 200, en als we verder rijden zien we dat alle parkings vol staan met auto's en moto's. 
Als we Villalengua achter ons hebben gelaten, zien opeens veel meer dieren. We hebben al paarden en koeien gezien, maar hier zien we koeien met grote hoorns, geiten, schapen en zelfs zwarte varkens. De biggetjes zijn superschattig, tot papa ons verteld dat ze waarschijnlijk voorbestemd zijn om als Iberische ham te eindigen. 
Als we uiteindelijk in Ronda aankomen, parkeren we ons in een ondergrondse parking die bij het station hoort. De stad is in twee delen verdeeld, een nieuw en een oud deel. De delen zijn via een aantal bruggen verbonden omdat ze door een 100m diepe kloof gescheiden worden. Als we uit de parking komen, hebben we geen idee waar we zijn en vinden we de straat ook niet op de kaart. Omdat het ondertussen al bijna 2u is, hebben we natuurlijk wel honger, dus lopen we de winkelstraat in die er vlakbij ligt. Mama en ik lopen op kop en kijken uit naar voedsel, terwijl papa en Niels achter ons lopen en naar de weg zoeken. Als mama en ik uiteindelijk iets gevonden hebben, blijkt dat papa en Niels zijn blijven staan een heel eind achter ons, dus moeten we even op hen wachten. Gelukkig is het de winkelstraat en kunnen we dus windowshoppen en de nationaliteiten van andere mensen raden. 
Als we uiteindelijk op een terrasje een sandwich gegeten hebben en Niels de weg heeft gevonden op de kaart, blijkt dat we gewoon heel de straat moeten uitlopen en dat we dan rechtstreeks aan de brug zullen uitkomen. We wandelen dus naar de brug en genieten daar even van het toch wel spectaculaire uitzicht. Ondanks dit uitzicht zijn Niels en ik toch wel teleurgesteld. We hadden al zoveel over de brug gehoord, en nu blijkt dit een heel gewone, zij het wel extreem hoge, brug te zijn, i.p.v. de 100m lange, dunne brug die wij ons hadden voorgesteld. Wanneer we ons over de teleurstelling heen hebben gezet, volgen we de wandeling die in onze groene gids staat. Halverwege, zowat op het laagste punt van de wandeling, valt echter papa's batterij van zijn camera uit, zodat hij geen foto's meer kan trekken. Omdat dit natuurlijk niet kan, besluit hij terug te keren naar de auto om daar een andere, verse batterij te gaan halen. Niels gaat met hem mee en mama en ik lopen verder. De wandeling leidt ons langs een aantal pittoreske straatjes met witgekalkte huizen en veel bloemen naar wat men in het boekje de winkelstraten noemt. Het boekje is echter duidelijk door mannen geschreven, want de enige winkels die we vinden zijn er waar je drank kan kopen en onmiddelijk kan nuttigen. Ook wel café genoemd. 
Uiteindelijk komen we na een klim door de steile straatjes terug bij de winkelstraat uit. We kiezen ervoor om ons op te offeren en papa en Niels tegemoet te wandelen. Arme wij, helemaal door de winkelstraat naar boven. Papa en Niels treffen ons een kwartier later in een juwelenwinkeltje aan en wanneer we besloten hebben om toch niets te kopen, wandelen we nog even door het stadje en kopen een cadeautje voor oma. Over moederdag moeten we ons al geen zorgen meer maken! We wandelen nog naar de oudste brug over de Tajo (zo noemte de kloof die de stad in twee splijt) en dan zien we een weg die een beetje de kloof in leidt en vanwaar we een mooi zicht zouden kunnen hebben op de nieuwste brug. Het zicht is inderdaad top en iedereen is blij, tot Niels een via ferrata ontdekt die de kloof inleidt. Natuurlijk moeten we deze onderzoeken! Mama ziet het even met lede ogen aan, verklaart dat ze het niet kan verdragen en vertrekt terug naar boven. Nu kunnen we alle voorzichtigheid overboord smijten! We dalen elk om beurten de eerste meter af om zo recht naar beneden in de kloof te kunnen kijken en klimmen als we allemaal terug boven zijn, nog op de omliggende rotsen om een nog beter zicht te kunnen krijgen. Als we klaar zijn met onze ontdekkingstocht, keren we terug naar boven, waar we mama op een pleintje aantreffen. We besluiten dat het genoeg geweest is en keren terug naar de garage. 
Nadat we onze auto uit de parkeerplaats hebben gehaald, vertrekken we terug, deze keer echt naar Malaga. In ons boekje staat dat dit één van de mooiste wegen is, en deze keer hebben ze wel gelijk. We komen door nog een nationaal park, de Sierra Nieves. De natuur is echt prachtig, vol bloemen, bomen en dieren en we genieten van elk moment. Niels heeft zijn voeten uit het raam hangen, en wanneer ik het ook eens probeer, blijkt dit hét middeltje tegen automisselijkheid! Met de wind door onze tenen rijden we verder, al moeten we van mama wel onze voeten weer in de auto zetten als we een uurtje later de stad in zicht krijgen. 
Onze vreugde over het feit dat we er bijna zijn, wordt flink getemperd wanneer blijkt dat de GPS nogal vreemd doet en we de juiste afrit niet vinden. Een dik halfuur en veel gesakker later, blijkt dat we eigenlijk de tweevaksbaan in de tegenovergestelde richting moeten hebben en kunnen we eindelijk de juist afslag nemen. Het hotel is geriefelijk, maar we zijn uitgehongerd, dus na onze valiezen snel in onze kamers te hebben gedropt, willen we in het restaurant gaan eten. Helaas moeten we nog onze boardingpasses afprinten en wil ons laptopje niet echt meewerken. Nadat eindelijk de mail is verstuurd naar het hotelpersoneel dat onze boardingpasses zal afprinten, kunnen we naar beneden gaan eten. Ik heb ondertussen al buikpijn van de honger en we besluiten om allemaal een menu met hoofdgerecht en dessertje te nemen. Mijn buikpijn gaat helaas niet over, dus mag papa mijn dessertje hebben en ga ik al naar boven om te gaan slapen. Wat later volgt de rest en brengen mama en papa nog de laatste dingen in orde om morgen zonder problemen te kunnen vertrekken.
Eline

We zitten nu op het vliegtuig, na een mooie reis door Andalusië. We hebben mooie steden gezien, met een mengeling van Oosterse en Westerse invloeden, gelegen tussen glooiende heuvels en besneeuwde bergen, bij de ideale temperatuur (omdat we niet in de zomer kwamen). Dit alles, gecombineerd met lekker eten en drinken en mooie stranden maakt het een ideaal vakantieland. Ik denk dat we hier nog wel eens terug komen.
Stefaan

Voor mij is dit zo ongeveer de mooiste reis geweest die we met het gezin al gemaakt hebben. De combinatie tussen cultuur en vakantie zat voor mij prima. We hebben heel veel mooie steden gezien, genoten van plaatselijke cultuur en lekker eten, maar ook tijd gemaakt om te genieten van het mooie weer, van de zwembaden in de hotels, van eens wat langer slapen, van ons Spaans wat te oefenen en gewoon  van het samen zijn met ons vieren. Zo zijn mijn batterijen weer goed opgeladen. Dit is voor herhaling vatbaar en aangezien Stefaan nog wel eens wil terugkomen, kan het misschien nog wel lukken ook.
Ann