USA 2014 - 23 Augustus: Phoenix - Pima in Tucson

23 augustus
Vandaag heeft de expeditie zich gesplitst in 2 groepjes: de mannen gingen voor een luchtvaartdagje, de vrouwen hadden als nobel doel de lokale economie te stimuleren.
Eerst het luchtvaartdagje. Na een auto-ontbijt en 2 uurtjes rijden kwamen we aan in het "Pima air and space museum" in Tucson. Er volgde al een ontgoocheling in het begin: de gewenste rondrit  en rondleiding in de AMARG "boneyard" (openlucht stockage van duizenden militaire vliegtuigen) ging niet door in het weekend. We konden wel er zelf naartoe rijden en het vanachter de draad bekijken. Dit was op zijn zachtst gezegd indrukwekkend: voor de C-130 alleen al was er bijna een vierkante kilometer voorzien, het geheel zelf was enkele vierkante kilometer groot, vol met allerlei jets die in de droge woestijnlucht in de motteballen aan het wachten waren  op betere tijden in de lucht. Het geheel gaf een idee van hoe groot de vloot van de  US Air Force in het geheel wel moet zijn, als je weet dat dit slechts in deel is van hun overschot.  We keken onze ogen uit, en wisten niet goed wat te zeggen om ons ontzag uit te drukken.
Het museum zelf was ook de 400km autorit waard: er waren meer dan 300 toestellen te bezichtigen in hangars en in de hete woestijnzon, en het mooie was dat er geen afspanningen rond waren. Je kon dus ongestoord er rond en er onder, en je kon voelen hoe dun de aluminium huid was van sommige vliegtuigen. Bij sommige vliegtuigen poseerde Niels, om een idee te geven hoe groot (Stratofreighter) of hoe klein (Gnat) de vliegtuigen waren. Het grootste deel hadden we nog nooit in het echt gezien, of waren modellen in een bijzondere uitvoering (bijv een C-119 met jet assist).
Er was ook een gebouw gewijd aan de 339 groep, die boven Europa vloog met B-17. Gepensioneerd airforce personeel vertelde verhalen die het metaal tot leven bracht. Aan het hoofd van de groep stond een generaal van 28 jaar, die één van de oudste piloten was. De bemanning van iedere B-17 had bij iedere missie 5% kans dat ze niet levend terugkeerden, en na 25 missies zwaaiden ze af. Een snel rekensommetje toont dat ze dus heel weinig kans hadden om het er gezond vanaf te brengen, minder kans dan de grondtroepen in de pacific. Daardoor was de bemanning ook zo jong: de piloten waren gemiddeld 22, en waren de oudste van de bemanning... Het minst benijdenswaardige bemanningslid was die in de buikkoepel: hij mocht maximaal 5 voet (150cm) groot zijn, moest bijna 5 uur in zijn koepel zitten met de mitrailleurs op 10cm naast beide oren, bij -45° Fahrenheit en met zuurstofmasker (zoals de rest van de bemanning, omdat ze 28000 voet hoog vlogen, zonder drukkabine). Als een vijandelijk vliegtuig de electriciteitsleiding raakte, dan moest de piloot een buiklanding maken, wetende dat de buikschutter een gruwelijke dood zou sterven omdat hij ook niet meer zijn elektrisch gestuurde koepel kon verdraaien om eruit te gaan.
Wat wel opviel is dat de droge woestijnlucht wel het roesten vertraagde, maar dat ze ook de verf des te rapper aantastte, wat resulteerde in het feit dat de meeste vliegtuigen een vale kleur hadden.
Met spijt in het hart en veel te vroeg keerden we terug naar het hotel. Het koele zwembad maakte wel een deel goed, en ons hartje jubelde bij de aanblik van vrouw/ resp. mama. Dit was een geslaagde afsluiter van een meer dan geslaagde vakantie.
Stefaan

Tja, bij zo'n belangrijke dag voor de mannen valt die van ons, Eline en ik een beetje in de schaduw. Wij hebben ons als echt Amerikaanse vrouwen gedragen. We zijn vanuit het hotel per taxi naar het shoppingcenter gebracht. Daar hebben we eerst een koffie en smoothie bij Starbucks gehaald waarmee we in het shoppingcenter rondgeslenterd hebben. Ik kan me niet voorstellen dat je in België met drinken in je handen binnen mag in winkels. Er zit wel een dekseltje op, dus het morst niet snel maar handig is het toch ook niet om te winkelen. Tegen 14u30 had ik een lege portemonnee, een paar zakken in mijn handen en een tevreden dochter naast me. Terug als echte Amerikaanse hebben we een taxi aangehouden die ons terugbracht naar het hotel, waar we aan het zwembad op  onze mannen gewacht hebben.
Voila, vanavond wacht ons nog de lastige taak alles weer in de valiezen te krijgen en te hopen dat ze morgen niet te veel zullen wegen. Morgen zullen we weer op ons "normale" uur opstaan, om 5 uur dus, om op tijd de auto in te leveren en onze vlucht nog te halen.
Bedankt om onze perikelen mee te volgen en tot binnenkort in België. Na 3 weken weg van de wereld te zijn geweest (ik heb echt geen bal gevolgd van het wereldnieuws) zullen we terug in de harde realiteit komen, maar deze reis zal ik nooit vergeten.
Ann