USA 2014 - 20 Augustus: Lake Powell (Page)

20 augustus
Vandaag was echt fantastisch!
We moesten vandaag opstaan om 6u00, maar we hebben al veel vroeger moeten opstaan, dus dat maakt niet meer zoveel uit. We hadden weer een ontijt inbegrepen, dus aten we weer beneden in het hotel. We waren juist op tijd, want na ons kwamen er opeens superveel mensen eten, terwijl wij nog rustig plaats hadden en op ons gemak ons eten hadden kunnen halen. Het ontbijt trekt trouwens superveel op dat in ons vorige hotel, terwijl ze niet van dezelfde keten zijn. Ze hebben zowat alles hetzelfde, zelfs de machine om pannenkoeken te maken is hetzelfde!
Toen we klaar waren, vertrokken we naar de haven waar we gisteren al geweest waren. Papa en mama kregen een hele bootuitleg, terwijl Niels en ik een eindje verderop moesten wachten. Er speelde een filmpje over bootveiligheid, en dat hebben we letterlijk 4x gezien voordat mama en papa's uitleg klaar was. Saai!
Maar daarna was het helemaal niet saai! Van zodra we de boot op mochten, trokken we onze (bovenste...) kleren uit, en konden we al direct in onze zwemkledij zitten. In tegenstelling tot gisteren was het echt al warm, en was er letterlijk geen wolkje aan de lucht. We hadden een powerboot, dit is een type boot die tot 45mi/h gaat, en een afdakje heeft voor de kapitein en 4 passagiers. Daarachter zijn er naast de motor nog 2 zitjes, en helemaal vanvoor zijn er 2 bankjes waar je ook met je benen op kan liggen. Hierop heb ik zowat de hele dag 'gehangen', met mama en Niels afwisselend naast mij. 
We hadden ook een kaart meekregen met daarop het hele Lake Powell. Om de mijl stond er een boei met een nummer op, en daarmee kon je weg vinden. Dit was ook echt wel nodig, want er zijn zoveel zijcanyons, dat we 2x verkeerd gevaren zijn. Lake Powell is trouwens een onder water gezette canyon, dus je moest goed oppassen voor rotstoppen dit zich vlak onder het wateroppervlak bevonden. 
We hadden ook een tube gehuurd. Dit is een grote, ronde, dikke schijf met daarop 4 handvaten, die aan de boot kon worden vastgemaakt. Nadat we een tijdje gevaren hadden, vonden Niels en ik het tijd om deze eens uit te testen. Na een beetje bekvechten mocht Niels uiteindelijk eerst. Het was echt geweldig! Papa maakte veel bochten, en als je dan over de golven vloog die daardoor veroorzaakt werden... En het ging ook niet zo heel traag: 45 mi/h! Maximumsnelheid! Woehoew! Of zoals Niels het zei: "Warpspeed, Scotty!", of zoals papa: "Full throttle!", of zoals mama: "Stefaan, niet zo snel!" of zoals ik: "Gaaaan, meer gas!"... Niels en ik hadden ook elk onze eigen manier: Niels lag er op zijn buik op, ik vond het handiger op mijn knieën. Nadien heeft Niels dit ook ontdekt en zaten we allebei op onze knieën. Maar allebei vonden we het echt geweldigfantastischsuperleuk!
Na deze kennismaking met de tube voeren we weer verder naar onze bestemming, Rainbow Bridge. Dit was net zoals in een vorig park een natuurlijk gevormde brug, die de vorm had van een regenboog. We hadden verwacht dat we deze mooi zouden kunnen zien vanaf het water, maar dat was niet zo. We moesten nog 1,2 mijl wandelen ernaartoe. Om aan het begin van het pad te geraken moesten we door een heel dunne canyon varen, aan wakeless speed. Dit wou dus zeggen dat we zo traag moesten varen dat we geen golven veroorzaakten, dus aan zo'n 5 mi/h. Niet iedereen hield zich daar even goed aan, waardoor ze zo'n grote golven veroorzaakten dat wij en de rest die wel traag voer, veel deining kregen. Als we hen dan wilden zeggen dat ze trager moesten varen, dachten ze dat we aan het zwaaien waren en zwaaiden ze vrolijk terug. Nu was het inderdaad wel zo dat alle bootjes naar elkaar zwaaiden, wat echt leuk was, maar je armen op en neer doen staat toch wel bekend als een teken van 'ga trager' en is geen rare manier van zwaaien... Maar ja, we hadden het toch maar geprobeerd. 
Toen we aan het begin van het pad aankwamen, deden we onze sandalen aan en trokken op weg. Het pad voerde ons naar omhoog via een heel zanderig baantje, vermengd met kleine steentjes, het soort dat heel erg gemakkelijk tussen je sandalen kruipt. De canyon zelf was wel heel mooi, met superhoge wanden en veel kleur. Toen we uiteindelijk aan de boog kwamen, bleek deze ook echt mooi te zijn. Het had echt de ronde vorm van een regenboog, en het licht scheen er mooi op. Er stond een grote groep mensen die aan het proberen waren een groepsfoto te trekken, en mama bood aan om dat voor hen te doen. Uiteindelijk trokken we een heleboel foto's van hen, en trokken zij ook foto's met onze camera van ons. Ruilhandel! Dat gebeurt hier eigenlijk wel vaak: jij trekt een foto van hen, zij trekken er één van jou, en iedereen is tevreden.
We keerden daarna terug naar het ponton en gingen nog eens naar het toilet. Dat valt wel op: overal in alle parken zijn er genoeg toiletten, en deze zijn ook echt superschoon! Er ligt geen vuilnis, de bril is schoon en ze stinken ook niet (vaak). Echt een hele verbetering bij de Belgische openbare toiletten. Hier waren de toiletten op een ponton op het water.
Hierna gingen we op weg naar een tankstation. We begonnen al bang te worden dat we er niet zouden geraken, omdat de benzinewijzer niet zo goed werkte wisten we namelijk niet hoeveel er nog in de tank zat. Uiteindelijk bleek dat er nog meer dan genoeg inzat, en bereikten we met gemak de pomp. Een pompbediende tankte ons bij, en dat was maar goed ook, want wij wisten echt niet hoe we het zouden moeten doen! 
Daarna gingen we dus weer op weg, aten we onze pistoletjes en tubeden we nog wat. Deze keer gingen ook mama en papa eens op de tube. Papa vond het net zo geweldig als wij, mama net iets minder. Daarna gingen Niels en ik er nog eens samen op: Niels vanonder, en ik erbovenop. GEWELDIG! We waren veel zwaarder, waardoor de impact ook groter was en we gemakkelijker uit de bocht vlogen. Tuben is tegelijkertijd angstaanjagend en superleuk. Maar vooral superleuk. 
Daarna was het alweer tijd om naar de haven terug te keren. In de verte zagen we al donkere wolken, en af en toe zelfs bliksem! Hoe dichter we kwamen, hoe meer wind er was, en hoe kouder het werd. We konden nog altijd in onze zwemkledij zitten, maar als er water op ons spetterde moesten we toch eens diep inademen van de kou. 
Voor de haven tubeden we nog meer, en dit was een nog heftigere ervaring dan ervoor. Door de golven vlogen we telkens de lucht in en dit ging zo hard, dat we niet nog eens samen durfden te gaan. Het water was wel lekker warm, dus dat was een pluspunt. 
Daarna voeren we terug naar de haven, tankten bij en lieten onze boot keuren. Alles was in orde, dus we konden hem gewoon inleveren en de waarborg terugkrijgen. Bij het tankstation zaten er ook enorme vissen. Iemand had chips laten vallen, en als deze in het water belandden, kwamen alle vissen erop af! Daarna checkten we uit en keerden we terug naar ons hotel.
Hier douchten we allemaal en maakten ons klaar om op restaurant te gaan, maar eerst wilden we nog de zonsondergang bij Horse Shoe Bend bekijken. We waren al aan de late kant, maar konden toch nog mooie foto's nemen. Papa's gsm was zelfs beter dan zijn camera, want hij trok met zijn camera en gaf zijn gsm aan mij, en ik kon heel de rivier op één foto vatten, terwijl papa dit niet kon. Tja, hij had er een andere lens voor nodig... 
Daarna gingen we terug naar hetzelfde restaurant als gisteren, maar de bediening was minder vriendelijk en een pak trager. Dit laatste kwam vooral doordat het deze keer vol zat, maar toch. Daarna keerden we terug naar ons hotel en kropen in ons bedje, nadat ik dit verslag geschreven had natuurlijk. We hebben misschien wel bijna niets gewandeld, maar toch zijn we allemaal doodmoe!
Tot morgen!
Eline