USA 2014 - 19 Augustus: Antelope Canyon (Page)

19 augustus
Wauw, het lijkt wel alsof er een einde is gekomen aan het vroeg opstaan, want tot 8u30 kunnen slapen is echt hemels! Na een snel ontbijtje op de kamer vertrokken we naar Antelope Canyon. We hadden hier een jeeptour geboekt om 13u30, maar wegens het slechte weer vertrokken we extra vroeg, omdat we wilden vragen of het mogelijk was om ons om te boeken naar 11u30. 
Op weg daarnaartoe zagen we ook twee elektriciteitscentrales: eentje voor de Navajo die op steenkool werkte en eentje voor de staat Arizona die op water werkte, via een dam. Toch vreemd dat deze echt als apart worden beschouwd, en dat de Navajo kennelijk echt onafhankelijk zijn, een aparte staat eigenlijk. Ze hebben zelfs hun eigen president, want onderweg zagen we veel verkiezingsaffiches voor de presidentsverkiezingen van de Navajo-bevolking. 
Toen we bij het tourbedrijf aankwamen, kregen we te horen dat we om 11u15 moesten terug komen om te kijken of er plaatsen waren vrijgekomen voor de tour van 11u30. We gingen in tussentijd dus naar de Subway om sandwiches te halen om na de tour op te eten, als we ten minste meekonden. 
Op het afgesproken uur stonden we daar dus weer, en we hadden geluk: door het slechte weer hadden er mensen afgezegd en konden we mee, mits een extra vergoeding van $11/persoon, maar dit hadden we ervoor over. Hoera! Het weer was ondertussen nog verslechterd, en uit de dreigende wolken begonnen er spetters te vallen. We lieten er ons niet door ontmoedigen, en kropen na wat verwarring uiteindelijk toch in de juiste jeep. Rick, een Navajo, was onze bestuurder en tourgids. 
De jeeps waarin we vervoerd werden bevatten telkens 12 mensen. In de jeep zelf zat de bestuurder, in ons geval Rick dus, en aan de achterkant waren twee banken met de rug naar elkaar geplaatst onder een soort van stoffen afdak. Je moest je per twee vastgespen, en we werden gewaarschuwd dat de rit op de baan meeviel, maar dat het laatste stuk over een droge rivierbedding ging, en dat dit nogal ruw kon worden. Hierna vertrokken we dus. 
De rit zelf viel echt goed mee, zelfs de rivierbedding viel goed mee. Dit was eigenlijk gewoon een breed stuk opgedroogde aarde, dat een beetje lager lag dan de rest van het landschap. Het was intussen al harder beginnen regenen, en we moesten soms op het dak duwen zodat de regen eraf liep, want anders drupte het gewoon door het dak. Onderweg over de rivierbedding zagen we ook een bordje 'Caution: flash flood area'. Bemoedigend!
Toen we na een rit van 20min aankwamen bij de canyon, stapten we uit en leidde Ricky ons naar het begin van de canyon. We waren duidelijk niet de enigen; het stond er echt vol met jeeps die, net zoals de onze, bankjes hadden vanachteren om toeristen te vervoeren. Ricky wou juist zijn uitleg beginnen over de canyon en op welke setting je je camera het beste zette, toen er opeens een gewone jeep kwam aanrijden. Ricky zag de bui al hangen, en waarschuwde ons dat deze waarschijnlijk de canyon kwam sluiten, wegens flashflood gevaar. In 1997 zijn er in Lower Canyon namelijk 11 mensen omgekomen tijdens een flash flood, en alhoewel wij in Upper Canyon zaten, namen ze sindsdien geen enkel risico meer. Hij beëindigde zijn uitleg juist toen de jeep aankwam, en inderdaad, deze kwamen ons melden dat ze alles kwamen afsluiten. Het maakt namelijk niet uit welk weer het hier is, de flash floods worden veroorzaakt door regen in de bergen zo'n 40 mijl verderop. Deze staan in verbinding met de canyons, en daarnaar kijken ze als het begint te regenen. Uiteindelijk mochten we toch nog snel aan onze tour beginnen. Het bleek dat we geluk hadden met onze gids, want normaal gezien leidt hij de tours voor fotografen, dus hij kon ons veel tips geven over waar en hoe we iets speciaal moesten vastleggen op foto. Helaas moesten we na 20m terug naar buiten, omdat het echt te gevaarlijk werd. Papa en Niels hebben toch wat mooie foto's kunnen trekken, maar het zou natuurlijk veel leuker en interessanter zijn geweest als we heel de canyon hadden kunnen doen. Maar de gidsen die met hun groep vanuit het diepste van de canyon kwamen waren heel erg gehaast en jaagden hun groep echt op, iets wat ons toch wel aantoonde dat het daar dieper in precies toch wel nat begon te worden. 
Terwijl we naar buiten liepen, zagen we ook dat er zich al een stroompje gevormd had tegen de wand van de canyon. De canyon zelf bestond uit heel hoge, roodbruine wanden, die door water en zand afgesleten waren in unieke vormen en bochten. Ricky vertelde ons ook dat het niveau van het zand waarop we lopen met elke flashflood verandert; een grote spoelt het zand eruit, een kleine brengt zand mee uit de bergen. Toen we dan toch weer buiten stonden, bleek er zich naast de canyon opeens een kleine waterval gevormd te hebben. Die was er 10min geleden nog niet! Ricky jaagde ons dus snel terug naar de jeep, en we vertrokken meteen terug naar de thuisbasis. We moesten onderweg wel nog even terugkeren, omdat hij vergeten was 2 toeristen af te zetten aan hun camping, maar verder waren we snel terug. Ondanks onze teleurstelling dat we maar zo weinig gezien hadden, waren we toch blij dat we nog iets gezien hadden, want de canyon was voor de rest van de dag gesloten, dus als we niet omgeboekt hadden, zouden we niets gezien hebben! 
We aten onze broodjes op in de auto, en besloten om al eens te gaan kijken waar we morgen onze powerboat gaan huren. Na even zoeken vond Niels de juiste weg, en arriveerden we aan het verhuurbedrijf. Het regende nog altijd, en we zagen het al niet meer zo goed zitten om morgen een hele op het water door te brengen in dit weer. Binnen bleek dat we nu al de papieren konden invullen om morgen onze boot af te halen, en dat we zo morgen het spitsuur zouden kunnen vermijden. Dit deden we dan ook graag! We besloten ook om er een tube bij te huren, we zullen jullie morgen laten weten hoe leuk (of stom... maar dat zal wel niet zo zijn!) dat is. Verder kregen we ook te horen dat het morgen beter weer zal zijn, vaak zonnig en warmer. Gelukkig!
Daarna keerden we terug om eens naar de dam te gaan kijken en zijn visitorcenter, maar daarover kan ik jullie niet veel vertellen aangezien ik in de auto in slaap ben gevallen, en de rest besloten heeft om mij te laten slapen terwijl zij de dam enzo bezochten. 
Na dit bezoek keerden we terug naar Page om ons middageten voor morgen te kopen en in te checken in ons hotel. We trokken direct naar het zwembad, dat gelukkig redelijk groot en diep was. Er was ook een hot tub, waar Niels, mama en papa een groot deel van hun tijd hebben doorgebracht, tot mijn grote wanhoop. Ik zwem veel liever, maar dit kan je niet echt alleen doen, want dan verveel je je maar! Toen de rest ook weer in het zwembad kwam, waren we na een tijdje zowat de enigen die er nog inzaten. Ik heb geen idee waarom, onze 'wie kan er het beste bommetje maken?'-wedstrijd was toch niet zo lastig? Of het feit dat papa, Niels en ik er tegelijkertijd insprongen, stoorde toch ook niet zo? Later bleek trouwens dat we een trend hadden gestart, want toen we weggingen waren alle kinderen bommetjes aan het maken. Oeps?
Na een goede douche, trokken we de straat op, op zoek naar een restaurant. We wilden eerst naar 'Bonkers' gaan, maar op weg daarnaartoe kwamen we een echt Italiaans restaurant tegen, en daar hadden we eigenlijk echt wel zin in! Het eten was superlekker, de bedienig supervriendelijk (Niels had een t-shirt aan met 'CSI' - Crime Scene Investigator- op, een toen we naar onze tafel werden gebracht zei de serveuse "Long way from home officer?", waarna Niels zat te glimmen aan de tafel) en na een leuke avond wandelden we terug naar ons hotel om nog eens goed te slapen. Doordat we in Arizona waren, mochten mama en papa wijn bestellen. Gisteren in Navajo nation mochten ze geen alcohol serveren. Daar is alcohol bij wet verboden.
Op naar morgen!
Eline