USA 2017 - 22 juli: Jackson Hole (laatste dag!)

Vandaag hebben we nog eens uitgeslapen, aangezien het onze laatste dag is en we een beetje wilden uitbollen. De ontbijtzaal van ons hotel is redelijk klein en toen we aan het ontbijt verschenen, is er natuurlijk geen plaats. Er zit echter een gezin van vier aan een tafeltje gewoon koffie en thee te drinken, en dat kan je even goed buiten doen terwijl je je medehotelgasten laat ontbijten, niet? Mama zei mij dus dat ik daar eens moest gaan rondhangen, in de hoop dat ze weg zouden gaan. Een beetje gemeen, maar het werkte! 
Na het ontbijt is het nog altijd niet duidelijk wat we vandaag juist gaan doen, maar uiteindelijk beslissen we om wat rond te rijden in de bergen en daarna Jackson zelf te bezoeken. Onderweg valt het ons op, net als gisteren, dat er echt heel veel fietsers zijn. Dat verwondert ons een beetje, want het is echt de eerste keer in Amerika dat we dat zien. Na een twintigtal minuten komen we aan in Teton Village, een stadje dat in de winter een skiresort is. Hier willen we de kabelbaan naar boven nemen, maar die blijkt echt overdreven duur te zijn. We lopen doelloos wat rond in het stadje, maar echt letterlijk alles is overdreven geprijsd. We vinden een gratis spel op een grasplein, waar we ons even mee bezig houden. Je hebt elk een schuine houten plank met een gat in voor je, en je moet zandzakjes in de 'goal' van je tegenstander gooien. Eerst gaan Niels en ik tegen elkaar, en daarna papa tegen mama; natuurlijk winnen de vrouwen beide keren (ik weet nog altijd niet hoe ik erin geslaagd ben...). Niels en ik aaien nog twee hondjes en daarna wandelen we terug naar de parking. Op de heenweg hadden we al de helft van een soort van kunstmarkt bezocht, en nu doen we de andere helft, waarbij we prachtige foto's, schilderijen en Indiaanse fluiten zien. Eenmaal op de parking klimmen we in de auto en rijden we weg.
Niels heeft ondertussen hoofdpijn gekregen, dus we willen even naar het hotel teruggaan voor medicijnen. We willen eerst nog Mormon Row bezoeken, een oud pioniersstadje van de Mormonen waar een heel bekende schuur staat vanwaar je een prachtig uitzicht op de Tetons hebt. Onderweg daarnaartoe stoppen we even op een plaats waar je zogezegd heel goed elanden zou kunnen spotten, maar we zien er helemaal geen. Als we de bosjes aan het afspeuren zijn met een verrekijker en cameralenzen, komt een mevrouw ons vragen of we iets zien. Als we dat ontkennen, zegt ze ons dat zij hier vaak komt, en er nog nooit een heeft gezien, zelfs niet 's morgens vroeg of 's avonds laat. Wat we wel zien, is een cool zwart vogeltje dat heel de tijd zijn witte nek opblaast, maar het vliegt helaas weg voor papa er een foto van kan nemen. Daarna komen we aan bij Mormon Row. Op een bord wordt ons uitgelegd dat hier vroeger meer dan dertig boerderijen stonden, waarvan er vandaag de dag nog zes overschieten. De Mormonen kwamen hier rond 1890 wonen en werkten samen om het land te ploegen en te irrigeren, in tegenstelling tot andere pioniers die vaak alleen gingen wonen en werken. Ze vertrokken er in 1942 en sindsdien staan de meeste gebouwen leeg, al is alles echt supergoed onderhouden. De bekende schuur in kwestie heet de Moulton Barn en we moeten eventjes zoeken voor we hem vinden, maar daarna kunnen we een paar prachtige foto's nemen van de intussen 127 jaar oude schuur met op de achtergrond de Tetons. Hier valt het nog eens extra op hoe abrupt de bergen uit het landschap oprijzen, het is heel indrukwekkend om te zien. 
We rijden terug naar Jackson, maar onderweg wil papa 'nog één foto nemen' aan een aantal vijvers. We stoppen dus op het uitkijkpunt, en een mevrouw die juist weer in haar auto stapt, zegt ons dat ze juist een eland en haar kalf heeft gezien, maar dat die nu verdwenen zijn. Omdat we nog niet vaak elanden gezien hebben en al letterlijk twee weken ernaar op zoek zijn, lopen we opgewonden naar het uitkijkpunt, maar daar is inderdaad niets te zien. We speuren de waterlijn en lage bosjes af, maar vinden jammer genoeg niets... Ondertussen is er nog een gezin uit Utah bij gekomen, en opeens zegt één van hun zonen dat hij wel een eland ziet, maar ergens compleet anders dan dat de vrouw uit de auto had gezegd. Hij voegt er wel meteen aan toe dat hij het dier nu weer uit het oog verloren is en dat het een vals alarm kan zijn. Tot er inderdaad op 70m van ons een eland uit het bos tevoorschijn komt! We kijken allemaal samen hoe het van het gras eet en zich een weg baant naar het riviertje. Ze steekt het water over en verdwijnt dan helaas weer achter een bosje hoge bomen. We wachten nog een tijdje in de hoop dat ze aan de andere kant weer tevoorschijn gaat komen, maar als dat wel heel lang begint te duren, vertrekt het Amerikaans gezin. Wij blijven nog even staan en krijgen weer gezelschap van andere mensen, een vader en dochter, die ook Belgen blijken te zijn. We blijven maar zoeken naar elanden, tot ik opeens toevallig naar links kijk, de kant waar de mevrouw uit de auto zei dat ze er had gezien, en er één zie! Opgewonden roep ik de anderen en kijk ik naar rechts, en daar komt het andere eland ook tevoorschijn uit de bossen! Papa weet niet wat hij eerst moet fotograferen. Mama en ik denken dat de linkse eland ook een kalf bijheeft, omdat de rug en het kont van de eland steeds uitrekt en inkrimpt, alsof er dus een kalfje achter haar aanloopt. Niels is het hier echter niet mee eens, dus we kunnen niets met zekerheid zeggen. We nemen een heleboel foto's en vertrekken dan weer naar Jackson, deze keer 'voor echt'. 
In het hotel neemt Niels een dafalgan, en dat blijkt gelukkig te helpen. Omdat het ondertussen al bijna 16u is (we hebben ons tot nu toe zitten volproppen met chips tegen de honger), gaan we bij McDonald's eten. Nu onze maagjes weer gevuld zijn, rijden we naar het centrum van Jackson. Daar ziet papa een supergrappig systeem om over te steken: je moet een heloranje vlag in de lucht steken terwijl je over het zebrapad wandelt. Dat moeten we natuurlijk ook zelf doen! Gierend van het lachen steken papa en ik, elk met een vlag in de hand, het kruispunt over... om bijna omver te worden gereden door een jeep. Het werkt toch niet zo goed als verkeerslicht, lijkt me. De eerste winkel die we tegenkomen, staat vol met opgezette dieren. Als we er binnengaan, blijkt dat ze er ook nog veel meer verkopen dan opgezette beren (€29 995, zou er iemand geïnteresseerd zijn), en uiteindelijk komt Niels er buiten met twee hilarische t-shirts met dieren op. Het is wel een beetje een seksistische winkel, ik wil ook graag zo'n t-shirt, maar voor vrouwen hebben ze alleen maar "mooie" dingen. De meeste winkels liggen ronds het dorpsplein, een fleurig groen park waarbij er aan alle vier de hoeken een grote boog staat, gemaakt uit hertengeweien. We vinden het eerst echt walgelijk om dieren daarvoor af te slachten, tot we leren dat de herten hun gewei elke herfst kwijtraken en die in de winter teruggroeien. Oké, dan willen we er toch ook een foto bij.
We hadden gisteren al iets over een 'shoot-out' gezien, en toen ik daar vanochtend meer informatie over ging vragen, bleek dat ook hier aan dit plein te zijn. De receptioniste had me wel gezegd dat we er best een halfuur op voorhand waren, dus rond halfzes begeven we ons naar de hoek van het plein, waar het toneel zich zou moeten afspelen. Het is eigenlijk een soort van reclamespot voor het plaatselijke toneel, maar ondertussen is het al meer dan vijftig jaar gaande en dus een soort van traditie geworden. De acteurs geven ook Thomas Mangelsenmeer info over de staat Wyoming, die ook wel de 'equality state' wordt genoemd. Ze waren de eerste staat waar ook vrouwen mochten stemmen, Jackson was de eerste stad met een volledig vrouwelijke gemeenteraad en hun senator is momenteel ook een vrouw. Best wel iets om trots op te zijn! De shoot-out zelf is een klein toneel dat eindigt met een grote schietpartij, waarbij er losse flodders worden gebruikt. Het zijn dus wel echte pistolen, en dat is te horen ook (of niet, als je na het eerste schot direct doof bent)! Na het toneel geven we de acteurs een fooi, en gaan dan weer verder met winkelen. Papa koopt nog een echt Stetsonhemd en ook ik vind een 'klein' souveniertje: een bizonknuffel van 40x40. De kassierster vraagt of ze het moet inpakken en moet even lachen als ik zeg dat het voor mij is, waarop ik hem trots de winkel uitdraag. Omdat het een bizonknuffel is, besluit ik hem natuurlijk Moose te dopen.We bezoeken ook een tentoonstelling van een bekende natuurfotograaf,  Thomas Mangelsen, die echt prachtige foto's heeft van allerlei soorten wild. De foto's op zich zijn echt geweldig, maar wat ik echt interessant vind, zijn de kaartjes die meer uitleg geven over de foto. Ze zeggen welk dier het is, waar en wanneer het getrokken is en geven vaak ook achtergrondinformatie over het dier zelf. We komen echt ogen en tijd te kort. 
Als we eenmaal uitgewinkeld zijn, gaan we eten. Een receptionist had ons gezegd dat Sidewinders een heel goed Amerikaans restaurant was, dus dat gaan we vanavond eens gaan uitproberen. Het verdict: hij had gelijk! Het is een sportbar met overal televisieschermen en lawaai, maar op een of andere manier is het toch echt gezellig. Het eten is ook heel lekker, en we keren voldaan terug naar ons hotel. Eenmaal daar beginnen we aan de zwaarste klus van vandaag: inpakken. Doorheen de reis zijn al onze spullen in kleine zakjes en rugzakken terecht gekomen, en dat moeten we nu weer allemaal herverdelen, terwijl we ervoor zorgen dat wij niet over het maximale gewicht gaan. Dat lukt verrassend goed, en we zijn op een klein uurtje klaar. Ik had twee dagen geleden al gezegd dat ik in Jackson ook naar de Melkweg wou gaan kijken, en aangezien we dat gisteren niet gedaan hebben, wil ik dat graag vandaag nog doen. Mama en papa gaan allebei mee, en ook al moeten we even zoeken tot we een donkere plek hebben gevonden, het zicht is prachtig! Je ziet de melkweg zodra je uitstapt, iets wat je je in België niet kan voorstellen. Ik ben echt verwonderd. We zien ook superveel sterren en proberen sterrebeelden te vinden, het is echt super! Daarna keren we terug naar ons hotel en kruipen we voldaan in ons bedje, klaar voor een heel lange dag morgen. 
Eline

Onze reis zit er spijtig genoeg op. Door onweer boven Chicago zal het wat langer duren eer we terug zijn in België, dus we krijgen wat meer reis voor ons geld :-). We hebben een prachtige reis gehad, veel gezien, veel geleerd, veel genoten. We hadden tijd genoeg om alles beter te ontdekken dan vorige keer in 2014, we hebben prachtige dieren gezien (meestal wel van een eindje ver) en hebben kunnen genieten van het mooie weer en van ons gezin. Zo zou iedere reis mogen zijn.
Ann

Het was machtig om de natuur in al zijn vormen te zien, zoals rare gesteenten, machtige bergen, veel wilde dieren, een opbouwende storm in de verte; en dit alles met ons gezin waar er veel werd afgelachen (en soms niet ook natuurlijk, maar dat kwam heel zelden voor). Er zullen  vermoedelijk ook 1 of 2 gelukte foto´s tussen zitten, zodat we dit nog een paar keer thuis kunnen herbeleven. Bedankt voor het meelezen en de commentaar. Tot straks in levende lijve.

Stefaan