USA 2014 - 22 Augustus: Grand Canyon & Phoenix

Vanochtend zijn we om 4u50 opgestaan, omdat we voor de laatste keer deze vakantie een zonsopgangetje wilden meepikken. We kleedden ons gewoon snel aan, en vertrokken toen met de auto naar Yavapai, een uiktijkpunt op de Grand Canyon. Juist toen we de parking opreden, stak er een jong hert de baan over. Alhoewel het snel weer verdween in het struikgewas, stonden we toch even versteld. 
Toen we op het punt aankwamen, bleek dat het nog meeviel van drukte, al waren er toch al wel al veel mensen. Papa en Niels vonden een mooi plekje vooraan aan de reling om foto's te trekken, terwijl mama en ik meer naar achteren stonden, op een verhoogje. Doordat het bewolkt was, kwam de zon later op dan verwacht, maar diezelfde bewolking werd ook prachtig gekleurd door de opkomende zon erachter. Je kon ook heel duidelijk de verschillende lagen bewolking onderscheiden, doordat sommige wolken al roze, oranje of geel werden, terwijl anderen, die schijnbaar op dezelfde hoogte hingen, gewoon wit of grijs bleven. 
Toen de zon eindelijk boven de wolken uit kwam, werden de toppen van verschillende bergen mooi opgelicht. Het rood was echt brandend, net koper en doordat de zon maar op weinig plekken scheen, was het extra speciaal. Het was wel echt koud, maar 49°F, 10°C dus. Wij waren echt blij met onze lange broeken, fleecen en jassen, maar sommigen zaten daar in gewoon slippers! Ik kreeg het koud van naar hen te kijken. Anderen waren dan weer nog beter voorbereid dan wij, met thee en slaapzakken. Al met al stond er tegen de echte zonsopgang toch flink wat volk verspreid over een groot deel van het pad dat langs de rand van de rotsen leidde. Helaas zat de zon na een tijdje terug achter de wolken, dus besloten we terug naar ons hotel te gaan ontijten. 
Terwijl mama en ik in de auto zaten te wachten op papa en Niels zagen we nog een heel mooi blauw vogeltje, maar we konden er geen foto van trekken omdat het telkens wegvloog. We reden dus terug naar ons hotel, en juist toen we de parking wilden oprijden konden we onze ogen niet geloven: voor ons op de parking van het hotel naast ons stonden 3 grote, majestueuze herten te eten van het gras en de bomen!! En wij dachten dat het hert dat we zagen wegflitsen bij Yavapai al speciaal was! En het vreemde was dat ons hotel aan een viervaksbaan lag, dat volstond met restaurants en hotels. Erachter lagen er wel bossen, maar toch, de herten in deze omgeving zien was echt heel speciaal. Ze waren ook totaal niet bang van ons, want er stonden zo'n 10 mensen foto's te trekken en te filmen, maar daar trokken ze zich niets van aan. De herten waren echt mooi: ze hadden allemaal grote geweien en waren zeker even groot als ik! Om te zeggen dat wij onder de indruk waren is het understatement van de eeuw. 
Nog altijd zeer onder de indruk liepen we ons hotel binnen, en we waren juist op tijd om één van de laatste vrije tafeltjes te bemachtigen, want het zat er al goed vol, ondanks het vroege uur en na ons bleven er mensen toestromen. Al heel de reis valt het ons op dat de andere mensen ook allemaal vroeg  opstaan. Het ontbijt zelf was weer heel lekker, met alles wat je nodig had (behalve deftig brood, maar ja, daar zijn we al aan gewend...) en toen we klaar waren, pakten we onze zakken in en vertrokken naar onze laatste bestemming: Phoenix. Papa en Niels gaan morgen nog naar een vliegtuig kerkhof en mama en ik gaan eens goed uitslapen, zwemmen en de stad verkennen.
De weg naar Phoenix leidde ons over Route 66, de legendarische weg die van de Oost- naar de Westkust leidt. We stopten bij een station waar zogezegd een oude stoomlocomotief zou moeten staan, maar deze vonden we niet. Wat we wel vonden, was een souvenirswinkeltje, waar we een halfuur spendeerden aan souvenirs kiezen. Daarna reden we weer verder naar Phoenix, waar we rond het middaguur aankwamen.
We waren op voorhand verteld dat we in een duur hotel zouden slapen, waar ons reisagentschap altijd veel korting kreeg. Deze keten bleek de Marriott-keten te zijn, en in Washington hadden we hier inderdaad al een heel groot en statig hotel van gezien. We logeren in een soort buitenwijk van Phoenix, Scottsdale. De huizen zijn hier echt van het soort dat je in van die Amerikaanse films over de jetset ziet, echt gigantische kasten. Je zou er eigenlijk een hotel van kunnen maken. Toen we uiteindelijk bij ons hotel aankwamen, bleek dit dan ook geen gewoon hotel te zijn. Dit is een echt resort! We voelden ons eerst niet zo op ons gemak, toen er voor ons een koppel incheckte dat zo uit "The Sky is  the Limit" was gestapt, zij met lang blond haar, strak kleed en gigantische hakken, hij al iets ouder. Alleen waren ze niet aan het inchecken, nee, ze kwamen vragen voor een andere kamer. De reden? Er was niet genoeg licht in hun originele kamer... Zo'n soort mensen logeert hier dus.
Toen we wilden inchecken, bleek dat we maar één kamer hadden. Dit was heel vreemd, want op onze voucher stond duidelijk dat we 2 kamers hadden! De receptioniste checkte alle databases, checkte ook nog eens alles op naam van mama, maar er kwam niets uit: we hadden echt maar één kamer gereserveerd. Mama wou het er al zo bij laten, maar papa stond erop dat alles nog eens werd gecheckt. Toen daar ook niets uitkwam, belde het hotel naar het reisagentschap. Wat bleek? Deze hadden een fout gemaakt: we hadden inderdaad 2 kamers besteld! Gelukkig waren er nog kamers vrij, en kregen we er nog één toegewezen, niet zo ver van de eerste. Tegen die tijd voelden we ons al veel meer op ons gemak, omdat er nog heel veel 'gewone' mensen hadden ingecheckt terwijl wij stonden te wachten. 
We gingen dus naar onze kamer, alleen doen ze hier niet aan kamers. Alle 'kamers' zijn namelijk kleine huisjes, met daarin een groot vertrek met één bed (voor mama en papa's kamer) of 2 bedden (mijn en Niels' kamer) en 2 zetels, met achter een muur een wasbak en een gigantische kast (we hebben zelfs badmantels en paraplu's!) en dan nog een aparte badkamer met een supergrote douche, wc en nog een lavabo. We hebben ook allemaal een terrasje met parasol, tafel en 2 stoelen met voetleuning. Alles is hier dan ook heel erg luxueus. 
Nadat we ons geïnstalleerd hadden, trokken we naar het dichtstbijzijnde shoppingcenter, waar mama en ik morgen naar terug keren. In het midden stonden stalletjes en mama werd ogenblikkelijk aangsproken door een verkoper van oogcrèmes. Uiteindelijk heeft hij 4 verschillende crèmes op haar uitgetest, waarbij we allebei niet het ogenblikkelijke resultaat zagen dat hij blijkbaar zag, totdat we eindelijk wegkonden. Papa en Niels waren ondertussen al doorgegaan naar kook- en elektronicawinkels. Toen we hen teruggevonden hadden, besloten we dat het nu toch echt wel tijd was om te gaan eten. We aten weer in de Subway, en vlak naast het indoorterras van de Subway werden er allemaal vrouwen geschminkt. Ik wou dat eigenlijk ook wel worden, maar ja, dan moest je wel aangesproken worden... Na verschillende keren 'subtiel' voorbijwandelen, gaf ik het op. Juist toen werd ik wel aangesproken! Het bleek te gaan om een reclamestunt van Mac, die mensen een make-over gaf. Mama en ik gingen dus in de lijn staan wachten, terwijl papa en Niels naar winkels gingen kijken. Na 5 min was het aan ons. Mijn visagiste was echt heel lief, en leerde mij een aantal trucjes met oogschaduw; zij deed iets voor op mijn linkeroog, en dan moest ik het zelf op mijn rechteroog doen. Dit lukte verbazingwekkend wel, en nadien bracht ze ook nog mascara, foundation en blush aan. De rode kleuren deed het groen in mijn ogen echt uitkomen, dus ze had haar werk goed gedaan!
Toen ook mama klaar was (bij haar hadden ze ook met paarse eyeliner en lipgloss gewerkt, echt mooi!), vroegen ze ofdat we misschien eens in de winkel wilden gaan kijken. Mama had hen niet goed verstaan doordat het zo druk was, en zei ja. Uiteindelijk zijn we de winkel uitgeraakt zonder iets te kopen, door te zeggen dat onze zakken al veel te zwaar waren voor het vliegtuig en dat we in België zouden kijken of ze daar ook een Mac-store hadden. Ze stonden erop dit al voor ons te doen, en toen bleek dat ze er in Antwerpen één hadden, waren we heel snel de winkel uit! Papa en Niels waren ondertussen bij Tesla binnengegaan, waar ze als kleine jongetjes stonden te kwijlen op de sportauto's, waarin we hen aantroffen toen we hen vonden. Uiteindelijk raceten Niels en ik nog even op de XBox One (Niels deed het heel goed, ik 'net iets minder'...), en daarna keerden we terug naar ons hotel, waar we nog het zwembad testen (niet zo diep, maar wel lekker warm en de luchtmatrassen zijn zalig, net zoals het citroenwater dat je gratis kan drinken) en ons daarna klaarmaakten om te gaan eten. Mama en ik waren al feilloos opgemaakt, dus daar moesten we ook al geen tijd meer aan verspillen. We aten uiteindelijk hier in het complex zelf, in Rita's Kitchen. Het eten was heel erg lekker, en de bediening echt supersnel! 
Morgen is dus al onze laatste dag in Amerika! Het was echt een topervaring waar we allemaal van genoten hebben. Het was geen echte vakantie, omdat we eigenlijk niet echt hebben kunnen rusten, integendeel zelfs, maar deze reis gaan we nooit vergeten. We hebben landschappen gezien die we voordien alleen nog maar hadden gezien op film, we hebben veel bijgeleerd en we zijn hechter geworden als gezin. Dit laatste kan ook niet anders, als je 24/7 bij elkaar bent. We hebben verrassend weinig ruzie gemaakt om altijd op elkaars lip te zitten en we hebben ons geen moment verveeld. We hebben grenzen verlegd, zoals naar de top van Angel's Landing klimmen, we hebben gepraat met mensen van over de hele wereld en dieren van dichtbij gezien die je bij ons alleen van 50m achter een hoge draad zou kunnen zien. Het was leuker, leerrijker en adembenemender dan we ons ooit hadden kunnen voorstellen. We hebben alle aspecten van een reis meegemaakt: de cultuur van de steden, het natuurschoon van de parken, het spannende van het klimmen (en reddingsacties om baby's aan de andere kant van een vijver te krijgen), de adrenalinerush van het tuben en ook het klimmen, het afmattende van de wandelingen, de verwondering over de natuurwonderen zoals Death Valley en de andere parken, het mooie weer en de stormen (we hebben meer bliksem gezien hier op 2 weken, dan thuis op een heel jaar), en tot slot de absolute uitputting van te weinig slaap voor de wandelingen, al voelde je de uitputting niet doordat je het te druk had met om je heen te kijken en je te verwonderen over het landschap. Deze reis is dus meer dan geslaagd, en we waren blij om deze ervaring met jullie te kunnen delen! Bedankt om onze verslagen te lezen, en ook bedankt voor de reacties, want wij vonden het super om deze te lezen!
Maar morgen is er dus nog een dag, en dan krijgen jullie nog een verslag van ons, maar daarna komen we naar huis om jullie allemaal nog eens te zien! :)
Tot morgen!
Eline