USA 2014 - 16 Augustus: Arches National Park

Vanochtend hadden we voor de tweede keer een ontbijt inbegrepen bij de kamer. We gingen tegen 6u30 naar beneden, en waren nog maar het tweede gezin dat kwam eten. Na ons begon het echter wel vol te stromen, dus we waren juist op tijd. Het ontbijt zelf was echt zalig! We konden pannenkoekjes, gebakken brood, toast, gewoon brood, worst, eieren, spek, ontbijtburrito, yoghurt, fruit en nog zoveel meer eten, dat we bijna naar buiten rolden. 
We waren expres zo vroeg opgestaan, zodat we niet in de warmste warmte in de canyon moesten wandelen. We vertrokken dus in Devil's Garden op een redelijk uur, en begonnen aan de hike om kwart na acht. Deze hike staat bekend als een inspannende hike, dus we waren gewaarschuwd. Deze hike bevat ook heel veel 'arches', bogen dus. Het ontstaan hiervan stond uitgelegd op een bordje, maar de tekeningen en uitleg waren zo onduidelijk en verwarrend dat we eigenlijk totaal geen idee hebben hoe het nu eigenlijk gebeurt. 
De bogen zelf doken telkens op in het landschap, en de grote waren echt heel indrukwekkend. Het park bevat meer dan 2000 bogen, maar daarbij moet je niet te veel voorstellen. Een boog is gewoon een opening die zich in eender welke richting minstens 1 meter uitstrekt. Er zijn dus heel veel bogen waar je alleen maar licht kan doorzien als je je wang tegen de rots legt. Sommige bogen zijn echter een pak groter dan dat natuurlijk!  Zo is er een boog die 32m de hoogte ingaat, en zich uitstrekt over 93m! Echt heel erg ontzagwekkend! Hij wordt de Landscape Arch genoemd.
Het eerste deel van de wandeling was nog gemakkelijk, we moesten gewoon een zandpaadje volgen en om ons heen kijken om de bogen te vinden. We namen een paar zijpaadjes om naar verder gelegen bogen te gaan, maar daar was niets moeilijk aan. 
Het had echter al een paar nachten geregend, en op het pad lagen vele plassen. Dit zou later nog een groot probleem vormen... Nu hadden we er echter nog niet zo'n last, we moesten gewoon soms aan de rand van een paadje lopen om de plassen te vermijden. We moesten ook op rotsen klimmen enzo, maar dat viel allemaal nog wel mee. 
Na de 'Double O-arch' hadden we de keuze: oftewel keerden we in onze sporen terug oftwel volgden we de 'primitive trail', die ons in een lus terug naar het main trail zou brengen. Naïef als we waren, kozen we voor het tweede. Het eerste deel viel nog wel mee, totdat we bij een tweesprong kwamen. We konden kiezen: oftewel liepen we verder op het pad, oftewel gingen we kijken naar de Private Arch. Mama en Niels kozen voor het eerste, papa en ik wilden naar de boog gaan kijken. Mama en Niels gingen dus in de schaduw zitten om op ons te wachten, terwijl papa en ik de rotsen opklommen. Boven bleek dat grote delen van het pad overstroomd waren, dus moesten we veel door de struiken en soms zelfs door het water gaan. Gelukkig was het niet zo diep en hadden we onze bergschoenen aan. Toen we, na lang zoeken want over de rotsen was het echt niet duidelijk waar we naartoe moesten, bij de boog aankwamen, bleek het niet zo'n speciale boog te zijn. Wat ons het meest imponeerde, was de stilte. Je hoorde het suizen in je oor, en ik hoorde zelfs mijn hartslag! Dat was echt cool en heel erg vreemd!
Daarna gingen we terug naar mama en Niels en trokken we verder. Mama en Niels waren ondertussen nog andere Belgen tegenkomen die uit de richting kwamen waar wij nog naartoe moesten. Die hadden hen verteld dat we verderop over een heel erg steile rots zouden moeten klimmen, en later was er een deel van het pad zo hard overstroomd dat we terug over de rotsen zouden moeten klimmen. 
Dus gingen we weer op pad... Na een tijdje kwamen we bij een steile rots waar we naar beneden moesten gaan. Er stond ook een Brits koppel, dat 65 was, en de vrouw durfde niet zo goed naar beneden; je moest namelijk eerst op je kont naar beneden glijden, tot je aan een dode boom kwam. Deze boom kon je dan gebruiken als ladder om naar beneden te klimmen. Uiteindelijk is papa op de boom gaan staan, nadat wij al beneden waren, en hij hielp dan de vrouw naar beneden. Daarna trokken we met ons zessen verder. 
Toen kwamen we bij de steile rots waarover men ons verteld had. Er was een soort van richel die ons naar beneden leidde, maar die was absoluut niet breed en daarenboven een beetje glad. Er stond daar ook nog een Frans gezin en twee Amerikaanse meisjes. Niels en ik gingen eerst naar beneden, en dat lukte heel goed, we moesten gewoon dicht tegen de rots leunen en zorgen dat we niet weggleden. Op het einde moesten we een stukje op ons kont glijden, maar al bij al viel het nog wel mee om zo af te dalen. Daarna kwam het Britse koppel en het Franse gezin. Nu moesten alleen mama, papa en de 2 Amerikaanse meisjes naar beneden. Het ene meisje had er ook niet zoveel moeite mee, maar mama en Heather, het andere Amerikaanse meisje hadden het er wat moeilijker. Uiteindelijk is papa halverwege het eerste stuk gaan staan, dat het moeilijkste en het angstaanjagendste was, en heeft mama's hand vastgehouden op dat stuk. Daarna kon mama gewoon verder, maar het meisje Heather was echt doodsbang. Papa heeft haar voetje voor voetje naar beneden moeten leiden, en heeft echt moeten zeggen waar ze exact haar handen en haar voeten moest plaatsen, omdat ze echt niet durfde te bewegen. Uiteindelijk is ze toch beneden geraakt, en daar was ze echt heel erg blij om! De Britse man had ondertussen al tegen mij gezegd dat papa 'too much of a gentleman' was. Hijzelf was dat duidelijk niet, hij hielp zelfs zijn vrouw niet! 
Daarna trokken we dus weer verder, en het pad werd steeds moeilijker. Uiteindelijk kwamen we bij het deel van het pad dat overstroomd was. We stonden er met een hele groep, waaronder een koppel met hun kindje in een soort van rugzak op hun rug. Het probleem was dat de nieuwe vijver zich tussen twee hoge rotsen bevond, en het water tot boven je heupen kwam. Papa klom gemakkelijk naar boven, samen met Niels, en hielp daarna mij, mama en nog twee Spaanse vrouwen naar boven. De Amerikaanse meisjes zijn toch gewoon door de vijver gewaad, omdat ze echt niet nog eens op rotsen wilden klimmen. Maar het grootste probleem was de baby...
Wij stonden dus al aan de andere kant van de vijver, maar het kind kon er echt op geen enkele manier over. Toen zag ik een richel die tot ongeveer halverwege de rots liep, vlak langs het water. Als de papa met het kindje daarop ging staan, dan kon hij hem misschien aan ons geven, en dan zelf oversteken. Ik stelde het voor, en papa ging klaarstaan. De Spaanse papa (van het kindje dus) liep over de richel en gaf de rugzak met het kindje aan papa. Niels en ik hingen aan papa's arm, zodat hij niet in de vijver zou vallen. Het kindje arriveerde zonder problemen aan onze kant, en het huilde zelfs niet eens! Het vroeg alleen 'Mama?', dus we draaiden de rugzak om, zodat het zijn mama en papa kon zien, die nog aan de andere kant van de vijver waren. De mama durfde ook niet over de rots, dus die trokken we ook over de richel naar onze kant. Niels was al aan de kant gaan staan, en de mama begroette haar zoontje, waarna andere mensen ervoor zorgden, en zij ging dan om ons te helpen aan mijn arm hangen, terwijl ik aan papa hing. Zo hielpen we nog mensen de richel over, tot ik zag dat de papa wandelstokken bijhad, en we deze begonnen te gebruiken om mensen de richel over te helpen. Toen er alleen maar meer jonge gasten aan de overkant stonden, besloot papa dat die het zelf wel zouden kunnen, en gingen we verder op pad. De Britse vrouw had ondertussen al gezegd tegen mama dat papa 'a true gent is, helping that poor baby!'. 
Vergeleken met dat was de rest van het pad heel gemakkelijk, al moesten we soms goed kijken waar het pad liep, doordat het soms was weggespoeld door de regen. Papa had het soms wel moeilijk door de hitte (het was ondertussen middag) en vooral door het feit dat er geen wind was. We dronken dus regelmatig, en waren superblij toen de 'loop' gedaan was en we weer op de main trail kwamen. Vandaar was het gewoon het makkelijke pad volgen, en al snel waren we weer bij de auto. 
We besloten om in de auto te eten, omdat het buiten echt veel te warm was, en we binnen airco hadden. Daarna hebben we alle uitkijkpunten bekeken en naar de rest van de arches gewandeld. Het was wel jammer dat Delicate Arch niet bereikbaar was door flashfloods, want dit is eigenlijk de bekendste van allemaal. 
Daarna keerden we terug naar huis om nog even in het zwembad te gaan. Niels en ik speelden nog zotteke met drie Nederlands kinderen, totdat mama ons riep om ons te douchen en te gaan eten. We hadden gisteren een restaurant gezien dat 'Sunset Grill' noemde en bovenop een heuvel lag. Niels wou daar heel graag gaan eten, dus reden we daar nu naartoe. Helaas was de helft van de toeristen op hetzelfde idee gekomen, en was er een wachttijd van een halfuur. Toen kwam mama op het idee om een tafel te reserveren voor drie kwartier later, en ondertussen boodschappen te gaan doen. Dit deden we dus, en toen we er later aten, bleek het zo heerlijk te zijn dat we een tafel wilden reserveren voor de volgende dag, maar helaas bleken ze op zondag niet open te zijn. Om de teleurstelling te vergeten (en ook een beetje uit vermoeidheid) kropen we dan maar vroeg in ons bedje, weer klaar voor een wedstrijdje 'Wie trekt er het hardst aan het deken?'.
Eline