USA 2014 - 15 Augustus: Bryce Canyon

avond 14 augustus
Nadat we ons geïnstalleerd hadden in onze twee (eindelijk nog eens aparte bedden!) kamers, wilden Niels en ik naar het zwembad gaan. NIet omdat het hier zo warm is, integendeel eigenlijk, maar omdat we het tot onze heilige taak hebben verheven om alle zwembaden uit te testen. Dus gingen we gezellig met z'n vieren naar het zwembad. Dit was ook de eerste keer dat we een binnenzwembad zouden hebben in ons hotel. Toen we daar aankwamen, bleek dat zowat alle andere kinderen in het hotel hetzelfde idee hadden gehad, aangezien dat vol zat met kinderen en tieners. De ouders hadden zich gezellig op het terras met ligstoelen buiten gezet. Door de drukte besloot mama dat ze liever haar boek wilde lezen op een ligstoel dan ondersteboven gezwommen worden, en papa zou zich gewoon eens nat maken en er dan weer uitgaan. Uiteindelijk hebben papa, Niels en ik  zo'n 10min met het mousse balletje uit Vegas gegooid, en daarna is papa uit het zwembad gegaan. Niels en ik lieten dit niet aan ons hart komen, en speelden gewoon verder. Na een tijdje besloten mama en papa om terug naar hun kamer te gaan, en wij mochten nog 5min zwemmen en dan achter komen. Wat wel grappig was: blijkbaar hadden zowat alle ouders hun kroost hetzelfde uur gegeven, want toen wij weg gingen, ging iedereen weg. Op 2 jongens na was het zwembad opeens leeg! Of misschien vonden ze het niet leuk meer nu er geen risico was dat ze een bal tegen hun hoofd zouden kunnen krijgen, kan ook natuurlijk... 
Nadat we allemaal gedoucht hadden, trokken we naar ons cowboyshowrestaurant. Dit hadden we al gereserveerd bij het inchecken, en er was ons verteld dat het aan de overkant van de straat lag. Het enige probleem was, dat er wel meerdere dingen aan de overkant van de straat lagen... Na even zoeken vonden we het toch nog redelijk snel, en namen we nog snel even foto's bij de borden van cowboys waar je je hoofd kon doorsteken. Niels keek zo grappig 'boos' dat een mevrouw die toevallig voorbij liep, begon te lachen toen ze zijn gezicht zag. 
Toen we binnenkwamen, zagen we een heel grote ruimte die gevuld was met ronde tafels voor 8 personen. Vooraan was er een groot podium met een vals vuurtje en de nachtelijke skyline van Bryce Canyon. We werden naar een tafel gebracht op de vierde rij, van waaruit we een goed zicht hadden op het podium. We zaten helemaal aan de kant vlakbij de drankautomaten, dus dat was wel heel handig. Na een tijdje begon de 'voorshow'. Eerst werden we de 'officiële' kreet van Ebenezer's (het restaurant) aangeleerd, deze was 'yihaa!'. Veel aanleren was er dus niet echt aan... Daarna werden we welkom geheten, land per land. Ze hadden vlaggetjes van alle aanwezige landen, en als ze jouw land zeiden, moest je rechtstaan, 'yihaa!' roepen en zwaaien. Uiteindelijk zwaaiden de meesten eens, terwijl ze halfhartig rechtstonden of zelfs bleven zitten. Toch was het wel heel interessant om te zien vanwaar iedereen was, en vooral wie het meest enthousiast was. Dit bleek een Italiaans koppel te zijn, zij sprongen recht, keken de zaal rond en zwaaiden enthousiast. Er waren ook Japanners, Duitsers, Fransen en nog zo'n 5 andere nationaliteiten, waaronder Amerikanen natuurlijk. 
Daarna begon de echte voorshow. Mensen deden trucjes met lasso's, zwepen en pistolen. Sheriff Sean, degene die de trucs met de pistolen deed, was een echte showman en speelde echt met het publiek. Hij gooide ook met zijn pistolen alsof het niets was, en ving ze nog ook (behalve twee keer, maar dan kreeg hij de lachers op zijn hand door te zeggen "I didn't see anything, did you?", om dan snel een ander pistool van achter zijn rug te trekken en weer verder te doen). 
Toen dit gedaan was, mochten we ons eten gaan halen. We hadden op voorhand al moeten bestellen, en hadden allemaal gekozen voor porc 'n chicken. We mochten zelf zoveel opscheppen als we zelf wilden, en het was echt heel erg lekker. Papa en Niels zijn zelfs nog een keer terug gegaan! We kregen een brownie als dessertje, die echt naar pure chocolade smaakte. 
Na een halfuurtje eten, begon de echte show. Het was niet echt een show, meer een concert met countryliedjes. De band noemde de Bar G Wranglers. Er waren twee gitaristen, een violist en een contrabassiste. Ze konden ook allemaal heel erg mooi zingen, echt super! Dit waren overigens dezelfde mensen die ook de cowboytrucjes hadden voorgedaan. Het concert duurde 45min, en we hebben ons echt geen seconde verveeld. Ze speelden ook een wals, en vroegen aan de aanwezige koppels om te dansen. Na de nodige aanmoediging heeft papa dan toch eindelijk mama ten dans gevraagd, en nadat hij eindelijk door had wélke wals het was, maakten ze samen de dansvloer onveilig. We hebben dus echt genoten van deze onderdompeling in de cowboywereld, ondanks het feit dat we in het begin iets hadden van 'waar zijn wij in godsnaam nu weer terechtgekomen?'. 

15 augustus
Wel, als het nieuwe schooljaar begint, ga ik echt niet zagen over het feit dat ik om 7u moet opstaan. Alles is beter dan 5u30! Maar ja, we hadden weer een zonsopgang te zien, en deze wou, ondanks herhaaldelijke verzoeken, niet wachten totdat wij op een later uur uit ons bed kwamen, dus moesten we er dan wel uit... We kleedden ons aan, en namen ons ontbijt mee in de auto om later op te eten. 
Toen we aankwamen aan Sunrise Point van Bryce Canyon, waren er al verassend veel mensen. We beklaagden ons wel onmiddellijk onze kledingkeuze: shortjes bij zonsopgang zijn de beste optie in de woestijn, maar erbuiten doe je best een lange broek aan. Jammer dat we deze logische gedachte samen met onze lange broeken in onze bagage hadden laten zitten, want daar stonden we dan met onze shorts. Gelukkige hadden we lichte dekens (met dank aan Conny voor de goede tip) en handdoeken mee, dus die wikkelden we dan maar rond onze benen. Bij mama en ik zag dat eruit als een vreemde, oubollige rok, maar bij Niels zag het er wel iets grappiger uit... Maar hé, zwarte, lange rokken zijn de nieuwe mode voor jongens! 
Op het punt waar wij stonden kon je mooi de bergketen zien waarachter de zon zou opkomen, en de vallei waarin superveel hoodoo's stonden. Hoodoo's zijn een soort van rotsen die wel wat op stalagtieten lijken, maar dan vaak aan mekaar en veel groter. Ze ontstaan doordat er ongeveer 200 dagen per jaar sneeuw en ijs op de rotsen ligt. Dat bevriest 's nachts en ontdooit in de namiddag. Het ijs zet telkens uit, en duwt zo de rotsen uit mekaar, waardoor er mooie vormen en ramen ontstaan in de rotsen. De hoodoo's hebben heel veel verschillende tinten van rood over roze tot wit, en met de zon die opkomt is dit echt een prachtig zicht. Veel mensen hebben niet door (wij ook niet in Death Valley, dit hebben we daar geleerd uit ervaring) dat je niet naar de zonsopgang moet kijken, maar naar de andere kant, waar de zon telkens meer van het landschap verlicht en zo elke minuut andere accenten legt. De kleuren van de zonsopang in de lucht zijn ook echt mooi, maar het landschap is adembenemend. Als je ooit hier naar een zonsopgang komt kijken: kijk naar de bergen achter je, niet naar de zon! Of wissel gewoon af, ze zijn uiteindelijk allebei wel mooi... 
Er kwamen steeds meer mensen bij, en uiteindelijk stonden we er met zeker over de 100 man! We hadden dus geluk dat we zo vroeg waren gekomen, want wij hadden nog een mooi plekje vanwaar we alles konden zien. We stonden echt aan een uitkijkpunt, maar over heel het pad waarover we gekomen waren stonden overal mensen te kijken. Gelukkig waren er nog andere dommerds die ook shortjes aanhadden, zo voelden we ons niet zo alleen. 
Toen de zon helemaal op was, wandelden we nog even een eindje het dal in om vandaar ook nog foto's te maken. Daarna stapten we terug naar de auto en reden we nog naar 5 andere 'viewpoints'. Dit zijn punten verspreid over de rand van de vallei, vanwaaruit je telkens een ander zicht hebt en andere accenten ziet. Het mooie aan de vallei zijn niet alleen de hoodoo's, maar ook het feit dat er tussen deze hoodoo's allemaal groen groeit. Dit zorgt voor een gevoel van vruchtbaarheid en maakt het extra mooi. Zo zagen we o.a. Thors hamer, een dikke, grote steen die bovenop een hoge, dunne hoodoo ligt en dus op een hamer lijkt. 
De Indianen hebben trouwens ook een ander verhaal over het ontstaan van deze hoodoo's. Zij noemden deze rotsen 'the Legend People' (maar dan in het indiaans...), en het verhaal gaat dat de inwoners van de vallei, zowel dieren als mensen, zo slecht waren dat de Coyotegod, the Trickster, hen allemaal in rotsen veranderde. Ook wel een mooie uitleg, niet? 
We ontbeten op één van deze points met echte pistolets die we een dag eerder hadden gekocht. De ranger die ons vertelde over de condors had ons ook verteld over een echte Duitse bakkerij op de weg tussen Zion National Park en Bryce Canyon, en ook dat ze hier echt brood verkochten. Gisteren waren we inderdaad deze bakkerij tegengekomen en hadden we er pistolets en stokbroden gekocht. Ook hadden we er croissants met nutella gekocht, die we daar opgegeten hebben en die overheerlijk waren!
Nadat we de vallei bekeken hadden vanuit al deze punten, keerden we terug naar ons hotel. We pakten onze zakken, checkten uit en vertrokken terug op weg naar onze volgende bestemming: Moab. Hier zullen we 3 nachten en 2 dagen verblijven. Een verslag van het zwembad volgt dus nog. En van de rest van onze 'avonturen' daar. 
Onderweg kwamen we ook nog Capitol Reeve National Park tegen, waar in het dorp Fruita boomgaarden staat die open zijn voor het publiek. De bedoeling is dat je zelf appels plukt, en dan heb je twee keuzes:
1. Eet je appel daar op, het kost je niets en je hebt een heerlijke en biologisch geteelde appel gegeten.
2. Pluk je appels en doe ze in een zakje. Bij de uitgang van de boomgaard staat een weegschaal en per pond betaal je 1,25 dollar. Er staat evenwel geen bewaking, dus eigenlijk kan je er gewoon vandoor gaan met je appels, maar ik denk niet dat veel mensen dat doen. 
Wij kozen voor optie 1, en genoten even van een rustpauze met ons appeltje. Op de achtergrond zagen we dreigende wolken dichterbij komen, waaruit zo af en toe een bliksem kwam. Toen deze bijna boven ons hoofd hing en onze appel op was, trokken we weer verder. We hadden echt geen zin om in een flashflood terecht te komen. Hiervoor zijn we al heel onze reis door de parken op onze hoede. Een flashflood is een regenbui waarbij er zoveel regen uit de lucht komt en de aarde zo droog is, dat het water niet in de grond doordringt, en de hele zone dus overstroomt. Deze flashfloods zijn levensgevaarlijk, dus daar willen we echt niet in terechtkomen. 
En inderdaad, even later begon het hard te regenen. We reden langs allemaal bikers die gestopt waren om hun (natuurlijk leren) jassen aan te doen. Tja, zoiets verpest je ritje natuurlijk wel eventjes. Ook viel het op dat lang niet elke biker een helm aanhad, het was eerder een zeldzaamheid dan de regel. Tenzij dat de Hell's Angels zicht niet aan de regel houden, natuurlijk, maar toch denken we dat het hier niet verplicht is. 
Voor ik aan deze reis begon had ik echt geen idee dat er zoveel verschillende 'soorten' bergen en heuvels bestonden. Elke streek waar we door rijden heeft wel andere heuvels en bergen. Natuurlijk lijken ze soms wel op mekaar, maar er zijn altijd wel details die je niet in die andere streek tegenkwam. Je hebt bergen met echte toppen, afgeplatte toppen en toppen waar precies nog een muur is opgebouwd die dan is opgevuld. Je hebt ook letterlijk elke kleur van berg, alleen een blauwe heb ik nog niet echt gezien. Alhoewel, telt appelblauwzeegroen ook? Er zijn bergen die uit zand bestaan, bergen met gigantische rotsblokken, met kleine steentjes, gladde en ruwe bergen... Te veel om op te noemen eigenlijk. En de valleien verschillen al evenveel. Je hebt er vlakke en vol heuvels, gevuld met gras, struiken of bomen of kale valleien. Het grootste verschil zit 'm in de vruchtbaarheid: groeit er begroeiing en zo ja, welke? Dat is misschien meer een detail in de weidsheid van deze landschappen, maar daarin onderscheiden ze zich net. 
Eline