USA 2014 - 14 Augustus: Zion National Park naar Bryce Canyon

14 augustus 
Vanochtend hadden we voor het eerst tijdens heel deze reis ontbijt inbegrepen bij de kamer. Daar besloten we dus gretig gebruik van te maken! Het ontbijt zelf was buiten; je moest je eten onder de lobby gaan halen, onder een soort van overhanging, en dan buiten op het gras, waar allemaal tafeltjes stonden, opeten. Het was echt heel gezellig, en ook nog eens overheerlijk! Er waren donuts (met peperkoek, tot papa's ongelukkige verrassing), eieren, spek, hamburgers, tomatensaus, toastbrood, fruit, sinaasappelsap... en dan vergeet ik nog een paar dingen. Er was zelfs een ontbijtburrito, een burrito dus met eieren, spek en kaas, die door papa zo snel naar binnen werd gespeeld dat het wel lekker moet geweest zijn! 
Het ontbijt begon om 7u, en wij wilden daarna direct gaan 'hiken', dus hadden we op voorhand al onze zakken gepakt en terug in de auto gestoken. De reden dat we zo vroeg mogelijk wilden vertrekken was het feit dat de wandeling die we gingen maken zo'n 4u zou duren. Dus vertrokken we na het ontbijt direct naar de shuttle, deze zou ons naar het beginpunt van de wandeling naar 'Angel's Landing' brengen. Bij de shuttlestop zag ik trouwens ook 2 kleine reetjes, zo schattig! We waren aan het wachten en ik zat naar de bosjes te kijken, toen ik 2 grote oren zag achter een een soort boomstronk. Alleen bewoog opeens de boomstronk samen met de oren! Die 'boomstronk' was dus het lijfje van één van de reetjes... Daarna was de shuttle er, en vertokken we naar 'the Grotto', het beginpunt van onze wandeling. 
Daar vertrokken we rond 8u55 naar boven. Het doel was een bergtop die verdacht ver weg leek te liggen. Het eerst deel van de wandeling waren haarspeldbochten-achtige weggetjes die ons de bergwand opleidden en die toch wel verdomd steil konden zijn. En wij dachten dat dat al lastig was, ahum, er stond ons nog een verrassing te wachten. 
We kwamen al hijgend aan op Scout Outlook, en ik leek waarschijnlijk meer op een sportief geklede tomaat dan een mens, maar ja, we hadden toch het tussenstation bereikt! Van dat punt kon je kiezen om daar even uit te rusten en dan terug te keren, of om naar Angels Landing te gaan. Het uitzicht was daar ook al geweldig, en er stond een Ranger om uitleg te geven over Californische Condor. We wilden gaan luisteren, maar hij raadde ons aan om nu de wandeling verder te zetten naar Angels Landing, voor er nog meer toeristen kwamen. Anders zouden we het nog moeilijker hebben, want er is maar één weg naar boven, en daarlangs kom je ook terug naar beneden. Aangezien je op een soort van bergkam loopt, en je aan kettingen moet vasthouden, is het nogal moeilijk om andere mensen te kruisen. 
We besloten om zijn raad op te volgen, en vingen de wandeling naar Angels Landing aan. Dit was helemaal anders dan de eerste; we liepen echt op de platte, schuin overhellende top van een bergkam. Er hingen kettingen om aan te duiden waar het "pad" liep en om je aan vast te houden, al was het soms makkelijker om echt te klimmen en je vast te houden aan de rotsen dan om je vast te houden aan de kettingen. De klim was langer dan het leek, en we waren dan ook heel blij toen we weer aan een soort van tussenstation aankwamen. Onderweg moesten we soms aan de kant gaan staan om anderen te laten passeren, of liepen langs mensen die ons lieten passeren. De omgeving was echt heel mooi, met zijn rosse steen en groene begroeiing, en hoe hoger we kwamen, hoe beter het uitzicht op de canyon zelf werd. Toen we eindelijk aan Angels Landing zelf kwamen, waren we zowel opgelucht dat we er EINDELIJK waren en verbluft door het uitzicht. We konden super ver de canyon inkijken naar alle kanten, het panorama was echt ongelofelijk!
Nadat we genoeg foto's hadden genomen, gingen we terug naar beneden. Het werd inderdaad al drukker, en er klommen steeds meer mensen naar boven. We moesten dus geregeld wachten zodat er anderen naar boven konden klimmen en wij weer naar beneden konden gaan. Toen ik weer stond te wachten raakte ik aan de praat met een Australische, die België kende van de chocolade. Wel grappig: de vrouwen kennen België van de chocolade, en de mannen van het bier. Alleen jammer dat veel mensen niet weten waar het ligt... Ach ja, ze weten toch al dat het bestaat en bier en chocolade heeft!
Toen we weer heelhuids op Scout Outlook Point waren gekomen, besloten we om nu naar de Ranger te gaan om zijn uitleg over de Californische Condor te horen. Toen we hem de eerste keer spraken, had hij al gezegd dat hij België kende, omdat hij zijn vader daar had gewerkt bij Caterpillar, en hij had ook een vriend in België die hij nog regelmatig bezoekt. Hij kende dus Aalst en zo, wat toch wel een verrassing was. 
Toen we er dus voor de tweede keer bijkwamen, luisterden we naar zijn uitleg over deze condor. Dit was echt heel interessant! Zo kwamen we onder meer te weten, dat hij 50 jaar geleden bijna uitgestorven was, maar nu is het aantal van 22 naar 400 terug opgetrokken door een speciaal voorplantingsprogramma. De  spanwijdte van zijn vlogels is over de 3 meter, en na 6 maanden is hij van een kuiken opgegroeid tot een volgroeide condor. Ze leren alles van hun ouders, en weten dus niet alles instinctief, al zijn het heel erg intelligente dieren.  Alle dieren worden elk jaar terug gevangen genomen, om ze te testen op loodvergiftiging, wat de voornaamste doodsoorzaak is voor deze condors. Ze eten dode dieren, en als de jagers hun buit meenemen, laten ze het stuk liggen waar de kogel in zit. Deze kogels bevatten vaak lood, al promoten ze nu ook loodvrije kogels, en de vogels vinden dit vlees, en eten dit op of voeren het aan hun jongen. Als ze hier te veel van binnenkrijgen, kunnen ze eraan doodgaan. 
Toen we heel de uitleg hadden gehoord, en een veer hadden vastgehad, die zo lang was als onze arm (!), vingen we de terugweg aan. Niels en ik gingen weer voorop, en mama en papa kwamen achter. Dit was één van die zeldzame momenten dat we samen echt vreemd konden doen, en geen ruzie kregen. We kregen wel een paar vreemde blikken toen we onze versie van beatboxen deden, maar dat maakte het alleen maar nog grappiger! Uiteindelijk waren wij zo'n 3 min eerder beneden dan mama en papa, en konden wij al wat uitrusten terwijl we op hen wachtten. We kwamen ook nog een Nederlands gezin tegen waarvan de 2 dochters ook voorliepen op hun ouders, waarmee we gezellig even grapjes maakten over trage ouders. 
Toen mama en papa ook terug beneden waren, besloten we daar te eten. Er waren picknicktafels en toiletten. Dat valt wel op, de toiletten in de parken zijn echt ruim en goed onderhuiden. De grond is altijd schoon en er is altijd meer dan genoeg toiletpapier. 
Na de maaltijd gingen we terug naar de shuttle, maar in plaats van de shuttle te nemen die ons direct terug zou brengen, namen we de shuttle die ook nog naar de laatste 3 stations ging, omdat we zo ook nog dat deel van het park zouden zien, al was het maar vanuit de shuttle. Het uitzicht was echt mooi, zelfs uit de shuttle, en we zagen ook 2 blauwe reigers. De chauffeur riep dit zelfs om in de shuttle en ging trager rijder.
Toen we terug aan onze lodge waren, trokken naar onze volgende bestemming: Bryce Canyon. Onderweg zagen we nog een hinde, een kudde bizons en longhorn sheeps, steenbokken dus. Die laatste leefden daar gewoon in het wild, en stonden in een vallei naast de baan, en ook gewoon op het metertje grond tussen de baan en de steile bergwand. 
We zijn nu aangekomen in ons hotel, hebben al in het zwembad gezeten en gaan nu eten in een echt cowboyrestaurant met live muziek. Daarover zal ik morgen nog een verslag uploaden, maar nu gaan we eten.
Tot morgen!
Eline

Ann: Vandaag had ik het Obama of Bob De Bouwer gevoel: "Kunnen wij het maken? Nou en of!" of "Yes, we can".  Dat gevoel had ik vooral na de wandeling. Voordien twijfelde ik of ik wel mee zou gaan tot aan de top. Maar nadien was ik blij dat ik het gedurfd had. Wie volgend jaar of later naar Amerika wil komen, dit is echt een aanrader. Niet voor mensen met hoogtevrees (vandaar dat ik eerst twijfelde).
Onderweg naar Bryce Canyon zijn we ook al door Red Canyon gekomen. Rode rotsen met prachtige vormen. De natuur is hier echt enorm mooi. Je valt voortdurend van de ene verbazing in de andere.