Andalusië 2015 - 10 april 2015 - omgeving Cordoba

Het hout afkloppen heeft gewerkt, want het is prachtig weer vandaag. Vanochtend hebben we lekker uitgeslapen en pas om halftien ontbeten, Deze keer was er wel eitje bij (een half, maar toch een verbetering...) en na de nodige krachten te hebben opgedaan, vertrokken we naar de Medina van Al-Zahara. DIt is een opgraving van een prachtige stad die minder dan tac htig jaar bestaan heeft. Het was bedoeld om de macht van de kalif aan te tonen in de tijd dat het kalifaat van Cordoba het machtigste ooit was. Helaas is de stad door de berbers geplunderd en in brand gestoken, maar nu is men dus opgravingen aan het uitvoeren en kunnen mensen deze bezoeken. 
Voor we met een busje naar de opgravingen reden, brachten we eerst nog een bezoek aan het museum. Hier konden we een film bekij;en die ons de functies van de verschillende plaatsen uitlegde en reconstructies toonde. Na de film propten we ons met nog een zeventigtal mensen in een pendelbus die ons naar de eigenlijke opgravingen bracht. Daar aangekomen bleek dat we ook gewoon met de auto hadden kunnen komen en ons daar parkeren, maar aangezien dat nergens stond aangegeven wisten we dat natuurlijk niet... 
De opgravingen zelf waren indrukwekkend, en doordat we de film hadden gezien, konden we er ons echt iets bij voorstellen. Omdat we verwacht hadden dat het boven koud ging zijn, hadden we onze fleece meegenomen, maar toen we daar rondliepen, wensten we dat we onze fleece konden omtoveren in een short, want het was echt warm. We liepen een tijdje rond en lazen alle bordjes, maar het bleef toch moelijk om ons in te beelden hoe het er vroeger moest hebben uitgezien. Maar het bleef ook indrukwekkend, ondanks alles.
Nadat we met de shuttlebus terug waren gegaan, reden we met de auto naar een uitkijkpunt, balcon del mundo genaamd. Helaas bleek dat we er juist tijdens de siësta aankwamen, dus aten we ons brood op op de parking. Ondanks de bomen en hekken, bleef het uitzicht toch indrukwekkend. Godzijdank was ik deze keer niet ziek geworden, en toen we klaar waren, keerden we terug naar onze finca om nog even van het goede weer en het zwembad te genieten.
Na een koude plons in het zwembad, maakten we ons klaar om nog Almodovar del Rio te bezoeken, een burcht in de buurt.  Dit lag op een kwartiertje rijden van ons, en zou zeer de moeite waard zijn. Toen we daar aankwamen bleek er ook juist een middeleeuws kampement opgeslagen te staan aan de voet van de helling waarop het kasteel lag. Na even zoeken vonden de weg naar boven en konden we ons bezoek beginnen. Het kasteel zelf was in de twintigste eeuw door de toenmalige eigenaar met eigen geld helemaal terug opgebouwd en in zijn oude glorie hersteld, nadat hij het geërfd had van zijn vader. Het was een echte burcht waarbij je vooral de torens kon bezichtigen. Er stonden ook bordjes die meer uitleg gaven over de ruimtes en zijn oorspronkelijke bewoners en functies. Het was zeer interessant, en uiteindelijk konden we zelfs nog een documentaire bekijken over de beweegredenen van de vorige eigenaar om het kasteel te herstellen en over de vorige eigenaars. Het was echt leuk en leerrijk. 
Toen we klaar waren met het bezichtigen van de burcht, was het etenstijd. We besloten om in het dorpje, dat aan de voet van het kasteel lag, eten te zoeken. Daar aangekomen bleek dat er juist een optocht aan de gang was. Uiteindelijk hebben we gewoon onze auto ergens geparkeerd om te voet een restaurantje te zoeken. Mama moest ook nog cash afhalen om morgen de B&B te betalen, en toen ze klaar was, zagen we juist de stoet aankomen. We konden uiteindelijk papa overhalen om toch nog te blijven kijken, en gelukkig maar! De stoet stopte juist voor ons en een groep danseressen deed een dansje, waarna de stoet weer verder trok. We weten niet precies wat de stoet juist doet, maar we denken dat het iets te maken had met de kasteellegende over prinses Zaida. Haar man had haar en hun familie naar het kasteel gestuurd toen hij moest gaan vechten, en toen hij dood was, veroverden zijn moordenaars het kasteel. Ze gooiden de prinses in de kerkers, waar ze later stierf, en nu zou haar geest elke 28 maart ronddwalen door het kasteel, omdat toen haar geliefde man is omgekomen. 
Uiteindelijk vonden we een klein restaurantje dat aan een gezellig plein gelegen was. We plaatsten onze bestelling en haasten ons toen snel weer naar buiten, want de stoet bleek ook langs dat plein te komen. Ze stopten ook nu weer, alleen was het deze keer een zwaardgevecht tussen 4 zwaardvechters. Nadat één van de twee partijen gewonnen was, trok de stoet weer verder en gingen wij terug naar binnen. Het eten was echt heel lekker en nog goedkoop ook! Moe maar voldaan keerden we terug naar de B&B, waar we ons snel klaar maakten om te gaan slapen. 
Op naar Sevilla!