Andalusië 2015 - 15 april 2015 - via Rocio naar el Puerto de Santa Maria

Ook deze ochtend moeten we maar om halfnegen opstaan en na een alweer zeer overvloedig ontbijt, pakken we onze valiezen en vertrekken we naar El Puerto de Santa Maria. Eerst rijden we naar een ander stadje, El Rocio. Dit is ook wel bekend als de Far West in Spanje, en als we aankomen, zien we onmiddellijk waarom. Het stadje heeft namelijk geen echte, verharde wegen, maar de typische zandstraten die je ook in cowboyfilms ziet. De lanen zijn breed en zanderig, en voor praktisch elk huis is een stang waar je paarden kan aan vastleggen. Jawel, paarden. Het heeft dus inderdaad het typische Far West uitzicht, maar toch is de stad niet alleen hierom bekend, maar ook om zijn processie. Elk jaar komen duizenden en duizenden bedevaarders naar hier om één weekend lang in processie rond te gaan, te bidden en een beeld van Maria te aanbidden. Mama had hierover al eens een documentaire gezien met Sofie Van Mol, vandaar dat ze ook een beetje achtergrondinformatie wist. Ze noemen het de Romeria del Rocio. Maar nu is het nog geen tijd voor deze mensenmassa, want als we aankomen is het stadje zowat uitgestorven, op een paar eenzame toeristen, bouwvakkers en inwoners na. Zowat de hele stad staat vol met 'hermandades'. Dit zijn huizen die door een broederschap uit een bepaalde stad gekocht zijn en waar ze hun inwoners in laten logeren tijdens dat ene weekend. Het is duidelijk dat ze de rest van het jaar leeg staan, en nog duidelijker dat het weekend eraan komt, want overal zijn mensen bezig om de huizen weer in orde te brengen en bewoonbaar te maken. Ook opvallend zijn de vele slaapplaatsen voor paarden. Deze dieren zijn duidelijk een deel van de identiteit van de stad en zijn processie. 
Na de plaatselijke kerk te hebben bezocht, waar ook het befaamde beeld staat, lopen we nog even rond. Het beeld op zich is wel mooi, maar de kerk zelf is vooral aan de buitenkant indrukwekkend, met een schelpvormig portaal. Het stadje zelf is heel zanderig en uitgestorven. We lopen aan de rand van het aangrenzende natuurgebied la Doñana, en papa is in de zevende vogelhemel door alle soorten vleugeldragers die hij tegenkomt. We zien ook een aantal herten, paarden en koeien, maar de vogels zitten echt overal. Er is zelfs een gebouw van de vogelbeschermig waar we ze kunnen spotten. Van op het terras trekken we een aantal mooie foto's van een hop, lepelaars, reigers, rode wouw, ... 
Nadien gaan we op zoek naar eten, maar we moeten tot de slotom komen dat men er nergens brood verkoopt. Juist wanneer we willen vertrekken, komen we twee inwoners tegen die duidelijk inkopen zijn gaan doen. Papa vraagt in zijn beste Spaans waar we brood kunnen kopen, en de mannen leggen ons de weg uit naar de drie naast elkaar gelegen supermarkten even verderop. Eén van hen zegt ons zelfs welke de goedkoopste is!
Na onze inkopen gedaan te hebben, besluiten we om het stadje achter ons te laten en ons brood even verderop op te eten. Papa rijdt heel traag in het zand, zo traag dat we constant voorbijgestoken worden door lokale auto's die het (nietbestaande) wegdek duidelijk gewoon zijn. Helaas begint het juist buiten de stad te regenen en moeten we dus tot halfvier wachten tot we een stadje vinden waar we droog kunnen picknicken. Of dat dachten we toch... Juist als we ons op een bankje geïnstalleerd hebben, begint het terug te regenen. Deze keer besluiten we ons er niet van aan te trekken, en met elk een paraplu in de hand eten we ons brood buiten op. 
Hierna moeten papa en ik naar het toilet, en omdat het nog harder begint te regenen, lijkt dit het uitgesproken moment om even een koffiepauze te houden. We parkeren onze auto voor twee cafeetjes en rennen door de inmiddels gietende regen het dichtsbijzijnde café binnen. Dit is duidelijk een oud, lokaal café en heel authentiek. De hele rechterkant wordt ingenomen door een bar en aan de linkerkant staan een vijftal barkrukken. Als we binnenkomen worden we nieuwsgierig opgenomen, maar de koffie en cola die we er krijgen zijn wel de goedkoopste en warmste van heel de reis! De eigenaars proberen een praatje met ons te slaan, maar hun dialect is zo onverstaanbaar dat we het moeten opgeven. Even later blijkt dat ze alleen maar een mannenpiscine hebben, waardoor ik niet naar het toilet kan gaan. De barvrouw kijkt me meelevend aan en zegt iets in het Spaans, en aan haar blik en handbewegingen kan ik opmaken dat ze bedoelt dat zij het voor zichzelf ook heel lastig vindt. Hierna lopen we door de nog altijd stromende regen terug naar onze auto en vertrekken terug. 
Na een korte stop in een tankstation voor mij en papa, komen we tenslotte in El Puerto de Santa Maria aan. We vinden ons hotel en het appartement blijkt heel ruim te zijn, met keukentje, zithoek, twee (HOERA!) slaapkamers, een apart toilet (nogmaals hoera!) en een badkamer met bad, douche, toilet en bidet. We installeren ons en maken ons daarna klaar om de stad in te trekken. Papa heeft in de Michelingids een restaurant gevonden dat hij wil proberen, maar daar eenmaal aangekomen blijkt dat het pas over een halfuur opengaat. We lopen verder de stad in, en ik zie een boetiekje waar ze kleedjes lijken te verkopen. Ik ben al heel de reis op zoek naar een kleedje voor het eindejaarsbal, dus overtuig ik de rest om hier even binnen te gaan. 
De verkoopster is supervriendelijk en als mama heeft uitgelegd waar we eigenlijk naar zoeken, helpt ze ons om kleedjes uit te kiezen. Zij toont me een kleedje, en ik zeg of ik het mooi vind of niet. Als ik klaar ben met keuren, loop ik met mijn mogelijke buit naar de kleedkamer. Ik pas twee kleedjes en na het tweede kleedje, zie ik nog een jurkje hangen dat ik eerst had afgewezen vanwege de kleur, maar ik besluit om het toch nog een kans te geven. Ondertussen heeft de verkoopster mij een paar hakken gegeven, helemaal beglitterd in zilver, goud en brons, omdat ze de vloer te koud vindt voor mijn blote voeten. Ik vind ze absluut prachtig, maar omdat ze zo hoog zijn kan ik er bijna niet op lopen en besluit ze na een tijdje toch maar gewoon uit te laten. Als ik het kleedje dat ik eerst afgewezen had, aandoe en buiten kom, ben ik in de wolken. Het kleedje voldoet aan letterlijk geen enkele voorwaarde die ik gesteld had voor mijn droomkleed, maar ik voel me net een prinses als ik het aanheb. Mama, papa en zelfs Niels zijn het met me eens, maar ik besluit om toch eerst ook nog de andere kleedjes te passen. Uiteindelijk koop ik het kleed, samen met nog een ander, meer casual kleedje, en ik kom stralend buiten. Yes, een prachtig kleed, en ik weet zeker dat niemand anders hetzelfde zal hebben!
Het restaurant is ondertussen open, en onze tafel staat in een zijvleugel. De achterwand van de zijvleugel staat vol wijnrekken, wat een heel indrukwekkend en voornaam zicht is. We besluiten allemaal voor dezelfde menu te gaan, al pakt Niels de vleesvariant en al de rest vis. Het eten is overheerlijk, en het toetje dat erbij inbegrepen zit, is goddelijk. Lang leven chocoladepannenkoekentaart (ik heb geen idee welke taart het echt was, maar man, het was superlekker!). De dag is dus, ondanks de regen, zowat perfect verlopen, en na afloop kunnen we tevreden ons bed induiken. Op naar morgen!

Extraatje van Ann:
Niels en ik wilden eigenlijk vroeg gaan eten omdat om 20u45 de voetbalmatch PSG-Barcelona begon. Maar tegen dat we terug kwamen was de match natuurlijk al gedaan. Niels is toch beginnen zoeken op alle posten en opeens komen we een post tegen waar de match net lijkt te beginnen. We dachten dat ze hem in uitgesteld relais toch uitgaven maar het bleek een samenvatting te zijn. Maar dan wel één die drie kwartier duurde en goed gemaakt was want je merkte vaak niet eens waar ze geknipt hadden. Tja, Neymar en Suarez hebben de mannen van PSG met 1-3 ingemaakt. Ik had wel pech want Ibrahimovitch was er niet bij. En net voor hem kijk ik al eens naar een match van PSG, ook al lijkt hij even arrogant als Ronaldo van Real.