USA 2014 - 18 Augustus: Moab naar Monument Valley

18 augustus
Eindelijk. Eindelijk mochten we nog eens uitslapen! Na een lekker ontbijtje en nog eens skypen met het thuisfront, pakten we onze zakken weer in en vertrokken we naar Kayenta. Net voor we Moab uitreden, zag papa een hert de straat oversteken. We worden er vaak met borden voor gewaarschuwd maar nu waren we eigenlijk nog in de stad, niet in open terrein.
We maakten een omweg om 'Natural Bridges National Monument' te bezoeken. Deze bruggen lijken op de bogen, maar zijn op een andere manier gevormd, namelijk door een rivier die zich een weg door de rotsen heeft gebaand. We reden over een weg die ons langs verschillende uitkijkpunten leidde, en die ons langs de 3 bruggen bracht. We stapten telkens even uit om van het uitzicht te genieten, maar wandelden niet dichter wegens te weinig tijd, alhoewel we dit wel graag gedaan zouden hebben. Alleen bij de laatste brug gingen we de uitdaging aan en wandelden we tot onder de brug. Dit is toch wel iets helemaal anders dan er van ver naar te kijken; van ver kan je namelijk niet goed inschatten hoe groot de brug is, maar als je eronder staat besef je echt hoe gigantisch deze wel niet is! Aan het bezoekerscentrum hadden we gelezen dat er ratelslangen gesignaleerd waren in zones die voor het publiek open waren, wat erin resulteerde dat we de hele tijd paranoïde naar stenen keken. Er zou maar eens een slang moeten onder zitten... 
Een slang hebben we niet gezien (godzijdank... alhoewel het wel cool zou geweest zijn om aan jullie te kunnen vertellen. Als we nog leefden...), maar wel veel vogels. Sinds we de uitleg over de Californische condor hebben gehad, zijn papa en Niels er altijd naar op zoek. We hebben ook een boekje met alle verschillende roofvogels gekocht, dus als ze een vogel zien moeten ze altijd direct kijken welke vogel ze nu precies gespot hebben. We zagen een paar soorten haviken en valken, maar de grappigste vogel was zonder twijfel de raaf die we vandaag zagen. Mama en ik waren juist terug van de wandeling naar de brug, toen ik bij een andere, zwarte auto een gigantische raaf zag. Het leek wel alsof hij de auto aan het aanvallen was, want hij kauwde op de auto en pikte naar de banden. Mama riep ernaar, en ik gooide een steen in zijn richting (niet op de auto, zo lomp ben ik nog net niet...) en we keken toe hoe hij op het hek ging zitten. Toen papa en Niels terug kwamen, begon de raaf terug werk te maken van de auto. Alleen maakte hij deze keer heel erg grappige en rare geluiden, en pikte hij niet meer in de auto. We weten dus niet zeker of hij de auto als een supergrote rivaal beschouwde, of als een mogelijke geliefde...
Daarna reden we door naar Gooseneck State Park. Hier hadden we een spectaculair zicht op de San Juan-rivier, die zich daar door het landschap slingerde. Hij maakte zo'n 6 heel erg scherpe bochten daar, en lag zo'n 1000 ft lager. Het was er heel erg warm, maar het uitzicht maakte het helemaal waard. 
Daarna reden we naar Monument Valley, deze vallei is heel erg bekend vanwege de vele cowboyfilms die er zijn opgenomen. De aankomst in de vallei zelf was echt spectaculair. We reden gewoon door een graslandschap omringd door bergen, toen de weg opeens spectaculair naar beneden ging. We reden de klif af via haarspeldbochten, en het landschap ontplooide zich voor ons. De prairie, met de rotsen die er opeens uit opdoken, het was superspectaculair. Het is ook leuk om te kijken op wat de rotsen lijken: handen, een mayatempel, een gezin... Je kan blijven kijken en steeds nieuwe dingen zien. De rotsen zelf zijn echt gigantisch, maar dit heb je pas door als je dichter komt. 
Tot nu toe hadden we altijd stralende zon gehad, maar nu zagen we in de verte donkere wolken opdoemen. We stopten even later om foto's te trekken, en zagen dat het onweer zich boven Monument Valley bevond. Toen er even later een koppel naast ons kwam staan om ook foto's te trekken, grepen we onze kans en vroegen of ze toevallig van Monument Valley kwamen. Ze kwamen echter uit Las Vegas, maar konden ons wel vertellen dat er bij het Visitorcenter informatie beschikbaar was of we de tour door Monument Valley konden maken of niet. Verder waarschuwden ze ons ook nog voor de Indianen. In hun beeld waren deze liegende en stelende schurken. Zijzelf kwamen uit West-Virginia, en de vrouw vertelde ons: 'West-Virginia is like the Redneck-capitol of the world. Everytime I see one of them (een indiaan dus), I think "where is my gun?"'. Om te zeggen dat ze het niet zo begrepen hadden op de Indianen is dus een understatement, maar het waren wel heel erg vriendelijke mensen. 
Na dit intermezzo reden we verder. We besloten om Monument Valley binnen te rijden tot aan het visitorcenter. Daar waaide het echt superhard, en vielen er soms spetters uit de lucht. Het zicht op het landschap was wel ontzagwekkend: de rotsen waren vlakbij, en met de regen die we uit de wolken zagen vallen en het stof dat dichterbij opwaaide door de auto's was het echt heel mooi. We gingen naar binnen, en daar bleek zich een museum te bevinden over de Navajo's, de Indianenstam die daar nog altijd woont en wiens gebied Monument Valley is, en hun bijdrage in de WO I en WO II door de Navajocode. Zij hadden namelijk enorm veel boodschappen doorgegeven in hun taal, die niet door de vijand gekraakt konden worden. Dit is de enige code in de geschiedenis die nooit door de vijand gekraakt is. 
Toen we weer buiten kwamen begon het te spetteren en waaide het nog harder. We bezochten nog snel 2 lege huisje waarin de Navajo woonden. Vanbuiten leken deze echt klein, maar vanbinnen waren deze verrassend groot. 
Toen we het park weer buiten reden begon het nog meer te spetteren en zagen we opeens tumbleweed door de lucht vliegen. Dit kruid rolt normaal gezien bij wind door de woestijn, maar nu was er zoveel wind dat het erdoor vloog. Niels dacht eerst dat het stenen waren die door de lucht vlogen, en was dus erg opgelucht toen papa hem vertelde dat het gewoon tumbleweed was. 
Hierna reden we door naar ons hotel in Kayenta. Dit leek wel een beetje op een motel, maar de kamer is echt verrassend mooi en rustiek. Nadat we ons geïnstalleerd hadden, gingen we eten in het restaurant van ons hotel. Deze bevindt zich nog in Navajo-gebied, en de Navajo doen aan 'daylightsavingtime', zomeruur dus. Dit betekent dat ze een uur achter zitten op de rest van Arizona. We moeten dus vandaag onze horloge nog niet verzetten. We aten dus in het restaurant en snuisterden nog even rond in de souvenirwinkel, waar Niels een boek kreeg over de Navajo-code. 
We wilden ook nog graag gaan zwemmen na het eten, maar toen we even een kijkje namen bij het zwembad, dat zich buiten bevond, vlak naast het restaurant, bleek dat het tumbleweed hier ook voorkwam en door de wind gezellig in het zwembad was geblazen. Daarin konden we dus niet zwemmen, wat jammer was, want het water had lekker warm. 
Morgen mogen we nog eens een beetje uitslapen, en dan gaan we weer verder met onze reis. 
Tot morgen (of later, als het verslag niet op tijd geüpload kan worden)!
Eline