USA 2017 - 8 juli: Wandelen in de Rocky Mountains

Aangezien Eline als voorbeeldige studente wat Frans wil leren, zal ik de “honneurs” waarnemen en voor het verslag zorgen vandaag. Dus geen sprankelend geschreven verslag van enkele pagina’s, het wordt wat drogere kost vandaag.

Omdat we hier nog een volledige dag in Estes Park waren, hadden we besloten om vandaag in de bergen te gaan “hiken”. Omdat het weer rond de middag iedere keer omslaat en er dan donderstormen komen, moesten we vroeg, om 6u dus, opstaan. We konden pas vanaf 6u30  gaan ontbijten, dus nog vroeger opstaan had geen zin. Ik had verwacht dat iedereen zou staan wachten aan de ontbijtzaal en we dus nauwelijks plaats zouden hebben, maar blijkbaar blijven Amerikanen toch liever wat langer in bed, want er waren maar 3 mensen even zot als wij. Iets na 7u zijn we dan vertrokken naar Bear Lake, van waaruit onze trail zou beginnen. Overal staat geschreven dat er heel weinig parking is daarboven en dat je beter parkeert aan de Park en Ride, maar wij waagden het er toch maar op. Het viel wel op dat hoe dichter we erbij kwamen, hoe meer auto’s we in de andere richting tegenkwamen. Toen begon er al een belletje te rinkelen, maar we hielden vol. Zo hebben we tenminste zelf kunnen constateren dat de parking inderdaad vol was. Dan ook maar naar de Park en Ride. Daar konden we dan de shuttle bus nemen naar boven, samen met enkele honderden andere mensen. We wandelden naar 5 meren in de bergen. De één nog mooier dan de andere. Bij het ene meer, Nymph Lake, lag het vol waterlelies. Spijtig dat ze niet open stonden, dat moet echt magnifiek zijn. We vonden het nu al sprookjesachtig. Om van het ene meer naar het andere te gaan volgden we de trail, het aangeduide pad. Daarvoor moesten we soms zelfs over sneeuw stappen voor een paar meter. Grappig hoe er opeens sneeuwplekken waren, terwijl wij in T-shirt konden wandelen. Ik moet toegeven dat we vooral zwarte sneeuw gezien hebben. Bij een andere meer, het Emerald Lake, had je een prachtig uitzicht op de bergen er rond, waarbij de rotsen en de sneeuwplekken elkaar afwisselden. In plaats van op onze stappen terug te keren, besloten we nog 2 km verder te gaan naar Haiyaha Lake. De route ernaartoe begon met een steile klim, en dat pad lag er wat drassiger bij. We hoopten maar dat het nog niet zou regenen als we terugkeerden, want dat zou nogal lastig worden. Onze jonge berggeit liep steeds voorop. We zagen hem vaak een hele tijd niet en dan stond hij opeens aan de kant van de weg op ons te wachten. Stefaans tempo lag iets lager doordat hij , als fotograaf van dienst, natuurlijk al dat schoons voor de toekomst moet vastleggen. Eline haar tempo lag ook niet zo hoog als dat van Niels, zeker niet toen ze haar voet had omgeslagen. Gelukkig hadden we traumeelzalf bij en met een kusje van mama kon ze weer verder stappen. En mijn tempo lag ook lager, gewoon omdat ik niet sneller kan. Mijn hart is wel verschillende keren harder gaan slaan, maar dat  was puur te wijten aan het bergop gaan. Het laatste stukje van de trail voor we aan het Haiyaha meer kwamen, bestond uit rotsen waar je je weg over moest zoeken. Maar dan stond je opeens oog in oog met een verbluffend groen meer. Ik vond dit het mooiste van de 5 meren die we gezien hebben vandaag. Volledig omringd door rotsen, niet veel volk, want deze trail is blijkbaar niet zo succesvol, en dan vooral die groene kleur, maakte de klim ernaartoe meer dan waard. Tegen dan begonnen de wolken het te winnen van de zon. En heel af en toe hoorden we al eens een donderslag in de verte, of was het toch nog een vliegtuig? Soms was dat moeilijk uit te maken. We besloten om toch via een andere trail terug te keren naar een stopplaats van de shuttlebus. Die trail was wel nog 3,8 mijl of bijna 6 km lang. Hopend dat de weergoden ons nog wat gunstig gezind zouden blijven , begonnen we eraan. Het bleek dat het pad veel meer daalde dan steeg, waardoor we sneller vooruitkwamen dan verwacht. Onderweg gestopt om te picknicken aan een klein meertje. We waagden het niet om er lang te blijven omdat de wolken boven ons wel zwarter werden. Maar meer dan enkele druppels hebben we niet gekregen. Voor mij was het zelfs niet genoeg om mijn regenjasje aan te doen, dus het kan echt niet veel geweest zijn. Onderweg zagen we de rotsen veranderen van kleur. Dit pad toonde ons de woestheid van de natuur. Overal zag je grote rotsblokken die door aardverschuivingen of zo van de berg als het ware afgescheurd waren en naar beneden gedonderd samen met de bomen die er gestaan hadden. Soms hadden we rotsen een meer rode kleur, een eindje verder waren ze meer geel van kleur. We passeerden nog langs Alberta Falls, een waterval. Die toonde ons nog maar eens de kracht van de natuur. Tegen 14u waren we opeens terug aan de bushalte, waar we net nog meekonden met de shuttle die er vertrekkensklaar stond. We hadden die  3,8 mijl veel sneller afgelegd dan dezelfde afstand deze voormiddag. Maar toen konden we ook niet steeds ons eigen tempo volgen doordat er zoveel mensen wandelden. Jong en oud, meestal Engelssprekend. Maar er was ook een groep Chinezen, die in groep stretchten voor ze aan de tocht begonnen. Het was wel grappig om te zien, maar eigenlijk hadden ze wel gelijk. Dus hebben wij dat ook maar een beetje gedaan, ergens aan een kantje. Belgen doen dat niet in het midden van het plein. Zopas zijn we met zijn vieren in de “hot tub” geweest in ons hotel, om onze spieren goed te laten ontspannen.  Ik denk wel dat we ondanks dat morgen toch goed stijf zullen zijn.

Rond 17u begon de lucht wat op te klaren, net zoals de voorbije dagen. Daarom hebben we nog snel besloten om vandaag nog met een kabelbaan naar boven te gaan om van het uitzicht over de omgeving rond Estes Park te genieten. Niels zag het niet zitten en bleef in de kamer. We waren waarschijnlijk de laatste die naar boven trokken, want de kabelbaan sloot om 18u. In de cabine zaten nog 3 Amerikaanse vrouwen die aan de begeleider vroegen of er nu echt een beer gezien was. Hij toonde ons waar de beer, waarschijnlijk nog een welp, gezien was. Boven was het uitzicht prachtig. De zon was er weer doorgekomen en we konden ver kijken. Opeens zagen we iedereen naar één zijde kijken en wat zagen we daar? Inderdaad, de beer. We hadden niet gedacht dit dier hier ook nog te zien en dan nog in het wild. Iemand van de organisatie van de kabelbaan heeft hem verjaagd. Die zien waarschijnlijk niet graag wilde dieren zo dicht bij hun terras, maar de rest van de mensen vond het prachtig.

Nadat we Niels terug opgehaald hadden, zijn we in een Italiaans restaurant gaan eten. Stefaan had grote honger maar dit keer bleken zijn ogen nog iets groter dan zijn buik en hebben we de overschot van zijn en mijn pizza in een doos meegekregen. The box of shame.

Morgen vertrekken we naar Scottsbluff, voor één nachtje.

Veel kans dat je dan weer een verslag van Eline krijgt. Tot later.

Ann