USA 2017 - 5+ 6 juli: Zaventem - Denver

Op woensdag 5 juli hebben we om 12u op Zaventem het vliegtuig genomen naar Washington, waar we om 2u15 (plaatselijke tijd, voor ons was het 20u15) landden en we van 17u23 tot 19u25 (plaatselijke tijd, voor ons was het ondertussen 3u25) naar Denver vlogen. Op onze eerste vlucht konden we gelukkig naar films kijken omdat die bij een intercontinentale vlucht in de prijs zijn inbegrepen, dus daar hebben we ons niet verveeld. Mama en papa zaten op rij 45 en Niels en ik op rij 46, wat de allerlaatste rij was en waar er maar drie mensen konden zitten. Omdat we juist over de middag en de avond vlogen, waren er ook twee maaltijden inbegrepen. ’s Middags hadden we de keuze uit drie gerechten, waaronder kip met curry. Mijn hartje sprong direct op toen ik dat hoorde, maar direct daarna werd aangekondigd dat men helemaal vooraan zou beginnen met het uitdelen van de maaltijden. De kans dat er nog kip met curry zou zijn tegen dat men aan de laatste rij kwam, was dus klein. Maar toch, de voedselgoden waren ons goedgezind en er was nog genoeg voor Niels en mij! Daarna keken we gezellig verder naar onze films en viel ik Niels geregeld even lastig omdat ik naar het toilet moest. Aangezien meneer Langbeen aan het gangpad zat, moest hij dus elke rechtstaan. ’s Avonds kregen we een warm broodje, maar toen we dat open deden, bleek dat er kaas opzat. Ik vroeg dus aan een stewardess of er nog andere opties waren. En ja hoor, er was ook nog een broodje met kalkoen… en kaas. Dat was dus ook geen optie. Ik vertelde haar dat mijn broer en ik allebei allergisch waren aan kaas (je kan toch moeilijk gaan zeggen dat je dat gewoon niet lust…) en we gaven haar onze broodjes terug (wat ons op een boze blik van mama en papa kwam te staan, die gehoopt hadden deze op te eten). De stewardess had duidelijk medelijden met ons en zei dat ze zou proberen iets te regelen. Even later werd al het vuilnis van de broodjes opgehaald en hadden we nog altijd niets gehad, dus Niels en ik legden ons erbij neer dat we gewoon in Washington iets zouden moeten kopen. Er passeerden twee stewardessen met twee plateaus eten voor eerste klasse en opeens stopten ze bij ons. “Hier, voor jullie”. Verrast namen we de plateaus aan, bedankten hen uitvoerig en keken elkaar ongelovig aan. Warme kip tournedos op een echt bord met echt bestek?! Dat was wat beter dan dat plastiek van ’s middags! We aten het superlekkere eten op en toen we de plateaus hadden teruggegeven, kwam een stewardess nog een klein doosje met twee pralines in naar ons brengen en knipoogde ze toen ze ons ons dessertje gaf. Uiteindelijk hebben we een doosje aan de mevrouw naast ons gegeven omdat zei uiteindelijk alleen maar een broodje had gehad en het andere doosje ging naar mama en papa.

Daarna landden we in Washington. Hier hadden we minder dan drie uur om door de douane te gaan, onze bagage op te halen en weer af te geven en dan nog eens door security te gaan. Het duurde uiteindelijk twee uur om door de douane te geraken, ondanks het feit dat we de “express lane” mochten nemen omdat we al eens in de VS waren geweest. We stonden in een speciale terminal voor mensen die in Washington geland waren en direct een andere vlucht moesten halen, maar toch ging alles heel traag. Dat zorgde natuurlijk voor heel wat spanningen en een mevrouw stak zelfs iedereen gewoon voor “omdat ze een vlucht moest halen”. Aangezien dat voor iedereen gold, viel dat niet in goede aarde… maar goed, toen we daar eenmaal door waren, ging alles veel sneller en waren we op tijd aan gate D3… voor de vlucht naar Brussel. Het bleek dat we verkeerd gekeken hadden en naar de verkeerde gate waren gegaan, wat we pas door hadden een kwartier voordat het boarden zou beginnen. Uiteindelijk moesten we naar gate C27, wat dus vlakbij was en kwam alles in orde.

Toen we in Denver aankwamen, zijn we eerst in de McDo gaan eten en daarna hebben een shuttle naar het autoverhuurkantoor genomen. Daar kozen we een grote Dodge die zeven mensen kan vervoeren, maar dat is de beste optie aangezien we twee zetels kunnen inklappen zodat Niels veel plaats heeft voor zijn benen. Vandaar reden we naar het hotel, waar we doodmoe ons bedje inkropen.

’s Ochtends aten we een lekker ontbijt in het hotel zelf. Je moest in een rij aanschuiven en dan zeggen welke omelet je wou en welke ingrediënten je in je omelet wou. Zo kon je bijvoorbeeld kiezen uit spinazie, ajuin, tomaat etc. Daarna trokken we even de stad in, maar het was echt stikheet, dus veel hebben we niet gedaan. We wouden heel graag naar Larimer Square gaan omdat daar mooie pittoreske huizen stonden. Toen we eenmaal geparkeerd stonden, kwamen we uit in een superschattig straatje met allemaal lichtjes en mooie huizen. We liepen wat verloren rond en vroegen uiteindelijk naar de weg naar Larimer Square. Dat bleek dus dat pittoreske straatje te zijn… Daarna wandelden we door de winkelstraat naar het Capitol, dat heel hard lijkt op het Capitol van Washington. De winkelstraat was echt leuk, er stonden veel piano’s waar je gewoon aan mocht gaan zitten om te spelen, en echt superveel mensen deden dat ook effectief! Om van the Capitol naar de parking terug te keren, namen we de bus, want de hitte konden we echt niet meer aan. Onderweg maakten we nog eventjes een tussenstop bij een Chipotle die we op de heenweg hadden gezien en waar Niels en papa echt gek op zijn. Daarna vertrokken we naar onze volgende bestemming!

Als we Denver een beetje verkend hadden, vertrokken we naar de Rocky Mountains. Nadat we een aantal kleine stadjes doorkruist hebben, zitten we opeens in de bergen. We volgen een rivier die zich een weg door hoge rotsen heeft gekliefd en ik verbaas me over de natuur om me heen. Overal op de rotsen staan er harde, dorre bomen waarvan ik me afvraag hoe ze hier in godsnaam kunnen overleven. De grillige rotsen zijn opgedeeld in allemaal kleine lagen die van veraf grijs lijken, maar eigenlijk zandkleurig zijn. Het lijkt me een harde omgeving in te overleven.

Af en toe komen we wegenwerken tegen, waar er echt mensen staan met een bordje met ‘slow’ en ‘stop’ op. Bij ons zijn dat gewoon machines die dat aanduiden, maar hier is dat een echte job. We zien ook opvallend veel bloemen die prachtig bloeien, zowel hier in de bergen als toen we nog in Denver waren. Het vrolijkt alles een beetje op, en in deze ruige omgeving doet het wonderen. Onderweg zijn we op zoek naar een winkel om water te kopen zodat we morgen kunnen gaan wandelen, maar we vinden nergens een supermarkt. Na een tijdje komen we een klein stadje tegen en we besluiten even van onze weg af te wijken om te kijken of we hier misschien wel iets kunnen vinden. Het stadje blijkt echter een kleine kopie van Las Vegas te zijn: het is het ene casino na het andere. Letterlijk alle gebouwen zijn een casino. Sommige zijn ook een hotel of een bar, maar een winkel, nee, dat vinden we nergens. We rijden een beetje verbijsterd buiten en papa bedenkt dat het vroeger misschien een mijnstadje was. Als we 100m verder een oude, vervallen ingang van een mijn terugvinden, lijkt zijn vermoeden bevestigd.

Even later leidt onze weg ons hoger de bergen in en laten we de rivier achter ons. Paradoxaal genoeg wordt de omgeving steeds groener hoe hoger we komen. Ook het zicht wordt steeds spectaculairder en opeens zien we ze van (relatief) dichtbij: de besneeuwde bergtoppen. Ik twijfel of we nu eigenlijk ook al in de bergen zijn, of dat dit eigenlijk nog maar heuvels zijn waar we doorrijden, maar zoals mama terecht opmerkt ‘Het heet hier de Rocky Mountains, niet de Rocky Hills’, dus bij deze: we rijden door de bergen! De weg slingert langs allemaal rotsige toppen en leidt ons door groene dalen, waar allemaal kleine meren verborgen liggen. De dreigende wolken maken het zicht alleen maar spectaculairder. Op de omringende bergtoppen zien we duidelijk regen vallen, het lijkt net alsof de wolken naar beneden worden getrokken, zoals wanneer je watte uit elkaar trekt. Langzaamaan begint het ook bij ons te motregenen, tot de druppels opeens, van de ene seconde op de andere, supergroot worden en het echt hard begint te regenen. Juist op dat moment rijden we een bocht om en zien we voor ons, prachtig in de volle zon, bergtoppen bedekt met sneeuw. Het feit dat wij op dat moment een bord passeren met ‘high fire risk’ en het aan het regenen is, benadrukt het verschil nog eens extra.

Langs de weg zien we vaak planken met daaraan allemaal brievenbussen bevestigd. Soms zijn het er vier, andere keren zijn het er wel twintig. Waarschijnlijk wonen de eigenaars van die brievenbussen te ver van de baan en is dit de enige haalbare manier voor de postbode om toch nog post rond te brengen. We zien ook veel bordjes met ‘private property’ en ‘no trespassing’. Een van die bordjes wordt vergezeld door een hele reeks oude skilatten die als een soort hek zijn opgesteld, wat een beetje het effect geeft van een rij schedels om ongewenste bezoekers af te schrikken aangezien het hier in de winter een skigebied is.

We slingeren verder door de bergen en komen in Nederland aan, waar we eindelijk onze winkel vinden. Ook met deze naam is het koloniale verleden van Amerika erg duidelijk, net zoals in bijvoorbeeld het stadje Lyons (of New York, om iets groters te zeggen). Gelukkig is het ondertussen al gestopt met regenen. Na onze pitstop rijden we verder en zien we twee bergtoppen die helemaal zwartgeblakerd zijn. Dat ‘high fire risk’-teken staat daar duidelijk niet voor niets. Het is wel vreemd, alleen de toppen zijn zwart, direct daaronder loopt een dunnen ring met gele, verdorde bomen en daarna zijn alle bomen weer fris groen en lijkt het alsof er helemaal niet gebeurd is. De brandweermannen hier weten wat ze doen!

Nog wat later, wanneer de dalen nog dieper zijn geworden en de hellingen nog steiler, komen we aan een scenic overview. Waarom men dit aanprijst als mooi uitkijkpunt, we hebben echt geen idee: de omringende bomen versperren het heel zicht… Gelukkig laat papa zich daar niet door tegen houden en beslist hij om een naburige, heel steile helling te beklimmen om zo een toch een mooie foto te kunnen nemen onder aanmoedigend geroep van ons (“Pas op, je hebt het lintje van de camera niet om je hals!”, “Voorzichtig, je hebt een wit hemd aan”, “Kom terug, je hebt je goede schoenen niet aan!”). Terwijl papa zijn leven waagt, bekijken wij rustig het bord dat uitleg geeft over de geschiedenis van alle pieken. Een eeuw geleden was dit al een bloeiende toeristische trekpleister en waren sommige stadjes zelfs zo druk dat je maar acht uur in een hotel mocht slapen en restaurants je maar twintig minuten gaven om te eten, zodat er toch altijd genoeg plaats zou zijn voor iedereen.

Als papa uiteindelijk weer veilig (en proper!) beneden is geraakt, wil Niels per se een filmmomentje beleven. Onze auto heeft namelijk schuifdeuren, en elke zichzelf respecterende actiefilm heeft een scène waarin de held zich in een rijdende auto slingert en dan de deur met een klap toeschuift. Mama en ik zijn hier niet laaiend enthousiast over (*understatement*), maar ja, papa natuurlijk wel, en zo geschiedde het dus. Aan een verschroeiende snelheid van een tien km/u struikelt slingert Niels zich de auto binnen en smijt hij de deur dicht. Met een voldane glimlach zet hij zich weer op zijn plaats en zegt hij: ‘Dus dit is waarom vrouwen langer leven dan mannen.’ We kunnen hem geen ongelijk geven…

Na deze zeer avontuurlijke tocht komen we uiteindelijk aan in Estes Park (de naam van ons stadje, niet van een park), waar we de volgende drie nachten zullen doorbrengen. We vinden ons hotel moeiteloos (“Is dat het?” “Nee.” Bij het volgende hotel: “Is dat het?” “Jaaaa, misschien wel!” “Nee, toch niet”) en laden snel uit, waarna we ons naar het zwembad begeven. Eventjes ontspannen!