USA 2017 - 16 juli : Cody

Deel 1: verslag van de Rodeo van zaterdagavond 15 juli

Cody is ‘De rodeohoofdstad van de wereld’, dus natuurlijk moeten we hier naar een rodeo gaan. We weten eigenlijk niet zo goed wat dat inhoudt, maar kijk, dat zullen we direct te weten komen! Na het eten rijden we naar het stadion, dat plaats kan bieden aan meer dan 7500 man, maar vanavond zit het maar halfvol. Dat is ook niet zo verwonderlijk, als je bedenkt dat er drie maand, van begin juni tot eind augustus, élke avond een rodeo doorgaat. Als we ons op de tribune zetten, kunnen we de paarden al in hun boxen onrustig zien stampen, sommige springen zelfs en gooien hun hoofd op de ijzeren reling, die gelukkig is afgedekt met een kussen zodat ze zich niet bezeren. Het stadion zelf is heel slim aangelegd en staat een beetje schuin, waardoor alle ruiters altijd de ondergaande zon in hun rug zullen hebben, maar er een tribune wel heel de tijd tegen de zon in moet kijken. Gelukkig zitten wij aan de andere kant en hebben we zelfs geen zonnebril nodig.

Om acht uur stipt begint de presentator met ons welkom te heten, waarna hij ons vraagt om met hem mee te bidden. Hij zegt een heel gebed voor, waarin hij God vraagt om op de paarden en de ruiters te letten en hem bedankt voor deze rodeo. Daarna moeten we allemaal gaan rechtstaan. Er rijdt een ruiter met de nationale vlag het stadion binnen, hij rijdt twee keer helemaal rond de piste en stopt dan in het midden, terwijl het nationale volkslied door de luidsprekers schalt. Het is heel patriottistisch, maar ook wel pakkend, zelfs voor ons, niet-Amerikanen.

De eerste discipline is al direct een zware: ruiters moeten minstens acht seconden op bokkende paarden blijven liggen. De paarden hebben een riem rond hun onderbuik die megastrak aangespannen wordt, waardoor de paarden wild worden en die riem af willen krijgen. Daarom maken ze de gekste sprongen, omdat ze écht de ruiter en de riem van zich af willen gooien. Dat is natuurlijk ook heel gevaarlijk voor de ruiters, want wanneer zij van hun paard vallen, landen ze soms onder zijn poten. Daarom dragen de meesten een soort van harnas, wat je een beetje kan vergelijken met een kogelvrijvest voor ruiters, en dat redt hen meerdere keren het leven. De meesten kunnen echter geen acht seconden op hun paard blijven zitten, en zij krijgen direct een “no score” en moeten roemloos de arena verlaten. De losgeslagen paarden worden dan in een hoek gedreven door twee cowboys die altijd in de arena rondrijden, en zij halen die buikriem van het paard, dat ze daarna naar de uitgang begeleiden.

Blijkbaar is het ook een vereiste dat ruiters met hun schouders op het achterste van het paard de box uitkomen, want de eerste ruiter wordt al direct gediskwalificeerd omdat hij dat niet deed. Degenen die het wél goed doen en meer dan acht seconden kunnen blijven liggen, krijgen punten op hun stijl, die dan op het scorebord verschijnen. Er verschijnen niet zo veel namen…

Soms verloopt niet alles even vlot en wilt een paard niet meewerken of loopt er iets mis, en dan komt er een comedian, verkleed als clown, het zandperk op. Hij vertelt een mop of plaagt de presentator, die hem vrolijk terugplaagt, en zo wordt alles aan elkaar gepraat. We vervelen ons geen moment!

In de tweede discipline moeten cowboys een kalfje vangen met hun lasso en een touw drie keer rond drie poten winden en dan moet het kalfje zes seconden blijven liggen op zijn rug, wat alleen maar lukt als het correct is vastgebonden natuurlijk. Het is echt machtig om te zien hoe de cowboys ervandoor stuiven op hun paarden, hun lasso’s cirkelend in de lucht, en het dan perfect om het kalfje gooien. Daarna springen ze van hun paard en lopen ze naar het kalf, dat ze vastgrijpen, omdraaien en letterlijk vanop meer dan een meter hoogte op de grond laten vallen, om dan zijn poten bij elkaar te binden. Alles gebeurt razendsnel, want hierbij kijkt men naar de tijd, in plaats van punten te geven. Uiteindelijk blijkt dat de jongste cowboy ook de beste is, want hij springt al van zijn paard nog voor het stilstaat, bindt het kalf razendsnel vast en gaat uiteindelijk met de hoofdprijs lopen. Dan is er ook een discipline voor dames en voor jeugd waarbij ze een lasso over de kop van het kalf moeten werpen maar daarna mogen ze de lasso loslaten. Ze moeten het kalf dus niet oppakken en vastbinden.

De volgende discipline is weer een gevaarlijke: ruiters zitten weer op een bokkend paard en mogen zich deze keer maar met één hand vasthouden. Deze keer moeten ze niet neerliggen, maar wel moeten ze weer acht seconden in het zadel blijven, tot de bel gaat dat ze het gehaald hebben. De twee cowboys die in de eerste discipline de paarden verlosten van hun buikriem, staan ook nu weer in voor de veiligheid van de deelnemers. Wanneer een deelnemer de bel haalt, drijven ze hem en zijn paard in hoek, waarna de ene man met een soort van judogreep de ruiter veilig op de grond zet, terwijl de andere de buikriem lost en het paard naar de uitgang drijft. Helaas halen ook nu de meeste deelnemers het belsignaal niet en moeten ze zelf naar de kant manken, eentje blijft zelfs even op de grond liggen alvorens recht te staan en toch zelf (moeizaam) naar de uitgang te wandelen. Tijdens de hele rodeo wordt er trouwens ook muziek afgespeeld en praten de clown en de presentator alle stukje aan elkaar. Hoewel dat gepraat op zich ook heel entertainend is, is de muziekkeuze ook echt geweldig! Zo wordt de ‘Lazy Song’ van Bruno Mars gespeeld als een paard niets wilt doen, wat het hele stadion doet lachen.

Tijdens een soort van pauze mogen alle kinderen jonger dan twaalf naar de arena, wat resulteert in een ware stormloop naar beneden. Het zijn er zo veel dat de clown grapt ‘You folks out there, you need to find a hobby!’ (Zeg, jullie mogen ook wel eens een hobby vinden!). Daarna legt hij de kinderen uit dat er twee kalfjes met een lintje rond hun staart zullen worden losgelaten en dat zij dat lintje er moeten afhalen. De kinderen zijn er klaar voor, en als de kalfjes worden vrijgelaten, worden ze vijf minuten lang achterna gezeten door gillende kinderen, tot er twee blije kindjes hun lintjes aan de clown gaan tonen. De eerste mag een uur lang met een paard een tocht gaan maken en daarna een milkshake gaan drinken, de tweede mag gewoon een milkshake gaan drinken. Als dat gedaan is, zegt de clown dat hij nu een stier gaat loslaten in de arena. Zijn plan werkt: alle kinderen rennen snel weer naar boven naar hun ouders.

De volgnde discipline is er eentje voor duo’s: de eerste gooit een lasso rond de horens van een kalf, waarna de tweede een lasso rond de achterpoten moet krijgen. Niet elk duo slaagt erin de lasso’s perfect te werpen, waarop ze vrolijk worden uitgelachen door de presentator als ze de arena verlaten. Ze lijken er goed tegen te kunnen, dus dit  moet dagelijkse kost zijn voor hen. Ze krijgen ook maar één kans om de lasso te werpen. Er zijn ook wel enorme verschillen tussen de duo’s: de winnaars zetten een ongelofelijke 6.5 seconden neer, terwijl anderen er bijna een halve minuut over doen. Hieraan nemen vrouwelijke, mannelijke of gemengde duo’s deel.

Daarna is er een discipline voor alleen maar vrouwen: er worden drie tonnen in de arena geplaatst in een driehoek, en ze moeten een rondje rond elke ton maken en dan zo snel mogelijk weer naar de finishlijn rijden. Ze moeten eerst rond twee tonnen rijden die links en rechts staan, en dan rond eentje die wat verderop in het midden staat. De presentator vraagt ons om te beginnen juichen vanaf de deelneemster rond de laatste ton draait en naar de finishlijn spurt, wat heel de tribune luidkeels doet. Laten we zeggen dat ik heel blij ben dat ik oordoppen heb gekregen van papa. Na de vrouwen is het de beurt aan de kinderen. De presentator vertelt ons dat er vandaag hele gezinnen meedoen aan de rodeo, in allemaal verschillende disciplines. Zo zagen we al een papa in de eerste discipline, hun mama in de vijfde, en dan nu zullen we hun kinderen bezig zien. De juniors zijn ook heel goed, sommigen evenaren zelfs bijna de tijden van de vrouwen. Af en toe is het wel niet duidelijk of het kind nu met het paard aan het rijden is, of het paard met het kind… Het schattigste moment van heel de rodeo, is wanneer het jongste kindje als laatste van de juniors het plein oprijdt. Ze is amper vier jaar! Ze zit op een paardje dat heel erg op zijn gemak rond de tonnen draait, stapvoets, en pas als het finishlijn ziet, eens in een zachte draf gaat. De teller is al gestopt als ze eindelijk klaar is, maar dat geen enkele toeschouwer ook maar iets schelen, ze is duidelijk de winnaar!

De laatste discipline is meteen ook de gevaarlijkste: zes seconden op een woedende stier blijven zitten. Ook hier gebeurt het heel vaak dat de stieren willen meewerken en dat de presentatoren veel moeten praten, maar wauw, wat een schouwspel! Al valt zowat elke deelnemer er na nog geen seconde af… De stieren smijten zich tegen de randen van hun kooi, soms zijn ze zelfs zo woedend dat de ruiters er niet op durven en ze even moeten wachten tot hij wat meer gekalmeerd is, waardoor de volgende ruiter eerder aan de beurt is. Uiteindelijk slagen er maar twee van de tien ruiters in om een score te krijgen, respectievelijk 75 en 78.

Vol met adrenaline wandelen we naar buiten, waarna we uiteindelijk vermoeid maar tevreden ons bedje in kruipen. 

Deel 2 : 16 juli: Bezoek aan Cody
Vanmorgen zijn we eens iets later opgestaan, het is tenslotte zondag voor iets. Aan het ontbijt was het echt wel zoeken naar een leeg tafeltje. Nadien duurde het nog een tijd eer we klaar waren om te vertrekken. Een blog bijhouden is leuk maar het vergt wel wat tijd. Dankzij Eline kunnen jullie heel onze dag reconstrueren, ze houdt zelfs overdag aantekeningen bij om zeker niets te vergeten, maar het duurt wel een tijd om het uit te typen en de foto's erbij zoeken is ook niet zo eenvoudig als je bedenkt dat Stefaan meestal rond de 500 foto's per dag neemt. Als de wifi dan nog meewilt, zijn we heel tevreden, maar ik vermoed dat Murphy een Amerikaan was want hij is wel vaak aanwezig wanneer we alles willen uploaden.
Vandaag besloten we gewoon in Cody te blijven. De naam Cody komt van Buffalo Bill. Hij heeft het stadje meer bekendheid gegeven en daarom hebben ze het stadje, dat vroeger Richmond heette, herdoopt naar Cody. Dat was de echte achternaam van Buffalo Bill. Vanmorgen zijn we een dam gaan bekijken. De dam is gebouwd begin jaren 1900. Ze begonnen eraan in 1906 maar de firma die hem mocht bouwen had geen ervaring ermee en had constant problemen. Ze moesten zorgen dat ze tegen juni het water konden afleiden want in de zomer kwamen de "floods", grote hoeveelheden water van hogerop. In 1906 kwamen de floods vroeger en hun constructie werd gewoon vernietigd. Na nog problemen ontsloeg de overheid die firma en een nieuwe firma werd aangesteld. Maar zij hadden dezelfde problemen, ook hun consructie werd vernietigd door de hoeveelheid water die op hen afkwam in de zomer, en daar bovenop ging het personeel nog in staking ook. Derde keer, goede keer dan maar. De derde firma heeft de dam kunnen bouwen, maar had af te rekenen met heel koude temperaturen waardoor ze tenten met stoom over de constructie moesten plaatsen om te kunnen blijven beton gieten dat nog aan de kwaliteitseisen voldeed. Zij hadden ook te maken met de eerste stakingen die ooit in de regio plaatsvonden. Omwille van de moeilijke omstandigheden wilde men opslag. Oplossing: je ontslaat gewoon de stakers en vervangt hen door andere werkers.
De dam was uiteindelijk klaar in 1909. Toen was het de hoogste dam ter wereld, 110 meter. De reden om de dam te bouwen was om irrigatieredenen. Ze wilden meer water hebben om te kunnen brengen naar de achterliggende landen zodat die vruchtbaar zouden worden. En dat is gelukt ook. Ze hebben ook een waterkrachtcentrale erbij gebouwd in 1910 en nog een nieuwe in 1980. 
Nadien zijn we naar de Old Trail Town geweest. Daar hebben ze een straat nagebouwd zoals die 100 jaar geleden was. De huizen zijn authentiek maar komen niet allemaal uit Cody zelf. Sommige stonden in de omgeving en ze hebben ze minutieus afgebroken en weer opgebouwd. Zo konden we zien hoe de huizen van toen gemeubileerd waren.  In de deur van de saloon zag je nog de kogelgaten, in een andere huisje had Butch Cassidy en zijn " Hole in the Wall" bende nog hun hoofdkwartier gehouden. Er stond ook een plastic stierenkop en er lagen wat lasso's bij zodat je zelf eens kon proberen om een lasso rond een stierenkop te gooien. Het is interessant om het eens zelf in je handen te voelen, het is heel stug materiaal en het is verre van gemakkelijk. Zo hebben we nog wat meer respect voor de cowboys en cowgirls die gisteren van op een paard een wegstormend stiertje konden vangen. Het was wel enorm heet terwijl we daar rondliepen, rond 37°C. Vandaar zijn we naar ons hotel gereden om te eten. Ons hotel leek uitgestorven, maar net aan het ene tafeltje in de schaduw zaten al mensen. Dan maar bij het zwembad gaan zitten aan een tafeltje. Na het eten wilden we beginnen zwemmen toen het opeens begon te regenen en te onweren. Gisteren had nog iemand gezegd: "Ben je niet tevreden met het weer in Wyoming? Wacht dan 5 minuten en het zal wel veranderen." Dit is dus echt waar. Het kan hier van het ene moment op het andere veranderen. We zijn dan maar naar het binnenzwembad geweest. Na een tijdje konden we naar het buitenzwembad verhuizen, want het weer was terug opgeklaard. Rond 16u zijn we nog naar het Buffalo Bill Center geweest. Dat geeft onderdak aan 5 musea: over de natuur in de omgeving, over Buffalo Bill zelf, over de Indianen, over vuurwapens en over kunst.Spijtig genoeg was het maar open tot 18u, in ons boekje stond tot 20u.Toen we toekwamen zagen we op de parking een hertje dat heel grappig wegsprong. Het was bijna stuiteren dat het deed, zoals in een tekenfilm, precies met zijn 4 poten tegelijk in de lucht weghoppend. In het complex hebben we elk apart bezocht wat we interessant vonden. Dat werkt bij ons het beste om iedereen tevreden te houden. De  musea begonnen allemaal rond een centraal gedeelte en je ging gewoon van het ene naar het andere. In het natuurmuseum stonden veel opgezette dieren die je hier in de omgeving kunt tegenkomen: van kleine, zoals konijnen en prairie dogs tot grote, zoals grizzly beren en elanden. Ik hoop toch dat we hier geen beer tegenkomen. Ergens stond er : ¨A fed bear is a dead bear¨ (een gevoede beer is een dode beer). Het blijkt dat wanneer een beer eens voedsel gekregen heeft van mensen waarvoor hij niet zelf heeft moeten jagen, dat hij dat zo gemakkelijk vindt dat hij het blijft zoeken in menselijke omgeving. Er was een filmpje van een caravan die volledig opengescheurd was door een zwarte beer om voedsel te zoeken. Dus zowel het metalen omhulsel, de buiten- en binnenbekleding, alles was over 2 meter kapot gescheurd. En in een huis had die beer een raam kapot gemaakt, een binnendeur volledig uitgebroken, ook om voedsel te vinden. Ze hebben die beer en haar kalf een spuitje moeten geven. Het was eigenlijk spijtig dat het sloot om 18u. Ons ticket is nog wel geldig morgen ook maar ja, dan zijn we hier niet meer. 
Daarna zijn we gaan eten in een brouwerij die ook een pizzatent is. Terwijl we nadien naar een bank op zoek waren om geld af te halen, zagen we een hert dat in een voortuin aan het eten was van de planten. Nadien zagen we ergens anders nog één. Ook zagen we 4 honden die los zaten in de achterbak van een pick-uptruck. Op een bepaald moment werd die wagen ingehaald door een andere waar ook minimum één hond inzat. Begonnen al die honden tegen elkaar op te blaffen. We dachten al dat die honden uit de laadbak naar de andere auto zouden springen. Ze stonden al met hun voorpoten op de zijwand van de laadbak. In België kun je het je niet voorstellen dat je honden zomaar los in een auto, laat staan een open laadbak zou stoppen.
Om morgen op tijd te kunnen vertrekken zijn we vanavond al gaan tanken. Onze huurauto rijdt wel goed maar verbruikt meer dan 10 liter per 100 km, dus moeten we dagelijks tanken. We hebben ook al onze voorraad water en brood voor 2 dagen ingeslagen. De Wallmart is hier elke dag van 6 u tot 24 u open, dus ook vandaag op zondag. Voila, jullie zijn weer volledig mee met ons verslag. Het heeft wel iets speciaals, Eline en ik zitten vandaag beiden op ons bed met een laptopje op onze schoot te typen. Haar verslag over de rodeo zullen jullie ondertussen ook al gelezen hebben. Stefaan is onze volgende dag aan het voorbereiden en Niels kan zich fantastisch bezighouden op de gsm, dankzij de wifi van het hotel.
Morgen vertrekken we naar Yellowstone. We weten al dat we in de kamer geen wifi zullen hebben dus het kan zijn dat we enkele dagen geen blog kunnen uploaden. Tegen vrijdagavond (voor jullie zaterdagmorgen) zou het dan weer wel moeten gaan.

Ann.