IJsland 2018 - 5 september: Snaefellsness (dag 2)

WE HEBBEN HET NOORDERLICHT GEZIEN! Ik herhaal: WE HEBBEN HET NOORDERLICHT GEZIEN! Mama, Niels en ik waren gisterenavond al allemaal in ons bed gekropen, toen papa ons rond 23u kwam melden: we konden het noorderlicht zien! We renden natuurlijk in allerijl naar buiten, half struikelend terwijl we een dikke broek en trui aandeden (Niels heeft gewoon in zijn pyjamashort buitengestaan, nogmaals een medisch wonder) en tuurden ingespannen naar de open hemel. De meesten kennen de foto’s wel waarop de hemel verlicht wordt door groene, grote slierten, maar met het blote oog is die groene kleur bijna niet te zien. Wat we wel zagen, waren lange, witte nevels die zich door de lucht bewogen. De intensiteit van het licht veranderde ook voortdurend, een heel fascinerend schouwspel. We keken een dikke twintig minuten naar de hemel en konden maar niet stoppen met elkaar te zeggen hoeveel geluk we wel niet hadden en dat we eigenlijk niet verwacht hadden dat we dat zouden zien. Na die twintig minuten nam de intensiteit af tot er bijna niets meer te zien was, en Niels en ik waren ondertussen zo verkleumd en moe, dat we weer in ons bed kropen. Mama en papa hebben nog tot middernacht buiten gestaan bij de camera. Daarop zie je wel heel duidelijk de groene kleur! Er bestaat trouwens ook blauw en paars noorderlicht, maar dat hebben we (tot nu toe, wie weet??) niet gezien.

WOENSDAG 5 SEPTEMBER

We beginnen de dag met verse, afgebakken pistoletjes en croissants, die erg smaken. Buiten giert een ijskoude wind, maar wij zitten lekker warm in ons huisje. Of toch de meesten van ons, papa is vanochtend alweer foto's gaan nemen aangezien het prachtig weer is en ik ben een korte wandeling gaan maken om mijn hoofd klaar te krijgen. Uiteindelijk vertrekken we naar onze eerste bestemming, een klein zwart kerkje in Budir dat drie kilometer verderop ligt en bekend staat als een populaire plek voor fotografen. Daar aangekomen merken we dat hier helemaal geen wind staat en het eigenlijk bijna aangenaam ‘warm’ is. Het kerkje zelf staat bovenop een heuvel, een kilometer van de kust, en is aan alle kanten omringd door prachtige achtergronden, met de zee, de bergen en de velden. Het is gebouwd ter vervanging van een oud afgebrand kerkje, maar dat is niet van een leien dakje gelopen. De Kerk wou namelijk geen toestemming geven om een nieuwe kerk te bouwen, maar uiteindelijk is het er toch gekomen doordat de koning zelf toestemming heeft gegeven. De vrouw die voor die nieuwe kerk gevochten heeft, heeft dan ook boven de deur laten graveren ‘Deze kerk is in 1848 gebouwd zonder steun van onze spirituele vaderen’. Omdat Niels en ik ook eens met de auto mogen rijden, mag ik hem terugbrengen naar de parking beneden, en Niels mag hem dan straks weer naar boven rijden. Papa is helemaal in zijn element en zet direct de poot op om foto’s te nemen, Niels laat de drone opstijgen en mama en ik gaan wandelen in de lavavelden. Als we allemaal klaar zijn, haalt Niels de auto en vertrekken we (met papa achter het stuur) naar het zeehondenstrand.

Eerlijk gezegd verwachten we niet te veel van het strand, aangezien het al september is en de meesten weg zijn. We hebben echter geluk en als we op het strand komen, zien we in de verte drie zeehonden die liggen te zonnen op twee rotsen! Ook hier is er geen wind en straalt de zon aan een blauwe hemel, het ideale weer voor zeehondjes om ook eens op te warmen dus. Na een reeks foto’s van hen te hebben genomen, trekken we verder naar de volgende ‘baai’, waar we nog een zeehondje zien. We hebben geluk dat de zon zo schijnt, want dat maakt het makkelijker om hen te spotten omdat hun huid dan extra hard blinkt. We wandelen verder naar een derde baai, waar we het langste blijven omdat we daar ook het meeste zeehonden zien, namelijk negen! In echte Serletstijl zijn we natuurlijk onze verrekijkers vergeten in het huisje, maar uiteindelijk maken we er gewoon een sport van om zoveel mogelijk zeehonden te spotten. We zien zelfs nog een paar kleintjes! De zeehonden voelen kennelijk dat ze toeschouwers hebben, want ze nemen hun mooiste yogaposes aan en springen van rotsen in het water, waarna ze weer aan land glibberen. Echt heel leuk om te zien. Na een halfuur in de laatste baai besluiten we dat het toch wel genoeg geweest is, en keren we terug naar de auto. Als we daar instappen, staat op het dashboard dat het buiten 22°C is, maar dat daalt toch tot 14°C als we beginnen rijden. We zeggen nogmaals hoeveel geluk we hebben dat we nog zeehonden hebben gezien, en vertrekken dan.

Aangezien we nog geen middageten hebben, kopen we onderweg pistoletjes in een bakkerij en eten die op in de haven van Stykkisholmur. Aan de kade staat ook een ‘fish and chips’-kraam, maar dat is gesloten. Als we wat dichter gaan kijken, zien we een blad hangen dat uitlegt dat het kraam tot mei 2019 gesloten is omdat het hoogseizoen gedaan is. Kennelijk zijn wij een beetje laat… We laten onze kruimels achter voor de meeuwen, en zetten koers naar een verborgen waterval. Onderweg rijden we weer door lavavelden die met super fluffy mos bedekt zijn, en dat is exact waar mama al drie dagen naar op zoek is. In onze map over IJsland staat namelijk een foto van iemand die doet alsof hij daarop aan het slapen is, en nu wil zij die nadoen. Aangezien Niels echt aan het slapen is, ben ik model van dienst (dik tegen mijn zin natuurlijk, jullie kennen me…). Het mos is nog zachter dan dat het eruit ziet (het is dan ook meer dan 10 cm dik), en ik vlei me dan ook gezellig neer, erop lettend de natuur niet te veel te verstoren. Na een korte fotosessie, zetten we weer aan naar de ‘verborgen’ waterval… Om tot de ontdekking te komen dat die zo goed verborgen is, dat we hem echt niet vinden… Oeps. Op naar de volgende waterval dan maar, waarvan we wél het adres weten.

Onze voorlaatste stop van vandaag is Kirkjufellfoss, een waterval in twee verdiepen, vlak bij de berg Kirkjufell. We vinden met moeite plaats op de parking, en wandelen dan langs de rivier en de waterval naar boven. Het is echt machtig om te zien hoeveel kracht dat water heeft, en nu stroomt hij niet eens op volle kracht! Het water valt naar beneden langs verschillende kleine stroompjes, die samen twee grote watervallen op verschillende verdiepen vormen. Je kan met een brug over de top van de rivier wandelen en aan de andere kant weer afdalen, waardoor je alle kanten goed kan bezichtigen. Als we weer naar de brug wandelen, zien we dat er boven een geit nieuwsgierig aan het rondwandelen is. Er staan allemaal toeristen om hem heen die hem fotograferen alsof ze nog nooit van hun leven een geit hebben gezien, wat het dier duidelijk ongemakkelijk maakt. Uiteindelijk wandelt het gewoon verder, en wij dalen ook weer af naar de parking en vertrekken naar onze laatste bestemming van vandaag: de wandeling van Arnarstapi naar Hellnar.

De wandeling vertrekt aan het grote beeld van de reus, wat we gisteren al bezocht hebben. Wat verderop staat er ook een fish-and-chipskraam, en daar hebben papa en ik al drie dagen zin in. We vrezen echter dat het kraam alleen ’s middags open is… Maar als we daar aankomen, zien we dat het ook nu, om 17u, nog steeds eten verkoopt! We sturen er snel Niels naartoe om te vragen hoe lang ze nog open gaan zijn, en hij komt terug met het nieuws dat ze nog tot 20u fish and chips maken. We vertrekken dus met goede vooruitzichten aan de wandeling, die langs de kliffen en tussen de lavavelden loopt. We hebben overal prachtige vergezichten en genieten met volle teugen van het landschap. Op een bepaald moment zien we het einde van de wandeling, waarop Niels en papa voorstellen om gewoon terug te draaien aangezien we dat nu toch ook gezien hebben. Mama en ik willen echter helemaal tot het einde gaan, dus de jongens blijven achter om met de drone opnames te maken, terwijl mama en ik verder hiken. We hebben weer onze wandelstokken bij ons, en kunnen die ook goed gebruiken; het pad ligt vol met rotsen en is vaak modderig, ondanks het prachtige weer. Als we aan het einde van het pad komen, zien we een prachtige baai vol rotsen. En daar zien we ook de natural bridge waarnaar we al heel de wandeling op zoek waren! Papa had namelijk gelezen dat er hier eentje was waar je op kon lopen, maar we dachten dat die de andere kant op ging zijn… We probeerden papa en Niels te bellen om hen te verwittigen, maar we hadden geen bereik. We nemen dus zelf een aantal foto’s, en juist als we willen terugkeren om de jongens te zoeken, komen ze ons zelf tegemoet. We klimmen naar de top van de bridge en nemen daar een familiefoto met de drone, een mooi aandenken! Na alle foto’s klimmen we weer naar beneden en vertrekken dan in ijltempo naar onze welverdiende fish and chips. We halen een gemiddeld tempo van 4.5 km/u, wat een hele prestatie is op zo’n lastig terrein! Maar hey, we hebben honger. Gelukkig voor ons is er nog meer dan genoeg fish and chips, en tevreden zetten we ons aan een picknickbank om van de lekkernij te genieten. Aangezien we morgen vertrekken naar het noorden van het land, moeten we vanavond alweer inpakken. Snaeffelsness hebben we nu wel genoeg verkend. Op naar het volgende. Hopelijk slapen we vannacht goed, ze voorspellen in ieder geval niet veel kans op noorderlicht, dus daar moeten we niet op wachten.