USA 2017 - 12 juli : Mount Rushmore, Crazy horse en Custer State Park

Na het ontbijt vertrekken we naar Mount Rushmore en Custerpark. Onderweg willen we even stoppen om deftig brood te kopen, en omdat we weten dat Safeway, een Amerikaanse keten, stokbrood heeft, stellen we de gps zo in dat we daar een tussenstop zullen maken. We worden echter overmoedig en besluiten om ook eens in een andere winkel te kijken of ze daar normaal brood hebben. Nee dus... Als we dan uiteindelijk toch in Safeway brood hebben gekocht, zetten we onze toch verder. Net zoals de vorige keer zien we ook nu grote, vierkante keren, gebouwen die eerder op scholen of fabrieken lijken dan op religieuze plaatsen, alleen worden ze vandaag ironisch genoegd afgewisseld met casino's. Een uurtje later gaat het landschap opeens weer over in bergachtig terrein, vol afgebrokkelde stenen en dennenbomen: we komen duidelijk in de buurt van Mount Rushmore! En jawel, we draaien de boch om en daar zien het eerste hoofd al in profiel. Het verdwijnt even achter de bomen, maar na een volgende bocht zien we gezichten eindelijk in volle glorie. Omdat je van dichterbij er toch geen beter zicht op zou krijgen, besluiten we om geen wandeling te maken in het gebied, maar direct door te rijden naar Crazy Horse. We rijden verder tussen allemaal rotsen die zilver glitteren in het zonlicht, echt supermooi! 
Onderweg komen we nog een aantal leuke plaatsnamen tegen, zoals Horsethief Lake en Wrinkled Rock, wat onze tocht een beetje opvrolijkt. We zien ook reclame voor 'Adopt a Highway', een campagne waarbij grote bedrijven een stuk van de autostrade kunnen 'adopteren' en beloven om de bermen schoon te houden. We zien nergens zwerfvuil, dus het lijkt me alleszins geslaagd. 
Eindelijk komen we aan bij Crazy Horse, de Indiaanse tegenhanger van Mount Rushmore. Momenteel is alleen nog maar het gezicht uitgehouwen, maar het is de bedoeling dat het uiteindelijk een torso en de voorkant van een paard wordt. In het visitor center gaat er juist een film beginnen als we aankomen, dus zijn juist op tijd! We leren dat Korzack, de beeldhouwer, helemaal alleen aan het project begonnen is nadat hij als assistent aan Mt Rushmore had meegewerkt. Indianen hadden hem gevraagd om aan een project mee te werken om te tonen 'dat de rode mannen, net zoals de witte, ook helden hebben'. Crazy Horse was een heel beroemde Indiaan die voor velen een held is en ook vandaag nog Indianen inspireert, vandaar de keuze voor hem. Korzcak ging dus akkoord en werkte enkele jaren alleen, met als enig gezelschap een aantal berggeiten. Na een tijdje ontmoette hij Ruth, met wie hij trouwde en tien kinderen kreeg. Het hele gezin werkte samen (we zagen een filmpje waarin de kinderen staven dynamiet aan Korzcak aangaven om een deel van de rots weg te blazen), dus vanaf toen was hij niet meer zo alleen. Het hele project wordt trouwens gefinancierd door door private ondernemingen en giften van mensen, ze willen geen overheidsgeld aanvaarden omdat 'de witte mannen zich aan geen enkele belofte hebben gehouden, buiten één: ze beloofden dat ze onze landen zou innemen, en dat hebben ze gedaan ook'. Wel een goede reden, maar het vertraagt alle dingen natuurlijk: ze (hun kinderen, want Korzcak en Ruth zijn allebei gestorven) zijn er ondertussen al meer dan zestig jaar aan bezig. Na de film kunnen we museum over de Indianen van Noord-Amerika bezoeken, maar mama en papa vliegen erdoor. Mij interesseert dat echter heel hard, dus ik krijg een halfuur extra om er op mijn eigen tempo door te gaan, terwijl de rest buiten wacht. Het is echt heel interessant en ik ben blij dat ik toch nog veel informatie kan lezen! Uiteindelijk koopt papa nog een boekje over het leven van Crazy Horse en ik krijg een armbandje met rode parels (kennelijk ik dat de kleur voor juli) als aandenken. 
Omdat we hier al veel langer gebleven zijn dan gepland (oeps...), rijden we snel door naar Custer Park. Dit park is heel bekend voor al zijn dieren, maar vooral voor zijn grote kudde bizons: er zouden er meer dan 1500 zitten! We gaan er drie verschillende mooie wegen doen, en een wandeling. Als we het park binnenrijden, lijken de rotsen net in plakken gespleten, bedekt met dennenbomen en lage begroeiing. Het ziet er echt een terrein uit voor beren. De weg voert ons steeds hoger de bergen uit, waarbij Niels met een uitgestreken gezicht verklaart dat dit 'nu wel een echte 'high way' is'. We picknicken bij een meer, waarbij we erin slagen om de enige tafel naast Hollanders uit te kiezen, en eten ons heerlijk stokbrood met een boutje kip dat we ook in de Safeway hadden gekocht. We besluiten om niet aan de wandeling te beginnen omdat deze bijna drie uur zou duren en we nog maar een vijfde van de geplande weg hebben gedaan. Dan verkennen we liever heel het park wat beter... 
Als we onze tocht verderzetten, begint de lucht achter ons zwart te zitten, iets wat al zowat elke dag gebeurt is: 's ochtends mooi weer, na de middag regen, en dan 's avonds weer mooi. We rijden langs diepe kloven en dalen en overal steken er rotsformaties uit de bergen, die net lijken op oude, afgebrokkelde ruïnes. We moeten een aantal tunnels door, wat voor ons geen probleem is, maar wel voor bussen: de tunnels zijn namelijk zo smal (soms 2m54) dat je er maar met één auto tegelijk door kan, en bussen moeten echt heeeeel goed kunnen mikken... Maar het lukt hen wonderbaarblijk goed! 
Als we aan de eerste weg beginnen, zien we een aantal herten, maar dat is het dan ook. We zijn al teleurgesteld, tot we aan de wildlife loop beginnen. Zoals de naam al zegt, zouden er hier wél veel dieren moeten zitten. We stoppen even bij een aantal rangers om te vragen waar we best naar bizons kunnen zoeken, en krijgen te horen dat ze al heel de dag tussen twee wegen heen en weer aan het trekken zijn. We rijden dus verder en mama spot opeens 30m verderop een bizon die gewoon naast de weg staat. Het is echt een groot beest, en papa stapt uit om een foto te nemen, lekker alle voorschriften negerend die zeggend dat je nooit dichter bij een bizon mag stappen. Hij blijft echter op veilige afstand en kan veilig en wel weer in de auto klimmen. Weer wat verder zien we een hinde met een reetje en als we een bocht omdraaien, staat er weer een bizon vlak aan de weg! Deze gaat opeens zitten en begint dan in het stof te rollen, echt cool om te zien. We zien ook een klein, stralend blauw vogeltje op een bord en opeens zien we dat er allemaal mensen supertraag rijden of stilstaan. Papa's sensatiesensor gaat direct af: daar moet iets te zien zijn! Maar als we daar aankomen, zien we helemaal niets... Tot we opeens, hoog op de heuvel, tussen de bomen, een kudde bizons zien! Jammer genoeg zijn die heel ver en zien we er dus niet zo veel van, maar het zijn er wel veel. We rijden dus nog verder en opeens zien we langs de kant allemaal hopen aarde en kleine, schattige diertje rondhoppen: het is weer een prairedogtown. De ranger bij wie we naar de bizons hadden gevraagd, had ons al gezegd dat we er zo nog zouden zien, en inderdaad. Het geluid dat de kleine diertjes maken, lijkt volgens papa op het geluid dat die diertjes zouden maken als je op hen trapt, en volgens mama op een hondenspeeltje. Dat zou een redelijk accuraat beeld moeten schetsen. 
Op verschillende plaatsen heeft het duidelijk gebrand, de hoge bomen zijn zwartgeblakerd en dood, en op die plaatsen beginnen allemaal jongen dennenbomen te groeien. Soms staat er een zwarte boom tussen allemaal groene, gezonde bomen: hier heeft de bliksem ingeslagen. We maken een omweg in de hoop om meer dieren te zien, en komen opnieuw een prairiedogtown tegen. Hier zitten er nog meer van die schattige diertjes!. oms doen ze zelfs synchroon dingen, dan gaan twee prairie dogs tegelijk op hun achterpootjes staan en kijken ze naar elkaar, het is grappig om te zien. We zijn juist een beetje teleugesteld dat we geen extra bizons hebben gezien, als we er weer eentje tegenkomen. Dit exemplaar loopt log door het veld en steekt dan achter ons de weg over. Onze mond hangt open... 
De donkere wolken komen uiteindelijk hun belofte na, en het begint te regenen. We maken onze omweg af en passeren weer langs de plek waar we die kudde bizons konden zien, alleen zien we hen nu duidelijker omdat ze langzaam naar beneden aan het komen zijn. Ze zitten nog altijd tussen de bomen, maar nu is de omvang van de kudde ook beter te zien: het moeten tussen de vijftig en de honderd bizons zijn, kalfjes inclusief. 
Na een tijdje gaat het bossige gebied over in groene heuvels, perfect voor het spotten van dieren! Wat natuurlijk wilt zeggen dat we er geen zien, dat zou té makkelijk zijn... De groene heuvels zijn op sommige plaatsen omgewoeld, en waar het gras is weggekrabd, zien we rode rotsen. Die kleur komt ook verderop weer voor in het landschap, tot we tussen allemaal rode rotsen rijden. Mama is juist aan het zeggen dat ze een beetje teleurgesteld is dat we zo weinig dieren hebben gezien en dan duiken er opeens drie wilde ezels op, een wit, een grijs en een donkerbruin. Als we zagen dat we geen dieren zien, dan komen er altijd tevoorschijn, het is echt zo. Wat verder komen we aan een parking waar nog meer ezels staan. Als we aankomen, is een stoere biker juist een ezelsveulentje aan het strelen, het is een grappig zicht, al mag je eigenlijk helemaal geen dieren aaien of eten geven. Maar dat zijn een paar gezinnen duidelijk vergeten, of ze negeren dat advies gewoon. Een gezin zit vanuit hun auto de ezels brood te geven en het arme veulentje wordt voortdurend gestreeld, ook al staat het te trillen van angst. Het is eigenlijk echt zielig om te zien... 
De regen is ondertussen gestopt en we zien een zweem van een regenboog, die sterker wordt naarmate we verder rijden, maar toch krijgen we nooit een complete regenboog te zien. We stoppen aan het visitor center om even naar het toilet te gaan, al ga ik eigenlijk helemaal niet graag op zulke toiletten. Het is echt super dat er zoveel voorzien zijn, aan zowat elke parking voor een wandelpad staan er wel wc's, maar het probleem is dat je letterlijk boven een enorme put hangt... De wind waait altijd uit die put naar boven en die voel je dus als je op het toilet zit, wat niet al te aangenaam is. Daar komt nog eens bij dat ik de (irrationele?) angst heb, dat er een dier naar boven zal kruipen terwijl ik erop zit. Het feit dat bij de toiletten van het visitor center in kwestie tralies tussen de toiletten en de put zit, helpt niet bepaald om mij op m'n gemak te stellen. Papa en Niels zitten naar goede gewoonte langer op het toilet dan mama en ik, en omdat er nog een gezin aan het wachten is, komt mama op het lumineuze idee om een mopje uit te halen en papa te laten geloven dat hij allemaal schapen aan het missen is. Ik roep luid 'Kijk, mama, al die schapen' en mama roept dat we moeten gaan kijken en dat ze de camera gaat halen. We horen papa vaag iets roepen uit het toilet, en om alles een beetje overtuigender te maken, loop ik luid pletsend met mijn sandalen over de parking. En het werkt. Even later komt papa opgewonden uit de toiletten en moeten we hem spijtig genoeg meedelen 'dat de schapen juist over de heuvel verdwenen zijn'. Pas als hij vraagt of dan toch wel foto's hebben, kunnen we onze lach niet meer inhouden en wordt het duidelijk dat het een mopje was. Papa weet niet goed of hij nu moet lachen of boos zijn. 
Als papa en Niels klaar zijn, zetten we onze toch verder. Het is ondertussen al 17u en we zijn nog lang niet thuis... We zien nog een kudde dieren die op herten of antilopes lijken, maar dan met witte zijdes en kontjes, een variant die we hier nog niet gezien hebben! Als we doorrijden, zien we opeens een bizon over straat lopen, die rustig onze kant op komt en mooi aan de kant blijft, als een voorbeeldige voetganger. Dat brengt het totaal van bizons die we van dichtbij gezien hebben op vier! Volgens papa zijn dit jonge mannetjes die door hun kudde verstoten zijn en nu op zoek zijn naar hun eigen kudde. Papa rijdt heel de weg met het raam open en we horen overal vogeltjes fluiten, wat in combinatie met de regenboog en de mooie omgeving voor een sprookjesachtig effect zorgt. We zetten nu koers naar Keystone, het stadje aan Mt Rushmore, om daar op zoek te gaan naar eten. Onderweg, nog steeds in het park, komen we drie grote kalkoenen tegen, en als we eens goed kijken, zien we dat die vergezeld zijn door bijna dertig kleine kalkoentjes. We zitten blijkbaar op de boerebuiten, want we komen ook nog een marmot tegen en als we bijna in Keystone zijn, staat er opeens een kudde koeien op de baan. Overal valt het op dat alle dieren kleintjes hebben, we hebben vandaag al reetjes, veulentjes, kalkoentjes en kleine bizontjes gezien. Als we eindelijk in het dorp aankomen, parkeren we bij een heleboel restaurants. Toevallig staan we vlak voor een dat Indische en Nepalees eten verkoopt, en we besluiten daar naar binnen te gaan, ondanks het feit dat ik liever gewoon in een fastfoodrestaurant was gestopt voor een hamburger. Tja, ik heb honger, maar ik wil vooral naar huis en in mijn bed kruipen... Maar wauw, gelukkig dat we daar zijn gaan eten! Het was echt heerlijk! De mensen waren ook heel vriendelijk en we hadden uitzicht op een toren waar kindjes vanaf konden springen aan een rekker, een soort van bunjeespringen voor beginners. We genieten van onze tiki massala (Niels en mama), curry (ik) en geitenberyani (papa) en maken zo kennis met de Indische keuken, terwijl papa ons uitlegt hoe we alles moeten opeten met naan (een soort plat brood dat je gebruikt om eten uit je bord te scheppen).
Als we vertrekken, ziet papa juist een echte stoomtrein uit het station wegrijden. Daar moeten we natuurlijk achteraan, onder protest van mama en Niels, die nu wel echt naar huis willen. Mij kan het allemaal niet meer schelen, ik heb mij curry gehad. Als papa eindelijk zijn foto's heeft gemaakt, zetten we echt koers hotelwaarts. Als we Keystone uitrijden, ziet de lucht voor ons prachtig okergeel, het lijkt wel alsof het midden in de nacht een bosbrand is. Gelukkig is het maar de zonsondergang, maar het zorgt wel voor een adembenemend beeld, zeker als het naast ons dan nog eens begint te onweren! Het weer is echt bizar: aan de ene kant zijn er gele wolken, die overgaan in blauwe lucht aan de ene kant, en aan de andere kant in donderwolken waar er bliksem uitkomt. We zijn de dag begonnen met geel gras, en we eindigen hem met gele wolken. Ik vind het allemaal prachtig.