USA 2017 - 11 juli: de Badlands

12 juli 2017 - Wall, South Dakota, Verenigde Staten

Vandaag verkenden we de Badlands. De Fransen noemden het “Les mauvaises terres à traverser”. In de tijd van de pioniers zullen ze zich aan deze “bergen” of “heuvels” flink geërgerd hebben. Er zijn een aantal trails (routes) die je kunt volgen en die je een mooi uitzicht geven. Stefaan had er enkele uitgekozen. We begonnen met de Notch trail. Dit is een wandeling die beneden start maar uiteindelijk in de hoogte verder gaat. En om van het één naar het ander niveau te geraken, hebben ze een soort touwladder bevestigd aan de wand van de rots. We hadden bovenaan een mooi uitzicht op de omgeving. De rotsen zijn grijs van kleur met op bepaalde hoogtes een rode horizontale laag. En net die rode lagen maken het zo speciaal. Onderweg moeten we altijd goed de schaduwplaatsen checken op ratelslangen want als het zo warm is, verkiezen die lieverdjes ook de schaduw boven de zon. Gelukkig hebben we er geen gezien. We zagen wel een kolonie zwaluwen die hun nestjes hadden aan een uitstekende richel van de rotsen en er liepen ook een soort eekhoorntjes rond. De rotsformaties zijn 30 miljoen jaar geleden gevormd en ze eroderen jaarlijks een inch (2,5 cm). Tegen dat we 100 000 jaar verder zijn, zullen ze wellicht bijna niet meer bestaan. Wat een geluk dat Stefaan genoeg foto’s heeft gemaakt van hoe ze er nu uitzien.

Na deze wandeling reden we verder. We waren nog maar enkele meters ver toen Eline een eenzame antilope zag grazen. Dat zijn dus de dieren die we wel graag tegenkomen. We reden door naar het bezoekerscentrum waar we een film bekeken over de Badlands. Ze zorgen er altijd voor dat je wat kunt bijleren in die centra op een aangename manier. Daarna hebben we naast dat centrum gepicknickt. Ze hadden een soort overkappingen gemaakt met picknicktafels eronder zodat we wat schaduw zouden hebben, wat we enorm apprecieerden. Het was ondertussen ongeveer 100°F of 37°C geworden. Na de middag zouden we met de auto een mooie weg volgen tussen de Badlands waarbij er een stuk of 12 uitzichtpunten aangelegd zijn, maar eerst wou Stefaan nog graag een korte, maar zoals ze het beschreven in onze info “pittige trail” volgen, de Saddle Pass trail. Die liep heel steil omhoog en de ondergrond had veel losse steentjes zodat je snel kon wegglijden. Wij moesten niet mee van hem, maar ja, hem alleen laten gaan en zelf terugrijden naar het bezoekerscentrum, dat doen we niet graag. Ik stel me dan al voor dat hij valt en dat wij ergens anders zijn. Dan zou ik nog ongeruster zijn. Dus wij met zijn allen naar boven. Het viel een beetje tegen, vond ik, omdat we op een soort vlakte uitkwamen aan de andere kant. Stefaan en Niels zijn nog verder op een rots geklommen en dat bleek blijkbaar wel echt de moeite waard. Voor de pioniers die ooit toekwamen van de kant van de vlakte zal het ook wel tegengevallen zijn als ze opeens hun pad de diepte zagen intrekken. Ik zag er  nogal tegenop om terug naar beneden te moeten, maar het viel goed mee. Door je voeten links en rechts op de wanden van de rotsen te zetten, had je geen last van de losse steentjes die je deden glijden. Alleen is 37°C wel wat warm voor zo’n wandeling. Vanaf dan hebben we het gehouden bij de uitzichtpunten. Ik dacht eigenlijk dat we ondertussen de Badlands wel al gezien hadden, maar daar had ik me dus in vergist. Op dat punt kan Amerika heel verrassend uit de hoek komen. Je draait er ergens een hoek om en hopla, het landschap is veranderd. Nu werden de rotsen opeens voor een deel geel. Bleek dat het gebied vroeger een zee was geweest, daarna jungle was geworden en de gele kleur ontstond door chemicaliën die waren vrijgekomen toen de jungleplanten in een latere fase verteerd zijn. En toen we nog wat verder reden kwam er nog een groene kleur bij ook. Dus uiteindelijk hadden we een palet van grijstinten, rood, geel en groen. Ondertussen hadden we ook al velden vol met “huisjes” voor de “prairie dogs”, dat is een soort knaagdier, gezien. Dat zijn wel grappige beestje die zo opeens uit een gat in de grond tevoorschijn komen en dan op hun achterste pootjes gaan staan en hun eten in hun voorpootjes vastnemen. Aangezien ze altijd met heel veel samenhuizen in een veld, wordt dit ook een prairie dog town genoemd. Later zagen we ook nog een soort geitjes die gewoon langs de kant van de weg aan het grazen waren. De Badlands heeft ons dus echt wel verrast. Eline zag op een infopaneel aan een uitzichtpunt dat de rotsen tot 87 verschillende lagen kunnen bevatten. Stefaan was dan weer gefascineerd door de wolken die op ons afkwamen. Voor de wolkenfanaten onder ons, het was een “storm cell” of misschien wel “super cell”. Voila, weer wat bijgeleerd vandaag. Ik ken er niets van maar het was wel indrukwekkend. We zagen ook goed dat het in de verte fel aan het gieten was, maar wij hebben het niet gehad. Een paar spetters toen we al terug in het hotel waren, maar dat was het dan ook. Het was niet eens genoeg om het stof weg te spoelen dat op onze wagen ligt sinds we op onverharde wegen reden.

Het is wel leuk dat we veel meer tijd kunnen nemen om iets echt te bezoeken. Vorige keer hadden we die tijd niet steeds. Nu is het wat relaxter en hebben we nog ruimschoots de tijd om van het zwembad te genieten toen we rond 17u terug kwamen. We zijn zopas gaan eten. Je moet niet echt naar hier komen om lekker te eten zoals bij ons. Ze paneren heel graag en voor de rest heb je wel lekkere steak. Tot nu toe hebben we ook steeds ontbijt gehad op het hotel. Alles is op wegwerpmateriaal: plastic borden, plastic bestek, kartonnen bekers voor koffie, plastic kommetjes voor cornflakes. Op het einde ruim je zelf je tafel af en kieper je alles in de vuilnisbak. Zo veel afval, je kunt het je niet voorstellen bij ons. Tja, het is misschien mijn beroepsmisvorming van mijn tijd op de milieudienst maar ik erger me een beetje aan al dat afval. In de natuurparken vind je wel aparte vuilnisbakken voor glas, metaal en plastic. Al de rest gooi je bij restafval. We zien vooral Amerikanen zelf die op reis zijn hier, maar vandaag ontmoetten Stefaan en Eline een gezin waarvan de mama uit Koningshooikt afkomstig was, vlak naast Duffel. Stefaan had vandaag ook al complimenten gekregen van Amerikanen voor ons Belgisch bier en onze chocolade. Voila, ons Belgenlandje is hier dus toch gekend.

Ann.