IJsland 2018 - 14 september: Gletsjerwandeling

14 september 2018 - Skaftafell, IJsland

Vandaag krijgt Eline eens een avondje rust en neem ik de blog over om deze fantastische dag te beschrijven. De dag begon met eens uitslapen. Dat was hard nodig want we zijn allemaal nogal moe. Tja, een land waar er zowel overdag als ’s nachts wat te beleven valt, dat kruipt in je kleren op de duur. Heel  onze dag stond in het teken van de gletsjerwandeling waarvoor we ingeschreven hebben gisteren. Stefaan wou dit al boeken van toen we nog thuis waren maar wij waren niet zo enthousiast. Gisteren hebben we dan toch besloten om maar te gaan aangezien Stefaan dit zo graag wou doen. Aangezien we tegen 15u30 aan Skaftafell moeten zijn (anderhalf uur rijden) hebben we de voormiddag nog vrij. Stefaan wou nog graag een zicht op de Vestahorn krijgen en daarvoor rijden we naar Stokksnes. Daar zien we dat je meer dan 5 euro moet betalen om tot het eind van de weg te rijden om de berg Vestahorn te zien. En het is niet per auto, maar per persoon. Omdat we dat een beetje erover vinden, besluiten wij met drieën achter te blijven en sturen we enkel Stefaan om zijn foto’s te nemen. Aangezien Stokksnes in de buurt van Höfn ligt, maken we van de gelegenheid gebruik om nog wat inkopen te doen. Als je hier woont, moet je toch altijd serieus ver rijden om inkopen te gaan doen. Volgens mij bakken ze hier allemaal zelf hun brood want een half uur rijden om brood lijkt me toch wat erg ver. Daarna beginnen we richting het westen naar Skaftafell te rijden. De weersverwachting gaf vandaag een stralende zon maar tot nu toe is het nogal bewolkt en met een gure wind. In het westen lijkt het wel zonniger. Onderweg passeren we eens een kudde geiten. Het is eens iets anders dan een kudde schapen. Je kunt zo zien wie de “hoofdbok” is, zijn horens zijn een pak groter dan die van de rest en hij houdt ook goed in de gaten of iedereen nog mee is.

We berekenen of we nog tijd genoeg hebben om onderweg nog te stoppen aan Fjallsárlón. Hier is er nog een ijsmeer met ijsschotsen erin. We besluiten te picknicken op de parking ervan. De wind is ondertussen zo ijzig dat we allemaal achter de auto kruipen onder de klep van de kofferbak. Raar zicht, met zijn vieren tamelijk dicht op elkaar, om zoveel mogelijk uit de wind te blijven. Dat belooft voor de gletsjerwandeling.

Tegen 15u zijn we goed op tijd aan Skaftafell. We zijn er goed op gekleed, met veel lagen aan. Eline en Niels zouden beiden een skibroek aandoen, Stefaan en ik hadden nog een regenbroek mee om boven onze broek aan te doen. Niels besluit zijn skibroek niet aan te doen en dat blijkt een goede beslissing want als de gids Eline ziet, vraagt hij of ze nog een andere broek heeft want ze zal het veel te warm hebben volgens hem. Dus loopt ze terug naar de parking om haar gewone broek weer aan te doen. Wij besluiten die regenbroeken ook maar terug te doen, we zijn blijkbaar al wat overdressed. Onze 2 gidsen lopen in hun T-shirt rond, ik heb een T-shirt aan, daarboven een sous-pull, daarboven een fleece en dan nog een dikke jas. Ik besluit de fleece toch maar af te doen, maar ik kan me moeilijk helemaal omkleden.  Onze groep bestaat uit 23 mensen die verdeeld worden over 2 groepen. In onze groep zitten nog 4 Spanjaarden (Spaanstalige toeristen vind je heel vaak in IJsland) en 3 Duitse meisjes die medicijnen studeren in Aachen. We krijgen allemaal stijgijzers en een ijsbijl (ik noem het een pikhouweel, maar volgens Niels klopt dit niet).

We rijden eerst met een autocar een kwartiertje naar een gletsjer in de buurt, de Flalljökull. Daar aangekomen moeten we nog een klein half uur stappen naar de gletsjer. Onderweg geeft onze gidse uitleg over de gletsjer. Die bleek tot 28 jaar geleden veel verder te komen. Op die 28 jaar heeft de gletsjer zich evenveel terug getrokken als vroeger in 100 jaar. De opwarming van de aarde laat zich voelen. Onze gids is een Australische die in januari naar IJsland is gekomen na een “terrible break-up”.

Als we bijna aan de gletsjer zijn, zien we een soort ijsgrot, die er een maand geleden nog niet zo heeft uit gezien. Er is een heel pak water naar beneden gekomen en ze hebben een tijdelijke brug moeten maken over de rivier zodat we aan de overkant geraken. De ijsgrot die we zien, heeft een wit-blauwe kleur met dan zwarte strepen erin. Het is prachtig om te zien hoe de gletsjer ook lichtblauwe tinten heeft tussen het wit. We klimmen nog wat hoger tot we echt aan de voet van de gletsjer staan. Daar laat de gids zien hoe we onze stijgijzers onder onze bergschoenen moeten vastmaken. En daar gaan we. We moeten allemaal in 1 lijn achter haar lopen. Ongelooflijk hoe goed dat die stijgijzers ervoor zorgen dat je niet uitglijdt. Je moet je voeten wel stevig in het ijs planten en je benen iets meer uit elkaar zetten dan normaal zodat je niet met de pinnen van de ene stijgijzers in je andere been haakt. De tocht verloopt een beetje anders dan normaal en we volgen eigenlijk een route die normaal gezien door een andere maatschappij gebruikt wordt. Maar de andere gids wil iets moois tonen  en dus doen we het wat anders dan andere dagen. Ongelooflijk hoe dicht je bij allerlei spleten loopt. Je ziet en hoort overal water lopen. Sommige spleten zijn tamelijk diep als we erover gaan naar de andere zijde ervan. Bij een gat vertelt de gids dat dit gat 8 meter  diep is, maar dat ze er ook al zag van 15 meter breed en 40 m diep. Een spleet is pas gevaarlijk als er een mens in kan vallen. Zolang hij kleiner is vinden ze het niet gevaarlijk. Op een bepaald moment komen we terug bij de andere groep met een gids uit Engeland. De maatschappij waarbij wij geboekt hebben heeft zelfs geen IJslandse gidsen. De gidsen zeggen dat dit het hoogste punt is en dat we straks terug keren. Aan de ene kant zien we de gletsjer met donkere wolken erboven en een prachtige regenboog. Aan de andere kant (naar beneden) zien we het gletsjermeer en veel verder erachter de zee. En in die richting schijnt de zon en is de hemel stralendblauw. Toen we omhoog klommen naar de gletsjer hadden we enkele spetters op ons gevoeld maar die zijn snel gestopt. Ik weet dus niet waar de regenboog vandaan komt, maar het is een prachtig zicht. We zijn heel blij dat Stefaan ons overtuigd heeft om hieraan deel te nemen want we vinden het allemaal een absoluut hoogtepunt van onze reis. Je moet het wel doen met gids want in IJsland is het verboden om zonder gids op een gletsjer te gaan. We keren terug langs een andere route en nu gaan we door een spleet. Een spleet is gevaarlijk als je naast de top ervan loopt maar niet als je al op de bodem ervan loopt. Er zijn wat treden gehakt in het ijs zodat het niet te steil naar beneden gaat. Nu dienen we onze hakken goed in het ijs te zetten om veilig te dalen. We hebben ons nog nooit zo veilig gevoeld als met die stijgijzers aan. Je wandelt over het gladde ijs en je hebt zelfs nooit het gevoel dat je kunt uitglijden. De tocht duurt in het totaal 3,5 uur en ze beloven 1 uur op het ijs. Als we terug van het ijs gaan zien we dat we er bijna anderhalf uur op geweest zijn. Dit was nu het voordeel van bij de laatste groep te zijn. Ze moeten niet snel terug achter de volgende groep. Wanneer we terug bij die ijsgrot komen zien we dat die veranderd is in de tijd dat wij boven waren. Er is een deel ingestort ervan. Zo zien we inderdaad dat de gletsjer leeft en ieder moment kan veranderen. Tijdens het terugwandelen naar de autocar horen we nog gerommel achter ons. Waarschijnlijk is de grot nog verder ingestort. Het deel van de gletsjer waar wij op stonden, zal er binnen 5 jaar vermoedelijk al niet meer zijn door de opwarming van de aarde. Dus wie er nog naartoe wil, wacht best geen 5 jaar meer. We lopen allemaal met een big smile op ons gezicht terug naar de bus. Dit was echt een geslaagde ervaring. We komen pas tegen 19u30 terug bij ons startpunt. Het is nu nog anderhalf uur rijden naar ons huisje. Onderweg passeren we nog eens het bekende ijsmeer Jökulsárlón. We besluiten bij het laatste licht van de ondergaande zon te gaan kijken of we nu ook zeehondjes kunnen zien. Stefaan wil ook graag wat foto’s bij dit zachte licht, want het is bijna donker. Een beetje tegen de verwachting in zien we direct dat er veel zeehondjes zijn. Eline telt er 21 die allemaal dicht in de buurt zijn. Het is een prachtig zicht. Dat vindt ook een koppel Oosterlingen, want ze zijn hier gekomen om trouwfoto’s te nemen. Het is niet het eerste Oosterse trouwkoppel dat we zien.

Dit is echt een prachtige afsluiter van een prachtige dag.

Dat denken we toch. We komen pas om 21 uur thuis. Eline en Niels willen nog bellen met hun lief, dus begin ik nog snel aan het eten. Opeens komt Eline roepen: “Er is noorderlicht”. En inderdaad, we zien het supergoed. Beter dan de vorige keren. Ik zie er nu zelfs een zweem van groen licht in. We blijven hier van de ene verbazing in de andere vallen. Pas om 22 uur hebben we gedaan met eten en begin ik hier aan dit verslag. Maar je zou moeten weten hoe vaak ik dit hier al onderbroken heb om terug naar het noorderlicht te gaan kijken. We kunnen het deze keer zelfs zien van in ons huisje en dat is een pak gezelliger en warmer. Het licht is als een nevelgordijn dat beweegt. Het is heel moeilijk om het te beschrijven, maar je blijft ernaar kijken. Het komt en gaat en beweegt en wordt sterker en zwakt dan weer af. Voor we het weten is het nu al halftwaalf. Morgen moeten we tamelijk vroeg op omdat we naar ons laatste huisje rijden en dat is ongeveer 400 km verder.

Het wordt tijd dat ik ook in mijn bed geraak. Als Stefaan het nog ziet zitten, zullen jullie hier enkele foto’s vinden die met zijn gsm gemaakt zijn. De rest zal voor later zijn.

Dit was echt de topdag van deze vakantie. Tot nu toe in ieder geval.

Ann.

Foto’s